Του Σωτήρη Παπαδόπουλου
Κάθε μέρα ακούω πολίτες που λένε… «Οι ίδιοι και οι ίδιοι στα κόμματα» ή το άλλο «Έλεος πια στα κόμματα φεύγει ο πατέρας και έρχεται ο γιος». Γκρίνιες και πολιτικές αναλύσεις του καφενέ μόνο και μόνο για να δείξουμε ότι θέλουμε νέα πρόσωπα, με όραμα για δημιουργία.
Στο ΔΗΚΟ εφάρμοσαν πιστά τα όσα γίνονται στην… Βόρεια Κορέα. Μόνο που εδώ έγιναν με δημοκρατικό τρόπο. Από σήμερα τα παιδιά των δύο ιστορικών ηγετών της παράταξης, του Σπύρου Κυπριανού και του Τάσσου Παπαδόπουλου έχουν τα ηνία μιας παράταξης που στα μάτια όλων των άλλων ψηφοφόρων, εκτός του ΔΗΚΟ, βρίσκεται πάρα πολύ χαμηλά.
Σήμερα στην ηγεσία του ΔΗΚΟ είναι ένας Πρόεδρος που έκανε τα πάντα να βγει ο Δημήτρης Χριστόφιας το 2008 και δύο χρόνια μετά έκανε τα πάντα να… φύγει το ΔΗΚΟ από την κυβέρνηση. Από χθες στην ηγεσία είναι ένας Αναπληρωτής Πρόεδρος που εφάρμοσε την εξωτερική πολιτική του Δημήτρη Χριστόφια με αποτέλεσμα να βρεθεί μπλεγμένος στην τραγωδία του Μαρί. Στην προεκλογική εκστρατεία του Προέδρου Αναστασιάδη κάθισε σε συγκέντρωσή του στην πρώτη γραμμή.
Αυτό που κυρίως απολαμβάνω είναι ο καθωσπρεπισμός, και η ιδεολογική γύμνια που υπάρχει γραμμένη μόνο στα ιστορικά κιτάπια. Οι Δηκοικοί ψηφοφόροι, άνθρωποι με ψυχή και διάθεση για ζωή, στην συντριπτική τους πλειοψηφία νοικοκυραίοι και δουλευταράδες, πιστοί σε αρχές και «πιστεύω» που οι μεγαλύτεροι τους κληροδότησαν, με ανιδιοτέλεια τάχτηκαν στο κόμμα. Ακόμη και τώρα το 2014, οι Δηκοικοί έμειναν προσκολλημένοι στην παράδοση, θεωρώντας έγκλημα και να σκεφτούν μόνο, την πιθανότητα να ψηφίσουν κάτι διαφορετικό.
Από σήμερα ο Πρόεδρος του ΔΗΚΟ θα έχει δίπλα του, στενό συνεργάτη του, άνθρωπο που θα πρέπει να συζητά τα πάντα πριν αποφασίσει… έναν δελφίνο της καρέκλας όπου σήμερα κάθεται. Έναν άνθρωπο που εκεί που όλα έδειχναν μαύρα, αναστήθηκε πολιτικά και με την δυναμική που έχει το «επίθετο» μπορεί να φέρει την ανατροπή όταν έρθει ο κατάλληλος χρόνος.
Την Κύπρο μας την χτύπησε ένας κεραυνός που λέγεται κούρεμα. Τώρα μπροστά μας έχουμε το Εθνικό ζήτημα το οποίο πριν καν ξεκινήσουν οι συνομιλίες αρχίζει και φέρνει διχόνοια. Δυστυχώς, ο κόσμος δεν ξύπνησε πολιτικά ακόμη. Φαίνεται να είναι ξύπνιος όταν μιλάει για το «μαγαζί» του άλλου. Και όταν έρχεται η σειρά του κάνει ακριβώς τα ίδια.
