Του Σωτήρη Παπαδόπουλου
Βλέποντας τους πολιτικούς αρχηγούς να εξέρχονται από το Προεδρικό μετά το πέρας του Εθνικού Συμβουλίου, διαπίστωσα ότι άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο συμφωνούν σε κάτι. Χρειαζόμαστε νέα εθνική στρατηγική.
Ακόμη και η κυβέρνηση, με βάση και την επιστολή Αναστασιάδη που έστειλε στον Μπαν Κι Μουν, δείχνει ότι κουράστηκε με “το πολύ το κύριε ελέησον” της τουρκικής πλευράς και του Έρογλου.
Όμορφα ηχεί στα αυτιά η έκφραση “νέα εθνική στρατηγική“. Ποια όμως είναι αυτή; Υπάρχει μια βάση έστω που μπορεί να χτιστεί; Έχουν οριοθετηθεί κάποια δεδομένα; Έχουμε προσμετρήσει τα “συν” και τα “πλην”;
Διαβάστε επίσης: Πάμε για σύντομο ανακοινωθέν – Τι συζητήθηκε πίσω από τις κλειστές πόρτες
Η μεγάλη οδυνηρή υποχώρηση της Ε/κ πλευράς με την αποδοχή της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας δεν γοητεύει κανέναν. Ούτε εμάς, ούτε αυτούς. Ουσιαστικά διαπραγματευόμαστε για κάτι που δεν αρέσει κανέναν. Νομίζω έφτασε ο καιρός να το φωνάξουμε και εμείς, όπως το λένε άνετα οι Τούρκοι.
Έχουμε τα κότσια να κηρύξουμε εμείς την διαδικασία ως ατέρμονη; Αφού δεν εφαρμόζει η Τουρκία τα ψηφίσματα των ΗΕ και του ΣΑ, δεν συζητάμε άλλο. Η Τουρκία εδώ και 18 μήνες ουσιαστικά πάγωσαν τις συνομιλίες. Εμείς δεν μπορούμε να τις παγώσουμε μέχρι να φύγει η Τρόικα αφού οι Τούρκοι δεν δέχονται την νομιμότητα;
Την ίδια ώρα θα ήθελα να ρωτήσω τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που έχει διορίσει πολλούς συμβούλους, παρακολουθεί κανένας τι γίνεται σήμερα στην Τουρκία; Έχει αξιολογήσει κανένας την πρόσφατη δήλωση Ερντογάν ότι δεν θα διεκδικήσει και πάλι την πρωθυπουργία; Παρακολουθεί κανένας την διαμάχη που υπάρχει και τα δεδομένα που δημιουργούνται;
Και κάτι τελευταίο… Με εκείνη την περίφημη εξαγγελία για δημιουργία Συμβουλίου γεωστρατηγικής πολιτικής, που βρισκόμαστε; Έχει γίνει κάποιο ουσιαστικό βήμα;
