Αλκοολισμός και ναρκωτικά: Μία σχέση εξάρτησης, μια σχέση ζωής.
Του Νικόλα Γεωργίου
Συνομιλία με έναν άνθρωπο που η ζωή του αποτελείται από δύο μόνο βασικά στοιχεία, το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Μας εξομολογήθηκε αρκετά, πάρα πολλά. Έστριψε ένα τσιγάρο, έβαλε ένα ποτήρι ουίσκι και άρχισε να μας αφηγείται την ιστορία του.
Η ταυτότητα του συνεντευξιαζόμενου δεν αποκαλύπτεται μετά από δική του παράκληση και για ευνόητους λόγους.
-Πότε ξεκίνησε η σχέση σου με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ;
“Πρώτο στη ζωή μου μπήκε το αλκοόλ μαζί με το τσιγάρο, στο στρατό, πριν 30 χρόνια. Οι κακές παρέες και η ανωριμότητα μου τότε, με έσπρωξαν προς αυτό το δρόμο. Τα ναρκωτικά ήρθαν πιο μετά. Φυσικά, δεν ήξερα τι θα ακολουθούσε και πώς αυτά θα σημάδευαν τη ζωή μου“.
-Πριν από το στρατό δεν είχες κάποια επαφή με αυτά;
“Καμία απολύτως. Από μικρός όμως ήμουν πολύ αντιδραστικός και έκανα του κεφαλιού μου, χωρίς να λαμβάνω υπόψη όσα μου έλεγαν, ειδικά οι γονείς μου. Με τον πατέρα μου, που σημείωσε ήταν αστυνομικός, είχαμε μεγάλη κόντρα. Ως αστυνομικός, ήθελε ο γιος του να είναι υπόδειγμα, αλλά εγώ πάντα τον έφερνα σε δύσκολη θέση γιατί ήμουν ο ταραξίας του σχολείου και της γειτονιάς, γι αυτό και πολύ συχνά τσακωνόμασταν. Ό,τι μου έλεγε, έκανα το ακριβώς αντίθετο“.
– Τα ναρκωτικά πότε μπήκαν στη ζωή σου;
“Τα ναρκωτικά ήρθαν αργότερα, γύρω στα 30 μου. Είχα πολλά νεύρα, τα οποία έβγαζα πάνω στα παιδιά μου. Αφού η σχέση μου με το ποτό είχε γίνει πλέον σχέση εξάρτησης, θεώρησα ότι με αυτό τον τρόπο θα ηρεμούσα. Άναβα τη “ψιλή” μου, που τη συνόδευα φυσικά με ποτό. Είχα αρχίσει με χασίσι και μετά κάνναβη. Το θετικό, αν μπορείς να το πεις θετικό, είναι ότι έμεινα σε αυτά και δεν πήγα στα πιο σκληρά, αλλιώς τώρα σίγουρα δε θα κάναμε αυτή τη κουβέντα“.
– Έζησες από “μέσα” τον κόσμο των ναρκωτικών. Περίγραψε μας λίγο την εμπειρία
“Απλά σκέψου ένα δρόμο ο οποίος είναι γεμάτος φώτα, χρώματα, λεφτά, τα οποία σε τυφλώνουν, χωρίς να βλέπεις πως στο τέλος του δρόμου είναι γκρεμός και πας προς αυτόν με το γκάζι πατημένο. Φίλε μου, τα ναρκωτικά είναι παντού, μέσα στις καφετέριες, στα clubs, σε μπαράκια, καμπαρέ, σχολεία, σπίτι μας. Πιο εύκολα βρίσκεις ναρκωτικά, παρά τσιγάρα. Είναι υπερβολικό το ξέρω, αλλά θέλω να δείξω πόσο προσιτά έγιναν και πόσο κοντά μας είναι. Πολύς κόσμος, ηθελημένα ή άθελά του, πήρε ναρκωτικά. Για παράδειγμα, πας σε ένα club και παραγγέλνεις το ποτό σου. Ξέρεις με πόση ευκολία μπορώ να σου βάλω κάτι στο ποτό, χωρίς να καταλάβεις τίποτα“;
– Τα παιδιά σου, έχουν κάποια σχέση με τα ναρκωτικά ή το αλκοόλ;
“Ευτυχώς όχι. Αν είναι ένα πράγμα καλό το οποίο έκανα, είναι ότι έδωσα στα παιδιά μου το κακό παράδειγμα που έπρεπε να αποφύγουν. Λόγω του ποτού και των ναρκωτικών και λόγω του ότι έχανα κάθε επαφή με το περιβάλλον μου, κάποιες φορές βρέθηκα ένα βήμα πριν από το θάνατο ή έκανα πράγματα που αν ήμουν νηφάλιος δε θα έκανα.
