Ότι ρε παιδί μου τον έστειλαν από άλλο πλανήτη. Θα δει και θα μάθει πράγματα που δεν θα τα πιστεύει. Μπαίνω λοιπόν στη θέση του «άγνωστου επισκέπτη» και παρατηρώ τα εξής:
1)Η χώρα έχει ένα πολιτικό σύστημα το οποίο έχει διαμορφωθεί κατά τέτοιο τρόπο που να «βολεύονται» όλοι. Όλα τα πολιτικά κόμματα θέλουν διακαώς να λύσουν το «εθνικό»(;) θέμα, αλλά το κάθε κόμμα πιστεύει ότι η δική του λύση για είναι η πλέον ενδεδειγμένη. Την ίδια ώρα όμως, εδώ και δεκαετίες, δεν κάθονται σε ένα τραπέζι να χαράξουν μια κοινή πολιτική. Τουλάχιστον στα βασικά, τα απλά θέματα.
2)Ο εκάστοτε Πρόεδρος της χώρας ο οποίος επειδή ακριβώς δεν έχει αυτοδυναμία, είναι υποχρεωμένος να… συνεργάζεται με πολιτικές δυνάμεις του δύο, τρία ή πέντε τοις εκατό, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή που διαφωνεί με κάποιο από τα συνεργαζόμενα κόμματα, μετατρέπεται εύκολα σε γιό-γιό, με αποτέλεσμα και το καλύτερο, ας υποθέσουμε, πρόγραμμα διακυβέρνησης να έχει, να ξεφτιλίζεται από πολιτικούς που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα δεν θα υπήρχαν στον πολιτικό χάρτη !
3)Η χώρα στην οποία έρχεται ο «άγνωστος επισκέπτης» έχει μια καταπληκτική ικανότητα να παράγει «εθνάρχες», κληρικούς και πολιτικούς. Μακάριος, Σπύρος Κυπριανού, Γλαύκος Κληρίδης, Τάσος Παπαδόπουλος. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει πως παρουσιάζεται αυτό το φαινόμενο. Όποιος καθίσει στην πολιτική καρέκλα θέλει να γίνει «εθνάρχης». Το γεγονός ότι κάποιοι γελοίοι «μαγαρίζουν» ότι καλό έκαναν στην θητεία τους οι «εθνάρχες» δεν έχει καμία απολύτως σημασία.
4)Στη χώρα αυτή υπάρχει μια λέξη που την λένε καθημερινά όλοι οι κάτοικοί της, από την ώρα που ξυπνάνε μέχρι την ώρα που θα κοιμηθούν. Η λέξη ΚΟΥΜΠΑΡΕ! Συνήθως όταν βρεθούμε σε μια ξένη χώρα και προσπαθώντας να μάθουμε πέντε λέξεις της γλώσσας που ομιλείται, μαθαίνουμε το «καλημέρα», το «ευχαριστώ», το «γεια σας» ή καμιά βρισιά π.χ. τη λέξη «μαλάκας». Εμείς εδώ έχουμε το «κουμπάρος».
5)Ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος της χώρας θεωρεί ότι αυτοδίκαια έχει άποψη και γνώμη για όλα και θέλει να περνάει το δικό του. Εκτός από τα ποιμαντικά του καθήκοντα, είναι άσσος στο real estate, το εμπόριο, τις «επενδύσεις», τα τραπεζικά και κρατά τους πολιτικούς από τις «κάτω χώρες»… με αποτέλεσμα να μην του κουνιέται κανείς. Επίσης πιστεύει πως ότι πει είναι θέσφατο, νόμος και γίνεται «μπαρούτι» όταν κάποιος του πάει κόντρα.
