Μανιφέστο για τους Καιρούς που Ζούμε!

{loadposition ba_textlink}

Της Αλεξίας Καφετζή

Κάθεσαι, λοιπόν, κυρία, μεγάλη και τρανή, απέναντι απ’ το λευκό χαρτί και θες κάτι να γράψεις. Κάτι να περιγράψεις – νιώθεις πως οφείλεις – από το χάος, τα μπερδεμένα μέχρι τρέλας ερωτηματικά που ζαλίζουν το θολό σου τοπίο , την καθολική σου απορία απέναντι σ’ αυτό που συμβαίνει, το μυστήριο, το ανεξήγητο, όχι μόνο το κυπριακό αλλά και το παγκόσμιο.

Θες να μιλήσεις πιο πολύ γιατί έμαθες πως δεν κάνει να σιωπάς, πως πρέπει να λες την αξιοσέβαστη γνώμη σου ελεύθερα, όχι μόνο επειδή διψάνε τάχα μου τα μυαλά των άλλων να ποτιστούν απ’ το ροδόσταμο της σκέψης σου, αλλά ακόμα κι επειδή το οφείλεις στον εαυτό σου για λόγους συμφέροντος, για να μη σε πούνε, δηλαδή, από κότα στην καλύτερη μέχρι προδότρια στη χειρότερη…

Η δική μας ώρα

Τα τελευταία χρόνια, η νεολαία και η ακούραστη τρίτη ηλικία, βρίσκονται στους δρόμους. Τα τελευταία χρόνια, για τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας «ξελασπώνουν» τα παιδιά μας και οι συνταξιούχοι μας. Ακούραστοι επαναστάτες με δυναμική παρουσία εκεί και όπου επιβάλλεται. Τώρα έρχεται η δική μας ώρα. Από εδώ και πέρα αρχίζει αυτή η ανένδοτη αλληλουχία γεγονότων, που βάζει εμάς να γράφουμε ιστορία.

Από εδώ και πέρα αρχίζουμε όλοι να παίρνουμε τα πράγματα στα χέρια μας με σκοπό να αλλάξουμε τις ζωές μας. Γιατί τα δικαιώματα δεν κερδίζονται με ανοικτή παλάμη αλλά με υψωμένη γροθιά! Δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές σε αυτά που από εδώ και πέρα κάνουμε ή πιο σωστά οφείλουμε να κάνουμε. Υπάρχει μόνο η μαχητικότητα, η απόφαση, η διεκδίκηση, η αντίδραση, το θέλω, η εσωτερική επανάσταση, η φαντασία και η διάθεση να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο και το δικαιότερο. Δυστυχώς όμως, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, σε λόγια μόνο. Σε «επαναστάσεις» πληκτρολογίου και «τοίχους» του Facebook. Επανάσταση και λαϊκός ξεσηκωμός από το πληκτρολόγιο ΔΕΝ γίνονται!

Μέχρι πότε αυτή η ανεξήγητη ανοχή;

Μέχρι πότε αυτή η απάθεια; ΑΝ και ΟΤΑΝ αποφασίσουμε να ξεσηκωθούμε, να χυθεί αίμα αν χρειαστεί, να μυρίσει σάρκα….. Ίσως να είναι ήδη αργά! Γι’ αυτό σπάμε ηλίθιους διαχωρισμούς σε αριστερούς και δεξιούς, αφήνουμε πίσω κομματικές ταυτότητες και γραμμές, πετάμε στα σκουπίδια ότι μας μπλοκάρει, σκεφτόμαστε ελεύθερα, λειτουργούμε συλλογικά και αλληλέγγυα.

