{loadposition ba_textlink}
Φοβάμαι πως η τελευταία γενιά που έγραψε ανατρεπτική ιστορία στον τόπο μας, ήταν η γενιά του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του ´55 – ´59. Το τι διαδέχτηκε αυτή την ιστορική χρονική περίοδο, τι επακολούθησε και πώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε είναι απορίας άξιον αν και ξέρουμε λίγο πολύ όλοι. Ξέρουμε, γιατί είμαστε συνυπεύθυνοι, με τις αποφάσεις, την ψήφο και την αδιαφορία μας. Λαμπρές σελίδες στην ιστορία του τόπου μας υπήρξαν βέβαια πολλές! Και πριν τον αγώνα και μετά τον αγώνα του ´55. Θα μου πείτε τότε ήταν εναντίον των Άγγλων αποικιοκρατών. Ναι. Σήμερα όμως επιβάλλεται εναντίον του ραγιαδισμού και της διαπλοκής. Και δεν μιλάμε για ένοπλο αγώνα, αλλά για αγώνα ανατροπής εναντίον του κατεστημένου!
Πήραμε την απόφαση να στείλουμε στα σπίτια τους όσους μας έφεραν εδώ που φτάσαμε; Πήραμε την απόφαση να κάνουμε την υπέρβασή μας; Πότε ήταν η τελευταία φορά που διαδηλώσαμε μαζικά εναντίον της διαπλοκής; Στα καφενεία και στις οικογενειακές συνάξεις είμαστε όλοι ρήτορες και Μεσσίες! Έχουμε όλοι όραμα και παραθέτουμε μάλιστα και λύσεις! Και να έφταναν όλα αυτά; Πότε ήταν η τελευταία φορά που μαζικά και υπερκομματικά διαδηλώσαμε εναντίον της τουρκικής Εισβολής και συνεχιζόμενης κατοχής του μισού τμήματος του νησιού μας; Άθλιοι, είναι η απάντηση.
Πώς επιτρέψαμε να ξεπουλάμε συνειδήσεις ακόμα και την ίδιά μας την πατρίδα, δεν πρέπει παρά να αποτελεί μάθημα προς αποφυγή και διόρθωση των κακώς εχόντων, διαφορετικά θα χαθούμε κυριολεκτικά.
Τι δημιουργήσαμε; Δημιουργήσαμε ένα τέρας! Η πάλαι ποτέ οικονομική και κοινωνική ευμάρεια και πρόοδος, το περίφημο «οικονομικό θαύμα», ανέδειξε απληστία, κακοδιαχείριση και διαπλοκή σε όλους τους τομείς.
Δημιουργία δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην «καλή» δημιουργία ή δημιουργία «θετικών αξιών». Το Άουσβιτς για παράδειγμα είναι δημιουργία, το ίδιο όπως και ο Παρθενώνας… Ποιο παράδειγμα ακολουθήσαμε εμείς;
Δημιουργήσαμε, ανεχτήκαμε, συντηρήσαμε και ενδυναμώσαμε μια εμετική νοοτροπία, που επέτρεψε εξευτελισμό της έννοιας και της επιλογής «Άριστος των Αρίστων» και στο τέλος της μέρας όλα γίνονταν και γίνονται … για τα λεφτά και την εξουσία! Την πολυσυζητημένη καρέκλα. Το Φίτσιο, που λέμε στην Κύπρο.
Παρελθόν και παρόν δεν είναι τίποτε άλλο από συλλογή γεγονότων, και το παρόν μας δεν διασφαλίζει δυστυχώς τίποτα για το μέλλον εκτός και αν αλλάξουμε ριζικά νοοτροπία, σύστημα και συνήθειες. Μόνο στην Κύπρο οι «κατηγορούμενοι» φωνάζουν ότι «οι άλλοι φταίνε», διεκδικώντας μάλιστα «αθώωση» και «επιβράβευση», την οποία μάλιστα πολλές φορές εισπράττουν!…
Συγχύσαμε κάθε έννοια, στραβώσαμε κάθε θεσμό, διαστρεβλώσαμε την αλήθεια!
Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη «διανοούμενος». Ομολογώ ποτέ δεν συμπάθησα αυτό τον όρο εξαιτίας της άθλιας και αμυντικής υπεροψίας που αυτός ο όρος προϋποθέτει, άλλα και για άλλους λόγους, ποιος δηλαδή δεν είναι διανοούμενος.
Οι εκάστοτε Πρόεδροι της Δημοκρατίας επέλεξαν «διανοούμενους» (μας είπαν), εκτός από «κομματόσκυλα», που τελικά η διάνοιά τους, είτε ζήμιωσε τους ίδιους ή σχεδόν κατέστρεψε τον τόπο. Βέβαια, ένας χαρισματικός ηγέτης και πολιτικός, πρέπει ο ίδιος να έχει την κρίση και ικανότητα να ξεχωρίζει τους «πραγματικούς διανοούμενους» και «Άριστους των Αρίστων». Εκλαϊκευμένα και πιο απλά, μας φλόμωσαν στο ψέμα και τα μεγάλα λόγια.
Αυτή η λατρεία με την εξουσία, κάθε άσχετου, αχάπαρου και «ανώμαλου», αποτελεί στον τόπο μας φαινόμενο! Έτσι φτάσαμε στο «εγώ σε διόρισα» μετά σου λέω «φύγε» και εσύ απαντάς «εγώ δεν φεύγω». Το πιο φανταστικό κράμα όμως, παρουσιάζεται όταν ο «διανοούμενος» θεωρεί πως ο τόπος τον έχει ανάγκη και πως ο λαός θα τον στηρίξει… Αυτογελειοποίηση στο μεγαλείο της! Υποκρισία και υποτίμηση της νοημοσύνης κάθε σώφρονα πολίτη, όσων απέμειναν.
Οι διανοούμενοι θα μπορούσαν να είναι μια κάποια λύση; Δεν είδαμε πάντως κανέναν από αυτούς που κατέχει εξουσία, να αδειάζει ένα φορτηγό γεμάτο φρατζόλες στα κοινωνικά παντοπωλεία, ή να βοηθάει τους φτωχούς, ή να κάνει κάτι τέλος πάντων για τα καθημερινά σοβαρά προβλήματα των πολιτών! Μερικοί «διανοούμενοι» μάλιστα, προκαλούν και τα φώτα της δημοσιότητας, διαφημίζοντας ουσιαστικά είτε τους εαυτούς τους, είτε τα κόμματά τους. Όταν μια χώρα δεν αναδεικνύει «σοβαρούς διανοούμενους», δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά. Πόσο μάλλον από τους «απλούς» πολίτες…
Κάποτε οι διανοούμενοι, και οι καλλιτέχνες, ήταν στη πρώτη γραμμή της «αντίστασης» μαζί με τους πολίτες γράφοντας τραγούδια, ποιήματα, κάνοντας συναυλίες, ανεβάζοντας θεατρικά έργα και γενικά εμψυχώνοντας με κάθε τρόπο τους πολίτες!
Επικρατεί φόβος. Βασιλεύει η «επανάσταση του καναπέ» που μας θέλει όλους να επαναστατούμε «αλλάζοντας … θέση στον καναπέ».
Διανοείσθε τι είναι διανοούμενος; Ο λόγιος, ο πνευματικός άνθρωπος με βαθιά σκέψη, λέει το λεξικό. Ναι! Υπάρχουν τέτοιοι! Με αυτά όλα που περιγράψαμε πιο πάνω όμως, αφήνω στην κρίση σας σε ποιους «διανοούμενους» άφησαν ή αφήσαμε κάθε μορφή εξουσίας, πόσο μεγάλη αναγκαιότητα υπάρχει για ριζική αλλαγή και πόσο καθοριστικές θα είναι πλέον οι αποφάσεις και οι κινήσεις μας ως λαός για το μέλλον, αλλά και το παρόν!
* Κατεβάστε δωρεάν την ηλεκτρονική έκδοση της “24” στο http://24newspaper.com.cy!
