Το σίγουρο είναι ότι ευτυχώς το έχουμε πάρει χαμπάρι. Ακόμα και οι πιο αγαθοί ή ακόμα και οι πιο βλάκες των πολιτών έχουν καταλάβει πια ότι η πολιτική έχει πιάσει πάτο. Δεν έγινε απότομα, έγινε αργά- αργά, αλλά το θέμα είναι ότι σήμερα περισσότερο από ποτέ η πειστικότητα των μηνυμάτων των πολιτικών είναι μηδενική.
Όταν κάποιοι είναι κυβέρνηση μιλάνε για σοβαρότητα και για υπευθυνότητα. Τώρα για πια υπευθυνότητα μιλάνε, ουδείς γνωρίζει, όταν σε κανένα πεδίο δράσης η πολιτική εξουσία δεν είναι εμφανής. Εδώ ο κόσμος καίγεται και ακούμε ατάκες του τύπου «σας είχαμε πει για τις βαριές ευθύνες των Τραπεζών», «πρέπει να αποδοθούν ευθύνες για τα αξιόγραφα», “Με άδεια συνθήματα και τρίπτυχα δεν αντιμετωπίζεται η Τρόικα” και άλλου τέτοιου είδος αμέτρητων μπαρούφων που ακούμε καθημερινά.
Ακούμε μια γλώσσα στις πολιτικές συζητήσεις, απονευρωμένη, επίπεδη, χωρίς μήνυμα, χωρίς ειρμό, χωρίς φιλοδοξία, χωρίς περιεχόμενο, χωρίς ειρμό, μια γλώσσα που υπενθυμίζει στο κάτοχό της ότι υπάρχει, αφού μιλάει σε οποιοδήποτε μέσο επικοινωνίας. Δεν καταλαβαίνω γιατί τον καλούν. Για να τον εκθέσουν, για να γεμίσουν με τζάμπα χρόνο το πρόγραμμα ή έχουν αλλοτριωθεί τόσο που όλους αυτούς τους βρίσκουν ενδιαφέροντες; Ευτυχώς τα μπάνια που ακολουθούν για τον μήνα Αύγουστο θα μας κάνουν λίγο να ξεχαστούμε… Στις ημέρες που έρχονται μετά τις διακοπές θα έχουμε την ευκαιρία να πούμε πολλά και να μας ξαναθυμίσουν έτσι και αλλιώς άλλα τόσα!
Πιστεύω ότι οι πολιτικοί στη σημερινή φάση κάνουν κακό στη χώρα μας. Δεν υπάρχει ούτε μία πρόταση από μια ολόκληρη κυβέρνηση για το πώς θα βγούμε από την κρίση, για το πώς θα προστατευθούν τα δικαιώματα των ανθρώπων στο διεθνή ανταγωνισμό, για το τι μοντέλο θα ακολουθήσουμε για να ζήσουμε στο μέλλον, την ίδια ώρα που η Τρόικα μας λέει ξεκάθαρα ότι αν δεν κάνετε αυτά που θέλουμε δάνειο πάπαλα γιατί πολύ απλά «είμαστε δανειστές όχι φιλανθρωπικό ίδρυμα» και ας μην ξεχνάμε ότι εμείς τους κτυπήσαμε την πόρτα!
Έχω επίσης την αίσθηση ότι αυτή η επαγγελματική τάξη ανθρώπων (γιατί περί επαγγελματικής τάξης πρόκειται) οδηγεί τη Κύπρο με βεβαιότητα σε χειρότερες μέρες. Έχουν οδηγήσει όλους τους πολίτες (εκτός από τα λαμόγια) μιας χώρας στο να μην πιστεύουν σε τίποτα μεγάλο και ωραίο, να πιστεύουν ότι παντού κυκλοφορούν λαμόγια, σκάνδαλα και αρπαχτές, να μη βλέπουν τα πράγματα ευοίωνα και να καταφεύγουν, από τη συλλογικότητα, που είναι αναγκαία, στο «σώζων εαυτόν σωθήτω». Οι μεγάλοι θεσμοί έχουν παραδώσει το πνεύμα. Ποιος συνδικαλισμός, ποιο πανεπιστήμιο, ποια δικαιοσύνη, ποια εκκλησία. Έλα όμως που έτσι δεν γίνεται η δουλειά. Ούτε αυτής της αντιμετώπισης της κρίσης ούτε αυτή της δόμησης μιας Κύπρου που θα τα πάει καλύτερα τα επόμενα χρόνια.
Αν ερχόμασταν με διαστημόπλοιο στη Κύπρο και παρακολουθούσαμε τα νέα της επικαιρότητας και ζούσαμε για λίγο το κλίμα, θα είχαμε την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε μπανανία τριτοκοσμικής χώρας. Εδικά αν κάνετε καθημερινά μια βόλτα σε δημόσιες υπηρεσίες και στα κρατικά νοσηλευτήρια. Όλα είναι σε αποδιάρθρωση και το μόνο που μας έλειπε ήταν η Τρόικα. Αν χρειαστούμε και «κακιά ντατά» να δείτε που θα μας την κάνει και εμάς όπως στην Ελλάδα η Άνγκελα Μέρκελ…
Καλά μπάνια και καλή ξεκούραση, μακριά από κάθε είδους «βαρυσήμαντη ανάλυση» και μπαρούφα…
