Από σύνοδο σε σύνοδο, ο κόσμος ακούει για αναγκαιότητα ομοψυχίας και χάραξης Εθνικής στρατηγικής.
Οι ίδιες προτάσεις, εισηγήσεις πολλές, οι γενικές τοποθετήσεις, τα συμφωνημένα πλαίσια, που απέρριψε ο λαός με το Δημοψήφισμα, και θέματα λένε, που έχουν συμφωνηθεί. Ο επόμενος απορρίπτει τα συμφωνηθέντα του προηγούμενου και διαμορφώνεται ένα σκηνικό υποκρισίας, τα χρόνια περνούν, δεν αναζητείται Εθνική στρατηγική, παράλληλοι μονόλογοι χωρίς προβληματισμό και η κατοχή της μισής Κύπρου από τον Τούρκο κατακτητή συνεχίζεται από το 1974.
Του Δημήτρη Σούγλη
Με τέτοια αναξιότητα η ευθύνη βαραίνει όλους! Ο εκάστοτε Πρόεδρος και οι πολιτικές δυνάμεις διαχρονικά απέτυχαν να κερδίσουν την σοβαρότητα, τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη του Κυπριακού λαού.
Δεν τα βρίσκουμε στην έκδοση κοινού ανακοινωθέντος με την κατοχική δύναμη και όχι της Τουρκοκυπριακής πλευράς όπως όλοι ηδονίζονται να λένε, την στιγμή που τα ίδια τα μέλη του Εθνικού συμβουλίου διαφωνούν μεταξύ τους!
Υπάρχει όμως η συνεννόηση και η συνεργασία πολιτικών δυνάμεων που αποφεύγουν την ρήξη. Πως να αναμένουμε λοιπόν την διαφωνία και την αντίθετη άποψη; Ουδέποτε πήραμε την τύχη του τόπου μας στα χέρια μας. Ακόμη και σήμερα επιρρίπτουμε ευθύνες στους ξένους, θεωρούμε Εθνική στρατηγική τα όσα με τα οποία οι “Ευρωπαίοι εταίροι μας” συμφωνούν η υποδεικνύουν, όλοι θεωρούν ανεπιθύμητο πρόσωπο τον Αλεξάντερ Ντάουνερ αλλά ακόμη είναι εδώ και κατά τα άλλα είχαμε θέσει και την πρόταση συναντήσεων εκπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας με τον Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος μας άδειασε λίγες μέρες αργότερα όταν πέταξε το ασύλληπτα προκλητικό “δεν υπάρχει χώρα που λέγεται Κύπρος”!
Η Μητέρα Ελλάς, χωμένη στα προβλήματα της, παραμένει απλός θεατής και ανίσχυρη να καθορίσει εξελίξεις και όλοι εμείς εδώ στο μαρτυρικό νησί να παρακολουθούμε τις προσπάθειες ωρίμανσης της πολιτικής ηγεσίας και να καταφεύγουμε – όσοι το κάνουν – στην “επιτροπή αποζημιώσεων” των κατεχομένων… Αυτοί είμαστε. Άξιοι δηλαδή της μοίρας μας.
Μόνιμη αναποφασιστικότητα, έλλειψη οράματος και διεκδικητικής πολιτικής, απουσία διορατικότητας και ακαταλληλότητα-ανεπάρκεια πολιτικών προσώπων. Όχι όλων. Επιβαλλόμενη και αποδεκτή “με το όπλο στον κρόταφο” θα είναι η οποιαδήποτε λύση στο Κυπριακό λόγω έλλειψης δυστυχώς Εθνικής στρατηγικής και συνεχιζόμενης μετριότητας.
