Μπήκαμε στο μνημόνιο έχοντας παραδοθεί αμαχητί και πανηγυρίζουμε. Αρχίσαμε να υπερασπιζόμαστε τα δίκια μας με απεργίες, αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το αύριο (κάλλιο αργά παρά ποτέ), η αστυνομία άρχισε να κτυπάει άνεργους, άτομα με ειδικές ανάγκες, πολύτεκνους, κατόχους αξιόγραφων και γενικά όποιος περάσει μπροστά από μπάτσο, οι ληστές πια έχουν εξευγενιστεί και χτυπάνε τα κουδούνια πριν μπούνε μέσα και όλα τα ωραία που ακούει κάποιος όταν ακούει ειδήσεις.
Πώς να κάνουμε γιορτές; Με τι κέφι; Με τι διάθεση; Θα αλλάξει κάτι ο νέος μας πρόεδρος; Άνθρωπος είναι όποιος και να βγει και όχι άγιος! Μπορεί ένας θνητός να κάνει θαύματα; Εμ, τότε τι μου λέτε να ασχοληθώ με τις εκλογές! Και δεν φταίει μόνο ένας για την κατάντια μας, όλοι φταίμε.
Τι παραπονιόμαστε; Όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε, ας ελπίσουμε να είναι βαρύ το πάπλωμα, αφού και ο χειμώνας θα είναι βαρύς και τώρα ξεκινάει. Και δεν εννοώ την εποχή «χειμώνα», εννοώ την περίοδο που μπαίνει η ζωή μας.
Και εμείς με τι ασχολούμαστε; Τι κάνει η κάθε μια (wannabe) σταρλετίτσα, ποιος celebrity το κάνει με ποιόν, τι κάνει ο κάθε πολιτικός, ποιος έκλεψε τα πιο λίγα από το κράτος, αν υπάρχει αστυνομία, αν υπάρχει άγιος Βασίλης, τι λέει το ζώδιο μας, πως το κάνουν οι γείτονες μας, αν ο τάδε είναι έτσι ή ο έτσι είναι τάδε κλπ.
Δεν υπάρχει επιστροφή από τον δρόμο που πήραμε. Ο κόσμος αλλάζει, είστε έτοιμοι για αυτό;
Αν θεέ μου, ίντα τζιαιρούς εφτάσαμεν…. Αξίωσε με να μεν δω το τέλος του έργου.
