Μέχρι να “ξεχάσουμε” το προηγούμενο, έρχεται το επόμενο. Μέχρι να μας χαϊδέψουν τα αυτιά πως θα “πατάξουν” τον ξεπεσμό, κάτι νέο ακούμε και μέχρι να “πιστέψουμε” πως κάτι θα αλλάξει, αντιλαμβανόμαστε πως οδεύουμε προς κάτι χειρότερο. Ούτε επικοινωνιακά μπορούν οι εκάστοτε κυβερνώντες να αντιμετωπίσουν την κατάσταση πια, μα ούτε και ουσιαστικά. Χάνουν τον έλεγχο, ή πιο σωστά, έχασαν τον έλεγχο.
Η Νομική Υπηρεσία φαίνεται να καταρρέει, η Κεντρική Τράπεζα λειτουργεί υπό το καθεστώς ανθρώπου τον οποίο ο Πρόεδρος Αναστασιάδης διόρισε και τώρα επιθυμεί να τον απομακρύνει, μια διακυβέρνησή που δεν λειτουργεί. Υπουργοί αποδεικνύονται ανεπαρκείς, αδυνατούν να επιλύσουν προβλήματα και αντιμετωπίζουν την οργή της κοινωνίας.
Αντ´ αυτού, κάποιοι βλέπουν θαύματα στην οικονομία, όταν ο κόσμος υποφέρει. Φυλακίζονται νοικοκύρηδες για οικονομικές οφειλές στο κράτος, και τα κόμματα αλληλοκατηγορούνται για προστασία μεγαλοφειλετών. Άνθρωποι βγάζουν στο σφυρί τα σπίτια τους και κάποιοι επιμένουν πως δεν θα γίνουν εκποιήσεις.
Τι οφείλει να πράξει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης; Ίσως, να αποδεχθεί ότι η διακυβέρνησή του “επτώχευσε”, να προσφύγει εκ νέου στον λαό και να ζητήσει ανανέωση της λαϊκής εντολής και εμπιστοσύνης. ´Η τουλάχιστον, να “πάρει βούρδουλα” και να καθαρίσει την βρωμιά και τα αποστήματα! Ό,τι και αν αυτό σημαίνει: γενικό ανασχηματισμό της Κυβέρνησης του, παύσεις, απομακρύνσεις, αξιοποίηση υπερκομματικών και άξιων προσωπικοτήτων και επιτέλους … φυλακίσεις! Δεν μπορεί ο τόπος “να αντέξει” άλλο αυτή την κατάσταση!
Όλα όσα βιώνουμε καθημερινά με απογοήτευση και οργή είναι συμπτώματα παρακμής, αποτυχίας του πολιτικού μας συστήματος και λαβώματος της Δημοκρατίας.
Ποιος διόρισε, ποιος επέλεξε και ποιος προώθησε όλους αυτούς, τα συζητάμε καθημερινά.
Η απάντηση; Τους ανέδειξαν οι κυβερνήσεις που στηρίζονται σε κόμματα και που νομίζουν ότι το κράτος, η πολιτεία και οι θεσμοί είναι απλά λέξεις και συνθήματα.
Ζούμε μια πρωτόγνωρη εποχή. Την εποχή της παρακμής του κοινωνικού μοντέλου που άνθισε μετά την Τουρκική εισβολή του ´74. Η παρακμή βέβαια έχει τους “διανοούμενους” της. Όλοι αυτοί δηλαδή που τάχθηκαν ανεπιφύλακτα υπέρ της εξουσίας, υπέρ των προσώπων και των μηχανισμών που διακυβέρνησαν την Κύπρο επί δεκαετίες και μεθόδευσαν τη χρεοκοπία θεσμών και αξιών. Και γι αυτό δεν φταίει κανένας άλλος εκτός από εμάς: λαός και πολιτική ηγεσία.
Κανένας λαός δεν είναι τέλειος. Ούτε οι κοινωνικοπολιτικές ιδεολογίες είναι ιδανικές. Προσφέρονται σήμερα για κριτική, ακόμα και για αποδοκιμασία.
Επαναλαμβάνω επίμονα: ζητούνται ηγέτες και πιο ενεργοί πολίτες που θα πνίξουν μαζί, τις πελατειακές σχέσεις και θα δουν το γενικό καλό και όχι μόνο το προσωπικό καλό.
