Μέσα στην καταχνιά των τεράστιων προβλημάτων που στοιβάζονται στο μυαλό μας τα τελευταία δύο χρόνια, βλέπει κανείς, κάπως σαν αχνή φωτεινή αχτίδα, να ξεπροβάλλει ένας νέου τύπου πολιτικός σκεπτικισμός. Ένας ωχαδερφισμός και κρύψε να περάσουμε…
Και εκεί που καθάριζα το βλέμμα μου με κολλύρια αυτογνωσίας, κάποιος ήρθε και μου έριξε στάχτη στα μάτια.
Προσπαθώ να βρεθώ όπως και εσείς στη ζώνη του γκρί, προερχόμενος άλλοτε από το μαύρο και άλλοτε από το άσπρο. Το ξέρετε δεν είναι εύκολο. Με κάποιους από εσάς μπορεί και να συναντηθώ εκεί μέσα από αυτή τη στήλη.
Με νευριάζει και με πληγώνει ο αταλάντευτος οικονομικός προσανατολισμός της χώρας, ο πραγματισμός που βασίζεται τουλάχιστον στη ακατανόητη πολυπροισματική πλευρά τόσο των απλών δεδομένων όσο και των βασικών αριθμητικών πράξεων.
Νιώθω ανήμπορος όσο σκέφτομαι ότι ο εκσυγχρονισμός των θεσμών και ο εξορθολογισμός πολιτικών πρακτικών απλά δεν μπορεί να υλοποιηθεί στο μέγιστο βαθμό σε όλους τους τομείς.
Ο αντιλαϊκισμός και ο αρνητισμός απέναντι στον κακώς νοούμενο υπερπατριωτισμό ζει και βασιλεύει και το πιο πιθανόν είναι ότι δεν θα «πεθάνει» ΠΟΤΕ!
Φτάνεις στο σημείο όπου λες νησάφι πια, με τις απλουστεύσεις, τις απλοϊκές «λύσεις», τις αδάπανες υποσχέσεις και τις εξυγιαντικές ερμηνείες των εξελίξεων που φυσικά δεν υλοποιούνται ποτέ. Μπούχτισα δεν αντέχω άλλο, εσείς;
Θέλω να μπορώ να αφήνομαι χωρίς ανώφελα ερωτηματικά. Αυτά που τα θεωρούμε αναζήτηση και τελικά γίνονται τροχοπέδη. Ποιο είναι το μέλλον; Θα αποδοθούν ευθύνες; Γιατί έγινε αυτό και όχι το άλλο; Αυτός που μίλησε, με όσα είπε τι εννοούσε; Τίποτα. Στη θέση τους θα ήθελα να βάλω μόνο μεγάλα θαυμαστικά, τελείες (γιατί όχι, οι παύσεις είναι πολύτιμες όσο και τα νοήματα), κόμματα… Έτσι θα έχω χρόνο να δημιουργήσω και καθόλου χρόνο για να καταστρέψω ότι δημιούργησα. Μα πάνω απ’ όλα θέλω να μπορώ να συνεχίζω να αγωνίζομαι για όλα. Και δεν νιώθω να ματώνω για το αδύνατο. Αδύνατα είναι όσα δεν υπάρχουν. Και όλα τα παραπάνω υπάρχουν όσο μπορώ και τα βλέπω. Η θηλιά είναι γι’ αυτούς που κάνουν πως δεν τα βλέπουν. Δεν θα πνιγώ τώρα που αρχίζουν τα ακόμα πιο δύσκολα. Αλλά ούτε κάποια άλλη μέρα! Το ίδιο φυσικά ισχύει για όλους μας…
