Όταν σε µια περίοδο οικονοµικών προβληµάτων και κοινωνικών εντάσεων δηµιουργείται επιπροσθέτως η εντύπωση ότι το καράβι είναι ακυβέρνητο, τα πράγµατα παίρνουν επικίνδυνη τροπή. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν θα πρέπει να κλείσουμε τα οδοφράγματα. Συμφωνώ με κάποιους όπου ισχυρίζονται ότι έπρεπε να είχε γίνει πριν χρόνια ή δεν έπρεπε να ανοίξουν καν, αλλά δεν είναι της παρούσης. Το θέμα είναι γιατί ξαναεμφανίστηκε το θέμα ξαφνικά στο προσκήνιο. Γιατί οι αστυνομικοί αφού ήταν οπλισμένοι δεν κατάφεραν να ανακόψουν το αυτοκίνητο του τ/κ και τον κυνηγούσαν στη νεκρή ζώνη; Εάν έμπαιναν στις ελεύθερες περιοχές ψευδοαστυνομικοί και καταδίωκαν ένα ε/κ δεν θα γινόταν το αντίστοιχο; Μήπως τελικά κάποιοι μας κοροϊδεύουν ανελέητα και κατά συρροή;
Ένας κόσμος, με άλλα λόγια, στον οποίο τα πρόβατα ή όσοι τυγχάνουν τέτοιας αντιμετώπισης θα το έπαιρναν επιτέλους απόφαση και θα άρχιζαν να δείχνουν- αν μη τι άλλο- τα δόντια τους.
Δεν έχω φυσικά σκοπό να προτρέψω κανέναν- πολύ περισσότερο ένα μέχρι πρότινος πρόβατο- να αρχίσει να περιφέρεται στους δρόμους και σε όποιον τον στραβοκοιτάξει να αρχίσει το βρισίδι ή τις κλωτσιές. Όμως σαν να έχει παραγίνει- εν τη ανοχή μας- το κακό. Είναι σαφές πως σε κάποιες περιπτώσεις οφείλεις να κάνεις πως δεν άκουσες, να προσπεράσεις, να μην δώσεις εκ των προτέρων «χαμένες μάχες» και αυτό λέγεται ωριμότητα. Το ίδιο σαφές όμως είναι πως σε ορισμένες τουλάχιστον περιπτώσεις αξίζει τον κόπο να μην υποχωρήσεις. Και αν το καλοσκεφτείς θα δεις πως τελικά μπορείς να σταματήσεις τις πλέον ψυχοφθόρες των υποχωρήσεων- τις καθημερινές- ουσιαστικά δίχως συνέπειες.
Διότι αυτοί που εμφανίζονται τώρα ως ναυαγοσώστες είναι αυτοί που βούλιαξαν το πλοίο. Και πλέον το πρόβατο δεν είναι κορόιδο και δαγκώνει!
