{loadposition ba_textlink}
Τι περιμένεις όμως από ένα λαό που επιζητεί τον οίκτο του κατακτητή του, που έχει χάσει κάθε θέληση και σθένος για αγώνα.
Το άνοιγμα επιπλέον οδοφραγμάτων που αποφάσισαν Αναστασιάδης και Ακκιντζιή, δεν είναι κάτι νέο. Απλώς ανοίγουν κι άλλα οδοφράγματα πέρα από αυτά που άνοιξαν μέχρι τώρα, με την σωρεία προβλημάτων βέβαια που έχουν επιφέρει.
Μ.Ο.Ε θα ήταν η επιστροφή της Αμμοχώστου. Μ.Ο.Ε θα ήταν επίσης η σταδιακή αποχώρηση του Τουρκικού κατοχικού στρατού.
Η σημαία του ψευδοκράτους στην οροσειρά του κατεχόμενου Πενταδάκτυλου δεν ενοχλεί κανέναν πια, γιατί απλούστατα, αναγνωρίζουμε το παράνομο κράτος, συνομιλούμε μαζί του και στο τέλος της μέρας, μας αρέσει φαίνεται να είμαστε ραγιάδες, δούλοι και πρόσφυγες. Συναλλασσόμαστε με το “ψευδοκράτος” για την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, για παροχή νερού, στον τομέα της τηλεφωνίας, στο εμπόριο, στον τουρισμό και ένα σωρό άλλα που όχι μόνο μας καθιστούν λαό που αναγνωρίζει το “ψευδοκράτος” αλλά και πολίτες του ψευδοκράτους!
Οι συναντήσεις Αναστασιάδη – Ακκιντζή για χάρη της ειρήνης πρέπει να συνεχιστούν. Ο διάλογος πρέπει επίσης να συνεχιστεί. Αυτό το “Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης χαμηλής πολιτικής” τι σημαίνει όμως;
Μου θυμίζει “άτομα χαμηλής νοημοσύνης”. Ακούς εκεί, “χαμηλής πολιτικής” και κουραφέξαλα. Ακούμε κάτι όρους και κάτι ορολογίες που απλώς ενισχύουν την θέση πως “ασχολούμαστε με τρίχες”, μέχρι η κατοχική Τουρκία, οι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί φίλοι της, μας “μπήξουν” την λύση – διάλυση που αυτοί επιθυμούν. Ψηλά γράμματα η κοινή αντίληψη και επιθυμία της πλειοψηφίας των Ελλήνων και Τούρκων του νησιού για επανένωση και ειρηνική συμβίωση. Δεν καίγεται καρφί στους κατακτητές. Παίζουν σκάκι με τους ισχυρούς της γης και μεις είμαστε απλώς τα πιόνια.
Δεν θέλουμε απλώς λύση. Θέλουμε και απελευθέρωση!
