{loadposition ba_textlink}
Ακριβώς δύο χρόνια μετά το δραματικό Eurogroup της Κύπρου, τριήμερο Καθαράς Δευτέρας του 2013, (Παρασκευή 15/03/2013) η Ελλάδα βρίσκεται στην ίδια θέση με την Μεγαλόνησο, καλούμενη να βγάλει την χώρα από το οικονομικό αδιέξοδο, αλλά με τους όρους των δανειστών και όχι τους δικούς της.
Η κατάληξη της χθεσινής συνεδρίασης δεν επέφερε – όπως άλλωστε αναμενόταν – κάποια συμφωνία ανάμεσα στην Κυβέρνηση Τσίπρα και τους Ευρωπαίους εταίρους, ωστόσο, το νεο-εκλεγέν κυβερνητικό επιτελείο της Ελληνικής πλευράς έχει ακριβώς τέσσερις ημέρες για να παρουσιάσει την πρότασή του, η οποία θα οδηγεί σε παράταση του ήδη υπάρχοντος προγράμματος, κάτι που ως γνωστόν η Κυβέρνηση της Ελλάδας απορρίπτει κατηγορηματικά.
Η Κυβέρνηση Τσίπρα βρίσκεται ακριβώς στην ίδια θέση με την Κυβέρνηση Αναστασιάδη, όταν μόλις λίγες ημέρες μετά την εκλογική του νίκη, την θριαμβευτική θα την χαρακτήριζε κανείς, κλήθηκε να δώσει λύση στο πρόβλημα.
Ο Νίκος Αναστασιάδης πήγε στο Eurogroup, έχοντας προηγουμένως δεσμευτεί ότι δεν θα αποδεχθεί Κούρεμα Καταθέσεων. Ο Αλέξης Τσίπρας δεσμεύτηκε ότι θα καταργήσει την Τρόϊκα.
Ο τότε υπουργός οικονομικών της Κύπρου Μιχάλης Σαρρής αναφερόταν στην Τρόικα, στο μήκος κύματος ότι «πνέει τα λοίσθια», ακριβώς όπως και ο νυν υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας Γιάννης Βαρουφάκης, ο οποίος όχι μόνο την χαρακτήρισε σαθρά δομημένο θεσμό, αλλά κατάφερε να εξοργίσει τους Ευρωπαίους, λέγοντας ότι δεν συνεργάζεται μαζί τους.
Οι πληροφορίες για το λεγόμενο plan b δίνουν και παίρνουν και στις δύο περιπτώσεις, με κανέναν ωστόσο να μην ”βάζει το χέρι του στην φωτιά” για το τί ακριβώς ζητά εκείνος που επιθυμεί καλύτερους όρους διαπραγμάτευσης.
Το κρισιμότερο ίσως στην ιστορία της ελληνικής οικονομίας Eurogroup, το οποίο πρέπει να δώσει λύση – έτσι ή αλλιώς – όποιος και αν είναι ο κερδισμένος και ο χαμένος, θα γίνει Παρασκευή βράδυ, όπως ακριβώς και αυτό της Κύπρου, πριν το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας.
Τα κοινά σημάδια, ορατά και αδιαμφισβήτητα, χωρίς ωστόσο να παραγνωρίζει κανείς ότι η διαφορά ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις είναι πως στην Κύπρο είχαμε να κάνουμε με καθαρά τραπεζικό – χρηματοπιστωτικό πρόβλημα, ενώ στην Ελλάδα με δημοσιονομικό.
Βεβαίως, το αποτέλεσμα για την Κύπρο είναι γνωστό. Και αν μη τι άλλο, δείχνει ότι – όπως είπε πρόσφατα και ο Μ. Σουλτς – «αν θέλεις σύγκρουση, νομίζω ότι θα χάσεις». Ομως, και στις δύο χώρες αποδεικνύεται περίτρανα δυστυχώς για όλους μας ένα πράγμα: Οτι όποια και αν είναι η θέση εκείνου που στήνεται στον τοίχο, όταν εκείνος που αποφασίζει έχει καταστρωμένο σχέδιο, όσο χρόνο και όποιον τρόπο και αν ζητήσει εκείνος που διαπραγματεύεται, δεν έχει απολύτως καμια σημασία…
(Υ.Γ. : Το ”καμπανάκι” για τις εκποιήσεις ακινήτων στην Κύπρο χτύπησε από το Γέρουν Ντάϊσελμπλουμ…το είπε καθαρά: Ψηφίστε εκποιήσεις… ”χτες”. Να θεωρήσουμε ότι η αναπομπή ή αναβολή ή όπως αλλιώς λέγεται αποτελεί παρελθόν; )
