Τις προηγούμενες ημέρες ξεχώρισα ένα άρθρο του 24Η για τις συντεχνίες. Με βρίσκει απόλυτο σύμφωνο και κυρίως με προβληματίζει ο μεγάλος αριθμός των κομματιών από τον οποίο αποτελείται το παζλ της καταστροφής. Μπορεί να κατηγορούμε συνέχεια τους πολιτικούς ή τους τραπεζίτες, αλλά ξεχνάμε κι άλλους πρωταγωνιστές που συμμετείχαν στον εκτροχιασμό της χώρας.
Διαβάστε το άρθρο και θα επανέλθω.
“Στην εποχή της κρίσης, όπου ο ρόλος των συντεχνιών θα έπρεπε να ήταν κομβικής σημασίας, αυτές είναι εξαφανισμένες.
Ζούμε παράξενους καιρούς, οξύμωρους και παράδοξους. Είναι όμως μερικά πράγματα που δεν τα χωράει ο νους του ανθρώπου, πέρασαν μήνες ,ακούσαμε πολλά, πάθαμε ακόμα πιο πολλά και έπονται χειρότερα! Και το τραγικότερο όλων είναι που δεν μιλά κανείς, ούτε από αυτούς που οφείλουν να μιλήσουν, να αντιδράσουν, να φωνάξουν αλλά και από εμάς, τους κοινούς, απλούς ανθρώπους, ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Αποχαυνωμένοι παρακολουθούμε, ζούμε και απαθέστατα υπομένουμε χωρίς καμία αντίδραση τα τεκταινόμενα και αυτό οι δημιουργοί αυτής όλης της κατάστασης το ονομάζουν <επίπεδο> και <υπόδειγμα νοοτροπίας> και το εξυμνούν, το εκθειάζουν, όπου βρεθούν και όπου σταθούν… και δεν ντρέπονται!
Και άντε αυτοί έχουν αποθρασυνθεί, έχουν κάνει το ψέμα, την διαπλοκή, την διαφθορά και την ασυδοσία επάγγελμα, έχουν υποβιβάσει τον πολιτικό βίο σε επίπεδα προϊστορικά και μίζερα, έχουν καταβαραθρώσει κάθε έννοια ηθικής! Όλοι αυτοί που τα δημιούργησαν κατάντησαν να παρελαύνουν από κανάλι σε κανάλι και από όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και παίρνοντας το λόγο που τους δίνουν οι διεφθαρμένοι αυλικοί τους και φερέφωνα τους έχουν το θράσος να μας παρουσιάζονται και ως σωτήρες και να μας υποδεικνύουν τι πρέπει να κάνουμε και πως πρέπει να αντιδρούμε!
Τι να πούμε όμως για τις συντεχνίες; Που είναι όλοι αυτοί οι εργατοπατέρες; Που βρίσκονται οι 2 μεγάλες συντεχνίες του τόπου; Έγιναν έρμαιο των κομματικών τους παρατάξεων , φερέφωνα εργαλεία του κάθε κομματόσκυλου, πιόνια και μαριονέτες του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Οι δε μικρές συντεχνίες προσπαθούν να δικαιολογήσουν το λόγο ύπαρξης τους, της απραξίας τους και της αδυναμίας τους να πράξουν τα αυτονόητα. Υπάρχουν μόνο καθ’ όνομα χωρίς περιθώρια αλλά ούτε και δύναμη αντίδρασης στα τεκταινόμενα και τις κανιβαλιστικές τάσεις των επιτήδειων και απάνθρωπων εργοδοτών …και η ειρωνεία αυτών όλων που απαρτίζουν τις συντεχνίες;
Γιορτάζουν την εργατική πρωτομαγιά! Που είναι το οκτάωρο; Που πήγαν οι συλλογικές συμβάσεις, τα επιδόματα ,τα κεκτημένα τόσων χρόνων που κέρδισαν με θυσίες οι πατεράδες μας, οι παππούδες μας , οι πρόγονοι μας; Ποιος αντιδρά απ’ όλους αυτούς που δήθεν κόπτονται για το δίκαιο των εργαζομένων όταν μπροστά στην ασυδοσία και φόρα που πήραν όλοι αυτοί οι εκμεταλλευτές που με πρόφαση την οικονομική κρίση υφάρπαξαν σε μια νύχτα και μονομερώς όλες τις συλλογικές συμβάσεις; Που είναι οι συντεχνίες όταν κόσμος απολύεται μονομερώς με γελοίες προφάσεις, χωρίς εξηγήσεις και με μόνο γνώμονα την κάλυψη των δικών τους ασύγγνωστων, γελοίων, αδυναμιών και αποφάσεων;
Που είναι οι συντεχνίες όταν οι μισθοί καταβαραθρώθηκαν χωρίς καμία διαβούλευση; Που βρίσκονταν όλοι αυτοί όταν έγινε η μεγάλη κλοπή των κόπων και μόχθων του συνόλου του ανθρώπινου εργατικού δυναμικού και όχι μόνο;
Να σας πω εγώ… κοιμόντουσαν τον ύπνο του δικαίου! Και όταν μερικοί τόλμησαν να τους το επισημάνουν απάντησαν : <χτυπήσαμε το χέρι στο τραπέζι> <τι να κάνουμε εμείς;>… Ναι… το χτυπήσανε, όλες το χτυπήσανε, δυνατά … αλλά μετά τους πήρανε και τα ρούχα!!!!
Ποιος ο λόγος ύπαρξης τους τότε; ΚΑΝΕΝΑΣ! Γιατί επιστρέψαμε πίσω στο μεσαίωνα όσο αφορά εργασιακές σχέσεις: 12ωρα αντί 8ωρων, αν είσαι από τους τυχερούς , χωρίς υπερωρίες, 7 μέρες την εβδομάδα χωρίς ανάπαυση και ρεπό, κουπόνια αντί μισθού, αποκοπές με το έτσι θέλω, χωρίς επιδόματα, τόλμησαν και άγγιξαν πράγματα ιερά όπως ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και άλλα πολλά, ατέλειωτη η λίστα … και οι συντεχνίες; <χτυπήσαμε το χέρι στο τραπέζι>!
Πολύ απλά δεν υπάρχει κύριοι λόγος ύπαρξης πια καμιάς συντεχνίας, καμίας, είτε μεγάλης είτε μικρής. Όλα τα άλλα είναι για εσωτερική κατανάλωση, προσωπικών φιλοδοξιών και εμπαιγμού της νοημοσύνης μας. Ούτως η άλλως έρμαιο γίναμε πια των αρπαχτικών ΟΛΟΙ!
Μάριος Χριστοδούλου“
