Κάποιος να τους ξυπνήσει από τον εφιάλτη…
Πέρα από τις άσκοπες οικονομικές αναλύσεις που θα δούμε και θα ακούσουμε αυτές τις μέρες για την είσοδό μας στον μηχανισμό στήριξης πέρα από τις ψυχαναγκαστικές , κοινωνικές και κάθε είδους αναλύσεις που δεχόμαστε πανταχόθεν, πέρα από το νέο εφιάλτη που σίγουρα έρχεται, πέρα από τη σήψη εκείνων που προσπαθούν να μας πλασάρουν σιγά- σιγά το προϊόν «μηχανισμός στήριξης», ανακαλύπτω πως δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Ψάχνω με μανία να βρω κάτι θετικό να γελάσει το χειλάκι μου. Τί-πο-τα. Δεν Βρίσκω μια μικρή τόσο δα ηλιαχτίδα που να μπορεί να μου φωτίσει έστω και λίγο, την αισιόδοξη πλευρά των τελευταίων γεγονότων και να σιγοψιθυρίσω, είναι όλα οκ. Εδώ είναι το όριο, από εκεί και πέρα το χάος. Τί-πο-τα. Μηχανισμός Στήριξης, λεφτά,ανεργία, ακρίβεια, παιδεία, εγκληματικότητα, κοροϊδία, ανάπτυξη, νέες θέσεις εργασίας, είναι όλα σάλτσες. Ένα μουχλιασμένο φαί που όλοι θέλουμε να του ρίξουμε σάλτσες. Ενώ θα ‘πρεπε να φαγωθεί φρέσκο, να μπει στο ψυγείο ή τώρα, απλά να πεταχτεί. Ακόμη κι αν μας χρυσώσουν το χάπι με διάφορες μπούρδες μέχρι τον επόμενο εφιάλτη, η ξεφτίλα αυτή, πάντα θα παίζει με κεφαλαία γράμματα και θα είναι πάντα εκεί, μια αδιαπέραστη μούχλα.
Βλέποντας τα πράγματα λίγο διαφορετικά από αυτήν την μικροσκοπική κουκίδα στο χάρτη, θέλω να κάτσω να γράψω άπειρα πράγματα και κάθε φορά, ένα κλικ στον reader έρχεται να με ξυπνήσει και να με κάνει πιο αισιόδοξο. Παγώνω, ανατριχιάζω, σφίγγεται το στομάχι μου, φοβάμαι και πολλές φορές δακρύζω. Δεν είναι δυνατόν να έχουν πάει όλα τόσο σκατά. Στην αρχή θεωρούσα ότι είναι η ιδέα μου και επειδή βλέπω απ΄έξω κάποια πράγματα, τα μεγαλοποιώ. Και αρχίζω τα τηλέφωνα και καταλαβαίνω ότι αυτά που διαβάζω και μαθαίνω είναι τίποτα μπροστά στην απελπισία, την αγωνία και τον ανορθολογισμό που φέρνει η νέα πραγματικότητα στη χώρα μας.
Πριν από την αίτηση μας στον μηχανισμό στήριξης κάποιοι πίστευαν πως θα μας κάτσει η καλή και θα γίνει ένα θαύμα. Υπάρχει κάποιος τώρα που πιστεύει πως σωθήκαμε; Πως ότι όταν θα μπούμε στον μηχανισμό στήριξης και στα μνημόνια θα σωθούμε; Όταν κάποιος βλέπει στον ύπνο του ότι πέφτει στο κενό, ο τρόμος του είναι πραγματικός. Δεν έχει σημασία το ότι αυτό που ζει είναι ένας εφιάλτης.
Την αξιολόγηση μπορεί να την κάνει κάποιος όταν ξυπνήσει. Αν έχει αλεξίπτωτο καλώς, αν όχι, τότε όλοι γνωρίζουμε τις τραγικές συνέπειες…
Εν ολίγοις τώρα που ζητήσαμε το καλοφτιαγμένο προϊόν, κάποια στιγμή θα έρθει και ο λογαριασμός, τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Και τότε;
Το πιο πιθανό είναι να ξαναδούμε το εργάκι που βλέπουμε εδώ και χρόνια στην Ελλάδα με τα μνημόνια και τα αντιμνημόνια με όλες τις σάλτσες και τις φρικιαστικές λεπτομέρειες.
Το θέμα είναι ότι θα ζήσουμε τη συνέχεια του έργου όχι μόνο επί της οθόνης αλλά έτσι όπως το περιγράφει και ο Επίκτητος πολλά χρόνια πριν: «Να θυμάσαι ότι είσαι ηθοποιός θεατρικού έργου, την φύση του οποίου θέλησε ο δάσκαλος. Αν το θέλησε σύντομο, θα είναι σύντομο. Αν μακρύ, θα είναι μακρύ. Αν σε θέλει να υποδύεσαι τον φτωχό, να τον υποδυθείς με επιδεξιότητα, όπως και τον χωλό, τον άρχοντα, τον απλό πολίτη. Γιατί αυτό είναι το καθήκον σου, να υποδύεσαι καλά το πρόσωπο που σου έχει ανατεθεί. Η επιλογή, όμως, αυτού είναι άλλου δουλειά.»
Δηλαδή με λίγα λόγια η ζωή είναι σαν το τάβλι. Νομίζεις ότι παίζεις εσύ. Στην πραγματικότητα όμως, εσύ απλώς εκτελείς τη ζαριά…
