{loadposition ba_textlink}
Αποφασίζεις, λοιπόν, παραμονές Αυγούστου, τέλη Ιουλίου δηλαδή, ημέρα Κυριακή να πας θάλασσα όπως και οι πλειονότητα των συμπατριωτών μας. Μιας και το φετινό σου καλοκαίρι δεν μοιάζει με καλοκαίρι και οι φορές που πήγες παραλία είναι μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού μιας κότας, ναι το γνωρίζω ότι οι κότες δεν έχουν χέρια αλλά έχουν ωραιότατα 4 δάκτυλα.
Ξεκινάς γύρω στις 10:00 για να πετύχεις ξαπλώστρα στην παραλία και διαλέγεις την κοντινότερη παραλία προς εσένα, μιας και όντας πτώμα από την κούραση της εβδομάδας δεν είσαι για μακρινές αποστάσεις. Βάζεις το μαγιό σου, παίρνεις την πολύχρωμη πετσέτα παραλίας, το αντηλιακό σου και ένα μπουκαλάκι νερό για το δρόμο μιας και βρισκόμαστε σε πορτοκαλί συναγερμό λόγο καύσωνα. Στον αυτοκινητόδρομο η 2η λωρίδα εξακολουθεί να είναι η αγαπημένη μας λωρίδα και παρόλο που βιώνουμε εποχές ύπαρξης 3ης λωρίδας, η 2 η εξακολουθεί να έχει τα απεριόριστα likes μας. Σε μια διαδρομή με αρκετές μανούβρες που είσαι σίγουρος ότι έχεις δεχτεί το ανελέητο βρισίδι των συμπορευόμενων οχημάτων, όχι πως εσύ λεκτικά ήσουν Άγιος, φτάνεις στην κοντινότερη παραθαλάσσια πόλη.
Οι «άδειες» ξαπλώστρες
Καθώς προχωράς προς την αρχική παραλία που είχες θέσει ως στόχο, σε παραπλανούν οι άδειες ξαπλώστρες που βλέπεις και σε καλούν σαν Σειρήνες να παραιτήσεις στη μέση το αρχικό σου πλάνο και να δοκιμάσεις τη τύχη σου. Έλα όμως που δεν ήξερες, ούτε μπήκες καν στη διαδικασία να ρωτήσεις και πήγες με ύφος αφελή ότι υπάρχουν άδειες ξαπλώστρες. Μπαρκάρεις λοιπόν ευτυχισμένος και προχωράς ακάθεκτος στο στόχο σου, μέχρι που μπαίνεις στην είσοδο και αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι πάει λάθος για τα δικά σου πάντα λογικά κριτήρια πέραν από την κλασική ντιβοσύνη μερίδας συμπατριωτών μας που κατακλύζουν τις παραλίες και όχι μόνο με ύφος ξέρεις ποιος είμαι εγώ. Η αλήθεια δεν ξέρω ποιος είσαι εσύ, αλλά όποιος και αν είσαι το υφάκι περισσεύει γιατί στο όλο όλοι τίποτα είμαστε.
«Κρατημένη»
Αφήνουμε στην άκρη τα μακιγιαρισμένα πρόσωπα που αγνοούν την ύπαρξη της απλής αντηλιακής ή στο τσακίρ κέφι της αντηλιακής με χρώμα και των «κάνω μόνο κοιλιακούς και πλάτες στο γυμναστήριο και τα χέρια μου είναι μεγαλύτερα από τα πόδια μου γιατί αγνοώ επιμελώς την εκγύμναση τους», και ερχόμαστε στον κύριο που κρατάει ένα μπλόκ να το πω, σημειωματάριο να το πω, με κρατήσεις. Κράτηση για ξαπλώστρα(;) (!) Και σκέφτεσαι ότι εδώ καλά καλά δεν κάνουμε κράτηση για να πάμε σε μπαράκι, θα κάνουμε κράτηση για την παραλία;
Στην αρχή προσπαθείς να ξεπεράσεις το σοκ, έπειτα είσαι σε ένα μόνιμο παραλήρημα επαναλαμβάνοντας συνέχεια «Κράτηση για ξαπλώστρα» και έχεις το ύφος του Sam από το GoT όταν αντίκρισε ένα από τους «TheOthers». Αποφασίζεις να φύγεις μιας και το σύστημα σου δεν αντέχει τόση ντιβοσύνη αλλά και τις νέες συνθήκες εξευρέσεις ξαπλώστρας για μια παραλία μέτριου επιπέδου. Στην πορεία εξόδου διαπιστώνεις ότι όλες οι ξαπλώστρες είναι κρατημένες και ότι η τιμή για ένα σετ με 2 κρεβατάκια και μια ομπρέλα ξεπερνά το χαμηλότερο όριο που έχει ορίσει ο ΚΟΤ αλλά σίγουρα δεν φτάνει σε τιμές Μυκόνου, όπως έχουν γνωστοποιηθεί από τα socialmedia.
Πας στην επόμενη παραλία στην οποία πάσης φύσεως αντικείμενα χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν ότι μια ξαπλώστρα είναι κρατημένη, ενώ οι ένοικοι των αντικειμένων είναι σπίτι τους και βιώνουν τον ύπνο του δικαίου. Και ενώ έχεις βαρεθεί να ακούς το «έχουν έρθει το πρωί την ώρα που ανοίουμεν και πλήρωσαν για να το κρατήσουν» γύρω στις 12:00 βρίσκεις επιτέλους ξαπλώστρα με ομπρέλα και η ευτυχία σου δεν περιγράφεται. Μέχρι το απόγευμα οι κάτοχοι των πάσης φύσεως αντικειμένων δεν έχουν φανερωθεί και έχεις ακούσει μια ανάλυση για το πόσο δίκαιο έχει ο ιδιοκτήτης του διπλανού «μπιτσομπαρακίου» που κάνει κράτηση στις ξαπλώστρες γιατί έτσι είναι σίγουρος ότι θα καταναλώνουν τα αφεψήματα του. Αν και αδυνατώ να καταλάβω πως από το τηλέφωνο μπορείς να αντιληφτείς πόση κατανάλωση είναι διευθετημένος να κάνει ο άλλος ή αν θα έρθει, με όλα τα δικαία του κόσμου μιας και οι τιμές σε αρκετές οργανωμένες παραλίες δεν πλησιάζονται, με την παγωνιέρα του. Αν και μεταξύ μας ένα σάντουιτς με κιοφτέ θα ξεπετάχτηκε από κάποια τσαντούλα κράτησης.
Και διερωτώμαι γιατί μια απλή μέρα στην παράλια να έχει τόση δηθενιά. Νησί είμαστε, καλοκαίρι είναι, γιατί να μην είμαστε λίγο πιο χαλαροί, λίγο πιο αυθόρμητοι, λίγο πιο χαμογελαστοί, προσιτοί και ανθρώπινοι για να φαίνεται και η χωρά μας ομορφότερη. Αμπελοσοφώ, μάλλον λόγο καύσωνα.
* Κατεβάστε δωρεάν την ηλεκτρονική έκδοση της “24” στο http://24newspaper.com.cy!