6)Οι κάτοικοι της χώρας είναι περίπου 800.000. Κι ενώ σε άλλες χώρες οι κυβερνήσεις έχουν λύσει βασικά θέματα για την ευημερία των πολιτών της, στη δική μας χώρα δεν μπορούμε να λύσουμε τα αυτονόητα. Βασικοί τομείς όπως π.χ. η υγεία και η παιδεία βολοδέρνουν για δεκαετίες. Ο κάθε υπουργός που κάθεται στη ρημάδα τη καρέκλα συνήθως κάνει ότι γουστάρει ή ότι του πει το κόμμα η τα πολιτικά του πιστεύω. Καμία απολύτως συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, ξεπερασμένες νοοτροπίες, ετσιθελισμός και αγκυλώσεις που κρατάνε τη χώρα και ένα ολόκληρο λαό καθηλωμένους. Με λίγα λόγια στον 21ο αιώνα παλεύουμε για τα αυτονόητα!
7) Η Βουλή της χώρας παρουσιάζει ένα μοναδικό φαινόμενο. Είναι πολύ…ευλύγιστη, έχει πάρα πολύ κοντή μνήμη και μετατρέπεται σε χρόνο dt σε κυβερνώσα Βουλή. Βουλευτές που συχνά πυκνά ψηφίζουν νομοσχέδια στο πόδι ή ακόμα χειρότερα, χωρίς καν να αντιλαμβάνονται τι ψηφίζουν. Σου δίνεται η εντύπωση ότι κάνουν το παν για να πάνε ενάντια στα συμφέροντα του λαού που τους έστειλε στη Βουλή. Κι όλα αυτά συνοδεύονται συνήθως με κωμικά και σαθρά πολιτικά επιχειρήματα, εκφρασμένα με ένα απίστευτα απογοητευτικό ξύλινο λόγο. Για να μην αναφέρουμε την συνεχή κακοποίηση της γλώσσας…
8) Ο λαός της χώρας σε πολλά θέματα δείχνει να παρακολουθεί αμέτοχος, σαν να μην θέλει να αντιδράσει. Εξήγηση γιαυτό το φαινόμενο βεβαίως υπάρχει. Οι περισσότεροι είναι κομματικοί «πελάτες», που ζητούν και τους γίνονται χάρες, με αποτέλεσμα να βολεύονται σχεδόν όλοι. Και όσοι υγιώς σκεπτόμενοι αρθρώσουν αντίθετο λόγο, συνήθως χλευάζονται και οι υπόλοιποι τους γράφουν στα παπάρια τους. Άλλωστε η παπαρολογία είναι κάτι σαν «εθνικό σπορ». Με αποτέλεσμα βήματα προόδου που κάνει η χώρα να είναι αργά, απελπιστικά αργά…
9) Ένα άλλο χαρακτηριστικό του λαού είναι το «μέσον». Χρειάζεται να το αναλύσουμε; Δε νομίζω. Λίγο – πολύ όλοι σε κάποια στιγμή της ζωής μας το χρησιμοποιήσαμε… και
10) Το ότι πάντα μας φταίνε οι άλλοι. Ποτέ εμείς. Οι Τούρκοι, οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, οι Αμερικανοί, οι κομμουνιστές, οι ιμπεριαλιστές, οι πολιτικοί μας αντίπαλοι, οι gay, οι straight, οι bi και οι… bye-bye. Εμείς ποτέ! Άσπιλοι, αμόλυντοι, πατριώτες, γενικώς κύριοι. Το πως γίνεται μονίμως να φταίνε οι άλλοι και ποτέ εμείς οι ίδιοι δεν μπόρεσε να το εξηγήσει ο «άγνωστος επισκέπτης» της χώρας μας. Και δεν είμαι σίγουρος αν θα καταφέρει ποτέ να το εξηγήσει…
Κι όμως αυτός σ’ αυτή την ίδια χώρα που περιγράφεται πιο πάνω, ζει ένας λαός που έχει ορισμένα εξαιρετικά χαρίσματα. Είναι φιλόξενος, εργατικός, αγαπάει τον τόπο του, (κι ας είναι πολλές φορές παράξενος ο τρόπος που εκδηλώνει αυτή του την αγάπη), συμπονετικός, έξω καρδιά και κυρίως ένας λαός που ΑΞΙΖΕΙ να ζήσει καλύτερα! Αυτά μου είπε ο «άγνωστος επισκέπτης» της χώρας, αυτά σας μεταφέρω…
Τα σέβη μου.