Κάνουμε από τα πιο απλά, όπως: Πιάνουμε κουβέντα με όλους για όλα, όχι τα συνηθισμένα αλλά αυτά που μας βασανίζουν. Τα προβλήματα της καθημερινότητας που βασανίζουν την κυπριακή κοινωνία σαν σύνολο αλλά και τον καθένα ξεχωριστά σαν οντότητα. Την ανεργία. Την φτώχεια. Την μιζέρια. Τις εκποιήσεις και το επικείμενο ξεσπίτωμά χιλιάδων συμπατριωτών μας. Την ανοχή. Την ατιμωρησία. Τις μίζες. Την διαπλοκή. Την διαφθορά. Το βόλεμα υμετέρων. Τις ανήθικες αποφάσεις ατόμων σε διάφορα κέντρα λήψεως αποφάσεων. Την φυλάκιση άνεργων οικογενειαρχών που αδυνατούν να ξοφλήσουν μικρόοφειλές. Το «χάρισμα» των κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών. Την κρατική ανεπάρκεια. Το κάθε τι που οδηγεί στον ολικό όλεθρο και την καταστροφή. Το ξεπούλημα πατρίδας, οικογένειας και αξιοπρέπειας. Γράφουμε μόνοι μας ή με άλλους ένα φλογερό κείμενο, το βγάζουμε φωτοτυπίες και το μοιράζουμε στον κόσμο. Παντού. Στους δρόμους, στις καφετέριες, στη γειτονιά. Κάνουμε αυθόρμητες διαμαρτυρίες και εκδηλώσεις στους δρόμους, ότι γουστάρει και αγαπά ο καθένας. Συμμετέχουμε σε εκδηλώσεις, πορείες, διαδηλώσεις, συνελεύσεις. Δεν καθόμαστε μόνοι σπίτι μας. Η σύναξη κάτω του ενός ατόμου τιμωρείται με απουσία από την ιστορία. Έχει ωραίο Ήλιο και ωραίους Ανθρώπους έξω.

Μέχρι τα λίγο πιο πολύπλοκα, όπως:

Όσοι συμμετέχουμε σε κινήματα και συλλόγους καλούμε σε τοπική πορεία και μετά λαϊκή συνέλευση. Στις συνελεύσεις συζητάμε αρχικά ότι μας βασανίζει, από το πιο απλό ως το πιο σύνθετο και μετά προτείνουμε και συζητάμε λύσεις. Μεταξύ μας, την ξύλινη γλώσσα των πολιτικών την αφήνουμε στους πολιτικούς.

Όσοι συμμετέχουν σε σωματεία εργαζομένων σπάνε επειγόντως ότι έχει μπλοκάρει τη δράση τους ως τώρα. Περνάνε ψηφίσματα, καλούν τους εργαζομένους για συμμετοχή στις πορείες και στις συνελεύσεις τους, ενισχύουν τις δημοκρατικές διαδικασίες, συντονίζονται με άλλα σωματεία, καλούν σε απεργία. Ξεπερνάνε χωρίς πολλά πολλά τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, ΑΝ είναι διεφθαρμένες και για αλλότριους λόγους εμποδίζουν σε όλα αυτά.

Όσοι συμμετέχουν σε κόμματα ή σε αρτηριοσκληρωμένες καταστάσεις δεν υπακούν σε γραμμές, αν και εφόσον αυτές δεν είναι προς το καλώς νοούμενο συμφέρον των πολιτών και της Κύπρου, σε ευρύτερο επίπεδο.. Η δική μας άποψη για τα πράγματα έχει μεγαλύτερη αξία από αυτή της γραμμής. Όπως και η άποψη του διπλανού. Η αλήθεια της γραμμής δεν καλύπτει την αλήθεια κάθε ανθρώπου. Η αλήθεια κάθε ανθρώπου όμως αλλάζει την πραγματικότητα. Και αυτό γίνεται εδώ και τώρα.

Μην κοιτάτε αποσβολωμένοι όσοι διαβάσατε το κείμενο. Αυτά όλα και άπειρα άλλα ήδη συμβαίνουν. Απλώς έτυχε και δεν το πήρατε χαμπάρι.

Αντικειμενική ενημέρωση. Προς τους δημοσιογράφους:

Σταματάτε επιτέλους να παίζετε το «παιγνίδι» των αφεντικών. Ο κόσμος διψά για αντικειμενική ενημέρωση και όχι για πληρωμένες ειδήσεις. Αρχίστε να λέτε στον κόσμο αλήθειες. Δείξετε στους δέκτες σας τις πραγματικές άθλιες εικόνες πάμπολλων οικογενειών και συνανθρώπων μας που βιώνουν καθημερινά την ανεργία και τον ανελέητο «βιασμό» της ζωής και της αξιοπρέπειας τους. Κρίνετε αντικειμενικά. Μην χαϊδεύετε τα αυτιά των Κυβερνώντων, προσπαθώντας ταυτόχρονα να ωραιοποιήσετε τις αδικαιολόγητες πολλές φορές πράξεις, αποφάσεις και «κινήσεις» τους. Στην τελική, θα συνεχίσετε το «θέατρο» σας με ελάχιστους θεατές. Τους βολεμένους που ακόμα αρνούνται να δουν των ωμή πραγματικότητα και αυτούς που ακόμα ελπίζουν σε εξόφληση προεκλογικών γραμματίων.

