Ενας χρόνος πέρασε από την τραγική έκρηξη στο Μαρί. Οσο ξαφνικά προκλήθηκε η τραγωδία, τόσο αναμενόμενη η συνέχεια. Δώδεκα μήνες μετά και ακόμα κάποιος να αναλάβει τις ευθύνες του, κάποιος να βγει και να πει “ξέρετε, έκανα λάθος”. Αντρίκια και σταράτα.
Και το λάθος στη ζωή είναι, ανθρώπινο. Αλλά επί 12 μήνες όλοι αρνούνται τις ευθύνες τους και δεν έχουν το θάρρος να μιλήσουν στις οικογένειες των αδικοχαμένων και να τους πουν πως και γιατί χάθηκαν οι δικοί τους άνθρωποι.
Ενα χρόνο μετά δε γνωρίζουμε ακόμη γιατί και με ποιο σκοπό έμειναν έτσι πρόχειρα τα πυρομαχικά εκτεθειμένα.
Γιατί δεν καταστράφηκαν τόσο καιρό; Και εάν ήθελαν να τα κρατήσουν γιατί δεν τα έσπασαν σε μικρές ποσότητες, ώστε να φυλάσσονται σε πολλά μέρη και όχι όλα μαζί;
Γιατί η Ερευνητική Επιτροπή ήταν μονομελής; Αυτό δεν έχει προηγούμενο. Ακόμα έτσι όμως ο κ. Πολυβίου έφτασε σε ένα πόρισμα, που προς γενική έκπληξη δεν το δέχθηκε ο Προεδρεύων της Κυβέρνησης που διόρισε την Ερευνητική Επιτροπή.
“Δεν ήξερα, δε γνώριζα” απάντησαν όσους άγγιξε το πόρισμα. Δυστυχώς θα πρέπει να καταλάβουν ορισμένοι ότι η Πολιτική έχει το μέλι, αλλά έχει και την αρκούδα.
Δεν είναι έχει μόνο καλές στιγμές και εύκολες, αλλά και δυσάρεστες με δύσκολες αποφάσεις.
Οσο περνάει ο καιρός μπορεί όσοι ευθύνονται να θέλουν να σβήσουν από το “βιογραφικό” τους το Μαρί, αλλά οι 13 ψυχές δε θα μας αφήσουν να τις ξεχάσουμε ΠΟΤΕ.
Και όπως λένε στα μέρη μου, δυστυχώς αλίμονο σε αυτούς – τους ήρωες – που χάθηκαν…
