{loadposition ba_textlink}
Ο ένας κακοφανίστηκε επειδή οι “πατάτες αντιναχτές” του ΡΙΚ τον σατιρίζουν και λίγο έλειψε να “κλείσουν” την σατιρική εκπομπή (δεν ξέρω ακόμη αν θα “κοπεί” η εκπομπή). Και δεν είναι η πρώτη φορά, κι άλλα “πολιτισμικά ερείπια” του τόπου που κατείχαν ή κατέχουν δημόσια αξιώματα, ενοχλήθηκαν στο πιο μακρινό η πρόσφατο παρελθόν.
Ο άλλος, επειδή του έθιξαν τον εγωισμό και τον τσαλάκωσαν, σήκωσε τηλέφωνο και μίλησε με τον Διευθυντή, για να απολύσει η να σταματήσει η να ξηλώσει τον τάδε Δημοσιογράφο, γιατί άσκησε κριτική κι επειδή “δεν είναι σωστό να λέγονται αυτά τα πράγματα για τους πολιτικούς και την Ευρώπη σε τόσο δύσκολους καιρούς που τους έχουμε ανάγκη”.
Τον κάθε ανίδεο, αχάπαρο, “τσίου” και βλαμένο υποκείμενο τον έχουμε σήμερα να ασκεί εξουσία, να παίρνει αποφάσεις, να συμμετέχει σε ομάδες και κέντρα αποφάσεων και ο ευκολόπιστος λαός τον ψηφίζει και τον ξαναψηφίζει.
Την ίδια αγωγή και νοοτροπία έχουν και μερικά άτομα που προέρχονται από την ελίτ της οικονομίας, των επιχειρήσεων όπως βέβαια και από άλλους τομείς. Αν ενοχλήθηκε ο μπακάλης (αγαπάμε τα μπακάλικα), θα πάρει τον φίλο και γνωστό του στο κόμμα ή αλλού, για να μεσολαβήσει να “του την κάτσουν” του “ρουφιάνου” που είπε ή έγραψε κάτι κακό (κατά την άποψη του) για τους πωλητές π.χ των υπεραγορών.
Ένας φαύλος κύκλος. Μια αρρωστημένη, εμετική κατάσταση που προηγούμενη δεν υπάρχει, σε ένα τόπο που λέει ότι θέλει να προχωρήσει, να φέρει πρόοδο και να πετύχει αλλαγές. Ψέματα. Μύθος. Γίναμε όλοι ψυχοπαθείς; Αντί η κρίση να μας ενώσει και να μας φέρει πιο κοντά, γέννησε και ανέδειξε κάθε κόμπλεξ και ανασφάλεια, που άνθρωπος μπορεί να βγάλει όταν βρίσκεται υπό πίεση.
Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και κάτι εξίσου σοβαρό έως ανησυχητικό!
Ότι δηλαδή στον τόπο μας έχει χαθεί – ή χάνεται έστω καθημερινά – η ελευθερία του λόγου, η ελευθερία του τύπου, με λίγα λόγια η Δημοκρατία. Σε έναν τόπο που ο πολίτης δεν έχει λόγο, δημοσιογράφοι φιμώνονται, ηθοποιοί και σεναριογράφοι δέχονται “παρεμβάσεις”, τόσο το παρόν όσο και το μέλλον, προδιαγράφονται καταστροφικά. Όλα αυτά έχουν άμεσο αντίκτυπο στην κοινωνία των πολιτών. Ο πολίτης δηλαδή γίνεται ευκολότερος στόχος, δυσκολότερα βρίσκει το δίκαιο του πια και βρίσκεται – ή θα βρεθεί σύντομα – στο δίλημμα: Επαναστατώ; Ή “κρύφω να μεν μπερτέψω τζιαι γω”…
