Γράφει ο Σωτήρης Παπαδόπουλος
Εδώ και δύο χρόνια η Κύπρος βρισκόταν εκτός αγορών. Η Κυβέρνηση στράγγιζε την τοπική ρευστότητα για να μπορεί να κινηθεί και να μην πάρει τα απαραίτητα μέτρα. Ο οικονομικός προβληματισμός κυριαρχεί πια σε όλα τα νοικοκυριά, ακόμη και σε εκείνα που κάποτε “δεν είχαν ανάγκη”.
Οι Τράπεζες μέχρι πριν από 8 μήνες “κέρδιζαν” από τους τόκους και τα επιτόκια που δεν μείωναν. Επίσης μύρισαν “αίμα νεκρού” στην Ελλάδα και έτρεξαν να πάρουν τα ομόλογα της χώρας πριν 1,5 χρόνο που έδιναν “αβέρτα” οι Γερμανοί, για να κερδοσκοπήσουν.
Ο ιδιωτικός κλάδος κινείται σε “μνημόνιο” εδώ και 3 χρόνια. Μειώσεις μισθών, περικοπές 13ου μισθού, απολύσεις είναι το σκηνικό που επικρατεί. Το πέπλο της κρίσης το νιώθουν οι εργαζόμενοι αλλά και οι εργοδότες που έβλεπαν τα κέρδη να μειώνονται και αναγκαστικά να οδηγούνται σε απολύσεις. Βέβαια δυστυχώς υπάρχουν και τα “λαμόγια” που εκμεταλλεύθηκαν την κρίση για να κερδίσουν περισσότερο σε βάρος των εργαζομένων τους. Πόσο λάθος κάνανε καθώς η μπόρα θα τους χτυπήσει αλύπητα.
Και τώρα τι κάνουμε; Πως θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε την κατάσταση; Μπορούν οι πολιτικοί μας; Ο νέος Πρόεδρος που θα εκλεγεί ξέρει τι πρέπει να κάνει; Το πολιτικό σύστημα στη Κύπρο πάσχει. Εδώ και 3 χρόνια κανέναν Εθνικό Συμβούλιο δεν κατέληξε κάπου. Στα θέματα της οικονομίας όλοι κρύβονται πίσω από τα κομματικά τους τείχη. Ακόμη και την υστάτη, υπήρξε χάβρα ιουδαίων. Αν συνεχίσουμε έτσι, κύριοι, δεν έχουμε ελπίδα.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας φέρει την ευθύνη ότι δεν πήρε χαμπάρι ότι ερχόταν το τσουνάμι της κρίσης. Προσπάθησε να μην γίνει ο πρόεδρος του μνημονίου με δάνεια από Ρωσία, Κίνα και από άλλες “αριστερές” χώρες.
Ο τέως Διοικητής της Κεντρικής φέρει την ευθύνη που δεν έκοψε την κερδοφόρα γλώσσα των τραπεζιτών που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή.
Η αντιπολίτευση φέρει την ευθύνη που βρήκε την ευκαιρία απλώς να χτυπά πολιτικά την κυβέρνηση.
Το χειρότερο είναι ότι είμαστε σε μία χώρα που δεν υπάρχει η βάση για να υπάρξει ανάπτυξη. Και αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα. Όλα τα χρόνια η ανάπτυξη ήταν “εικονική” καθώς απλώς η χώρα πήγαινε με το “γκάζι πατημένο”. Και τελικά τράκαρε. Τώρα είμαστε στο συνεργείο και το ερώτημα είναι: Το πετάμε το αυτοκίνητο και αγοράζουμε άλλο ή το επισκευάζουμε;