Για παράδειγμα, τρεις φορές χτύπησα με το αυτοκίνητο, αφού έτρεχα με υπερβολική ταχύτητα. Μία φορά πήγα στην εντατική και τις άλλες δύο γλύτωσα με γδαρσίματα. Ακόμα, έφτασα πολύ κοντά στο να γίνω φονιάς.
Απλά και μόνο γιατί κάποιος γείτονάς μου, μου έκανε παράπονο για τη δυνατή μουσική, πήρα το μαχαίρι και πήγα σπίτι του. Θυμάμαι το γιο μου να μου φωνάζει κλαίγοντας να σταματήσω, αλλά εγώ δεν καταλάβαινα κανέναν και τίποτα. Από καθαρή τύχη γλύτωσε. Κάποτε έρχονταν στο σπίτι άνθρωποι του υπόκοσμου, που τους χρωστούσα λεφτά και με χτυπούσαν. Όλα αυτά, τις απειλές, τους καυγάδες, τα δικαστήρια και τη φυλακή, τα παιδιά μου τα έζησαν από κοντά. Εξαιτίας μου, ήταν η καθημερινότητά τους”.
– Μετά από τόσα χρόνια, σκέφτηκες ποτέ να αποταθείς κάπου για να ξεφύγεις από όλα αυτά;
“Νομίζεις είναι εύκολο; Αποτάθηκα ναι σε κάποιους συνδέσμους. Προσπάθησαν, δεν αντιλέγω, αλλά δεν μπορώ. Θα σου το πω απλά για να καταλάβεις τι εννοώ: Τα ναρκωτικά και το αλκοόλ είναι ο θάνατός μου, ένας αργός θάνατος, που εμένα όμως μου δίνει ζωή.
Είναι ό,τι έχω στη ζωή μου. Για μένα φίλος είναι τα ναρκωτικά, αίμα μου το αλκοόλ και σύντροφός μου οι πόρνες. Αυτή είναι η ζωή μου“.
– Αν σου έλεγε ένας νέος ότι είναι χρήστης ναρκωτικών ή αλκοολικός, τι θα του έλεγες;
“Τίποτα απολύτως. Είναι ανάγκη να πω κάτι; Απλά δες με. Είμαι σχεδόν 50 χρονών και τα προβλήματα υγείας που έχω είναι ενός 80άρη. Έχω φτάσει στο σημείο να φοράω πάνες όταν κοιμάμαι, γιατί πλέον δεν ελέγχω ούτε το ίδιο μου το κορμί.
Πρόσθεσε και αυτά που σου είπα πριν ότι είμαι μόνος μου στη ζωή, αφού κανένας δε θέλει να έχει επαφή μαζί μου, ούτε καν τα παιδιά μου. Μετά από αυτά σε ξαναρωτώ: Είναι ανάγκη να πω κάτι;
Η εικόνα μου είναι η απάντησή σου...”
Με το τέλος της συνέντευξης και αφού κάθισα μαζί του για ακόμη μερικά λεπτά, τον ευχαρίστησα για το χρόνο που μου αφιέρωσε. Ανοίγοντας την πόρτα για να φύγω μου είπε μια τελευταία κουβέντα:
“Αν τα δεις μπροστά σου (σ.σ ναρκωτικά), άλλαξε δρόμο, θα είναι αδιέξοδο. Στο εγγυώμαι.”.
Τα λόγια αυτού του ανθρώπου, που λόγω των όσων πέρασε και περνά στη ζωή του, συγκλονίζουν. Απομονωμένος από παιδιά, φίλους και συγγενείς, ζει στη δική του παράλληλη πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα χωρίς ουσία, αλλά γεμάτη ουσίες.