Προς τους καλλιτέχνες

Καιρός να βγείτε στους δρόμους. Δεν γίνατε αυτό που γίνατε, για να εκτελείτε μπροστά σε κλειστά μάτια και ώτα. Γεμίστε την χώρα με δρώμενα. Πάτε στις συνελεύσεις και προτείνετε θεατρικές παραστάσεις, μουσικές εκδηλώσεις, καλλιτεχνικά δρώμενα και θα δείτε ανταπόκριση. Κατεβείτε στις διαδηλώσεις με δρώμενα. Τι ακριβώς περιμένετε, για να σταματήσετε τον εκφυλισμό στον οποίο έχει φτάσει η τέχνη σήμερα;

Προς τους ανθρώπους του πνεύματος

Εδώ δύσκολα τα πράγματα. Εσάς σας έχει βαρέσει τόσο η μαλακία τα τελευταία χρόνια, που σήμερα έχετε φτάσει στο σημείο να αναμασάτε την προπαγάνδα των καναλιών, που μεταδίδει το κράτος. «Όχι άλλη Βία», «Βάνδαλοι», «γνωστοί – άγνωστοι», «τα παιδιά σήμερα δεν έχουν καλή ανατροφή». Ξυπνήστε από τον λήθαργο, στον οποίο έχετε περιπέσει και ως γερασμένα μυαλά που είστε ενωθείτε και εσείς με τον κόσμο και κάντε ένα ελάχιστο κάτι. Η πνευματική «πρωτοπορία» αυτής της κοινωνίας είναι αναντίστοιχη της εποχής και αυτό είναι η χειρότερη ύβρης για εσάς.

Προς τους πολιτικούς

Αφού δεν υπάρχετε, που δεν υπάρχετε, δεν πάτε σπίτια σας; Αφού τα έχετε ισοπεδώσει όλα, εκτελώντας τις εντολές των «αφεντικών» γιατί δεν παραιτείστε; Τι περιμένετε; Να γίνει σεμνή τελετή για την ταφόπλακα της κάποτε Κυπριακής Δημοκρατίας; Στις τελευταίες εκλογές υπήρχε ένα μπλουζάκι που έλεγε: «Εγώ δεν τους ψήφισα».

Τολμάτε να προκηρύξετε ξανά εκλογές; Να πάρετε την λαϊκή εντολή, μετά τα αποτελέσματα της δικής σας διακυβέρνησης, να κυβερνάτε τάχα αυτό το κράτος; Είμαστε καταμεσής σε ένα πέλαγος μεγάλων αμφιβολιών και προβλημάτων και βαδίζουμε προς το άγνωστο.

Ποια βάρκα να πάρεις και σε ποιόν «βαρκάρη» να ακουμπήσεις;

Οι βάρκες είναι μπαταρισμένες και οι βαρκάρηδες ανίκανοι.

Και το χειρότερο;

Τα δελτία καιρού προβλέπουν για τα επόμενα χρόνια ακραία οικονομικά φαινόμενα!

Προς τους «καπιτάλες»

Κάτι μου λέει ότι τελικά εσείς παίρνετε όλες τις αποφάσεις άρα εσείς είστε και το πρόβλημα. Φροντίστε να συνηθίσετε αυτούς τους καιρούς που ζούμε σε μία άλλη ποιότητα δημοκρατίας. Κάτι τρίζει; Μην φοβάστε, μάλλον είναι το έδαφος κάτω από τα πόδια σας.

Πάλεψε για αυτό που θες, ακόμα και αν όλα μοιάζουν χαμένα…

Μοιάζουν, δεν είναι!

* Κατεβάστε δωρεάν την ηλεκτρονική έκδοση της “24” στο http://24newspaper.com.cy