Γαλουχηθήκαμε με εθνικές εορτές, με ήρωες και με τα ιδανικά της Ελλάδας. Με τον Εθνικό Ύμνο, με την ποίηση του Ελύτη, του Σεφέρη, του Ρίτσου, με τον “Καιόμενο” του Σινόπουλου…
Χαθήκαμε, μπερδευτήκαμε και πεθάναμε! Πεθάναμε εθνικά, πατριωτικά αλλά και ιδεολογικά. Τα ξεπουλήσαμε και θα τα ξεπουλήσουμε θα πει κάποιος, και ναι, αυτό κάναμε! Οι τύψεις όμως φαίνονται μηδαμινές μπροστά στα πεινασμένα παιδιά μας, τους εξαθλιωμένους ηλικιωμένους και στα κοινωνικά παντοπωλεία της γειτονιάς μας.
Ατυχήσαμε
Ατυχήσαμε γιατί οι αγωνιστές αυτού του τόπου θυσιάστηκαν νομίζοντας ότι κάποιοι που θα έμεναν ζωντανοί θα συνέχιζαν τον αγώνα για μια Κύπρο ελεύθερη και ιδεολογική. Μείναμε στις μνήμες, σε αυτά που μας κάνουν περήφανους και σε μαυρόασπρες φωτογραφίες των κατεχόμενων χωριών μας.
Δεν είμαι πρόσφυγας, δεν θα καταλάβω ποτέ τι πάει να πει κάποιος να βλέπει από μακριά το χωριό του και να ζητά άδεια από άλλους για να δει το σπίτι του. Μπορώ όμως να κατανοήσω τι πάει να πει πόθος για μια Κύπρο ελεύθερη και η επιθυμία μιας δίκαιης λύσης.
Μια λύση που δεν θα επιτρέπει σε όλους να γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους τι θα σημαίνει; Τι θα γίνει όταν ο πρόσφυγας από τον Κοντεμένο, το Άρσος, το Αγριδάκι και το Δίκωμο την επομένη της λύσης βρεθεί με μερικές χιλιάδες ευρώ στην τράπεζα αλλά θα ξέρει ότι ποτέ ξανά δεν πρόκειται να περάσει το κατώφλι του σπιτιού του;
Ελπίδα και μόνο ελπίδα
Το Κυπριακό δεν λύθηκε το 2004, όχι εξαιτίας λάθος πολιτικών, αλλά επειδή όλοι ζουν με την ελπίδα. Την μηδαμινή, την ελάχιστη, την ουτοπική ελπίδα ότι κάποτε θα γυρίσουν πίσω στα σπίτια τους.
Κάποιοι θα χαρακτηριστούν «Προδότες» εάν σε κάποιο ενδεχόμενο σχέδιο ψηφίσουν το «ναι» για να πάρουν έστω την αποζημίωση. Είναι όμως αυτοί που θα ξεπουλήσουν την πατρίδα τους για τα λεφτά; Όταν η χώρα σου, οι πολιτικοί σου και το κράτος σε ξεπούλησαν πρώτοι, όταν σε έριξαν στην άκρη του δρόμου, όταν σε εξαθλίωσαν και σε αφήνουν να πεθάνεις μόνος σε μια γωνιά, ποια πατρίδα θα ξεπουλήσεις; Αυτή του Βέργα, του Λουρουτζιάτη ή της Focus;
Χάσαμε το μοναδικό που μας απέμεινε
Οι «προδότες» και οι «αγωνιστές» θα φανούν μετά την οποιαδήποτε λύση και όχι μέσω Facebookκαι πατριωτικών ομιλιών με ωραία αποφθέγματα. Η Ελληνικότητα της Κύπρου είναι στο χέρι μας, είτε με λύση είτε χωρίς.
Και για ποια Ελληνικότητα μιλάμε ακριβώς; Αυτή έχει χαθεί εδώ και καιρό και όχι από ξένους παράγοντες αλλά από εμάς τους ιδίους. Όταν τα παιδιά μας δεν ξέρουν όχι απλά να γράψουν σωστά ελληνικά αλλά ούτε ενδιαφέρονται να μάθουν τι μέλλον έχουμε;
Όταν τα πάντα γύρω σου καταρρέουν και οι πλείστοι πολίτες ενός κράτους δεν ρωτούν για λύσεις στα προβλήματα τους αλλά ψάχνουν απλά από ποιο κόμμα ήταν οι ένοχοι τι ελπίδα έχουμε;
Ενώ βλέπουμε το μαθησιακό επίπεδο των Κύπριων να ανεβαίνει βλέπουμε την κατάπτωση σε όλους μας. Πολλά πτυχία με κενά μυαλά και καθόλου ιδανικά…
Κανείς με το «Ναι» ή το «Όχι» του δεν πρόκειται να ξεπουλήσει την πατρίδα του, επειδή πολύ απλά το έχουμε κάνει ήδη εμείς.
Νεόπτωχοι – νεοέλληνες
Είμαστε οι νεόπτωχοι – νεοέλληνες. Σε αυτή την κατηγορία βρισκόμαστε και κανένα «success story» δεν πρόκειται να μας βγάλει από την δυστυχία μας. Νεόπτωχοι λόγω των πολιτικών που εμείς ψηφίζουμε, νεοέλληνες όμως από την δική μας απραξία και αναξιοπρέπεια.
Όλοι συνένοχοι, υπαίτιοι και ανεύθυνοι. Γεμίστε με ελληνικές σημαίες τα προφίλ σας, μοιραστείτε με τους φίλους σας τα ιδεώδη του Ελληνισμού, ωστόσο όλα θα είναι μάταια αν δεν κατανοήσουμε πρώτα ότι τα πάντα κερδίζονται με συλλογικότητα.
Ναι! Μα τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας και κάποιοι άλλοι. Και όσο εσύ θα ψάχνεις αυτούς του άλλους θα χάνεις ακόμη μια σπιθαμή γης, θα χάνεις ακόμη ένα κομμάτι από την πατρίδα σου.
Το «διαίρει και βασίλευε» εφαρμόστηκε στην Κύπρο από τους Βρεττανούς ώστε να μας καταστρέψουν, πλέον δεν χρειαζόμαστε ούτε αυτούς, έχουμε μάθει το παραμύθι και διαμελιζόμαστε μόνοι μας.
Τόσα χρόνια κατακτητών και σταθήκαμε περήφανοι ακόμα και ως σκλάβοι. Λίγα χρόνια ελευθερίας και ρημάξαμε τα πάντα.
«Ανασήκωσε την πλάτη κι απόσεισέ τους Πενταδάχτυλέ μου» τραγουδούσαμε στο Γυμνάσιο, όμως αν ποτέ σηκωθεί ο Πενταδάχτυλος θα έπρεπε πρώτους εμάς να πετάξει στην θάλασσα…
ΥΓ: Γιατί τα γράφω όλα αυτά θα διερωτηθεί κάποιος… «Ανάβω στίχους για να ξορκίσω το κακό στη χώρα», όπως είχε πει και ο Ρίτσος… Γι’ αυτό!
