Του Σωτήρη Παπαδόπουλου
Περπατάμε στο δρόμο και βλέπουμε μια γυναίκα δακρυσμένη. Ρωτάμε τι έχει; Ένας άντρας κάθεται σε ένα παγκάκι σκεπτικός και αναστενάζει. Ρωτάμε τι εχει; Το παιδί δίπλα μας παίρνει ναρκωτικά. Δεν προσπαθούμε να το βοηθήσουμε. Προσπαθούμε να απομακρύνουμε το δικό μας. Στο διπλανό σπίτι ενα μωρό κλαίει καθημερινά γοερά. Ανησυχούμε;
Δυστυχώς όχι. Ο θάνατος της 40χρονης Ρουμάνας μέσα σε ένα διαμέρισμα – τρώγλη απέδειξε περίτρανα αυτό που έχουμε γίνει. Άνθρωποι των τεσσάρων τοίχων. Δεν μας νοιάζει, αν ο γείτονας μας ζει ή πέθανε. Δεν μας νοιάζει η ίδια μας η φύση δηλαδή.
Όμως το χειρότερο είναι ακόμη και στον θάνατο πάλι βάζουμε μπροστά τον “εγώ” μας. Ακόμη και τότε προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε δηλαδή την κοινωνία που εμείς φτιάξαμε. Είναι κολλητός ο “ματσό” διπλανός μας. Είμαστε έτοιμοι να τον υποδεχτούμε στο σπίτι μας για να πάρουμε λίγη “λάμψη”. Είναι “αδερφός” ο τύπος που έχει γνωριμίες διότι πιστεύουμε ότι κάτι θα εκμεταλλευτούμε από αυτόν. Και του τηλεφωνούμε κάθε τρεις και λίγο να βγούμε για καφέ.
Την ίδια ώρα η πολιτεία είναι ένα μεγάλο καρναβάλι με τους εκπροσώπους του λαού να φορούν καθημερινά και μια μάσκα για να σχολιάσουν την καθημερινότητα. Οι υπηρεσίες κοινωνικής ευημερίας πρέπει να αλλάξουν όνομα και να γίνουν υπηρεσίες κοινωνικής δυστυχίας. Τρέχουν να δικαιολογηθούν σε κάθε τραγωδία που βγαίνει στο φως της δημοσιότητας. Και είναι πολύ τυχεροί διότι τις πλείστες περιπτώσεις δεν τις μαθαίνουμε ποτέ.
Το πεντάχρονο ορφανό πια, πήγαινε είπαν στα γραφεία της ΠΕΟ και του έδιναν κάτι να φάει. Μπράβο σε αυτούς που του έδιναν φαγητό. Όμως ανησύχησε κανένας γιατί ζούσε έτσι το μωρό; Μια πολιτεία για να θεωρείται ευνοούμενου πρέπει να προάγει τον ανθρωπισμό. Την να την κάνω την πολιτεία αν έχει ρυθμό ανάπτυξης μεγάλο και χαμηλό χρέος και την ίδια ώρα ειναι γεμάτη “σκουπίδια”;
Ακούει κανείς;
