Ακολουθήστε μας στο facebook και στο twitter
Της Μανιάνας Καλογεράκη
Οι άνθρωποι που εντάσσονται στην δική μου κατηγορία, αυτήν δηλαδή του ‘εγκαταλείπω την Ελλάδα για να έρθω στην Κύπρο, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον’ δεν είναι λίγοι. Και σίγουρα μετά την αρχή της κρίσης και το κούρεμα των καταθέσεων, αλλά κυρίως των συνεπειών που επέφερε αυτό, σκέφτονται εάν έπραξαν το σωστό, ενώ ο φόβος για το αύριο κυριαρχεί πλέον σε κάθε τους σκέψη. (Φυσιο)λογικό κι επόμενο.
Πάγια θέση, είναι ότι σημασία δεν έχει τελικά ο τόπος που βρίσκεσαι. Και αυτό γιατί οι χώρες πλέον που αντιμετωπίζουν ύφεση, ανεργία και κοινωνικές εκρήξεις, είναι τόσες πολλές (σίγουρα πολύ περισσότερες από αυτές που ΔΕΝ έχουν πρόβλημα), που όποια επιλογή και εάν κάνει κανείς, η πιθανότητα να ΜΗΝ αντιμετωπίσει προβλήματα είναι μηδαμινή.
Από την άλλη, όμως, οι Κύπριοι έχουν μάθει να βοηθούν ο ένας τον άλλο. Ακόμη και με την πιο μικρή κίνηση. Ακόμη και με το παραμικρό που θα δώσει χαμόγελο στον άλλο. Η πολιτική ηγεσία έκανε στροφή 180 μοιρών σε σχέση με αυτά που βλέπαμε προ εκλογών, ενώ ακόμη και ο Αρχιεπίσκοπος πήρε θέση, είτε μέσω επαφών με φορείς, είτε δηλώνοντας (άκρως εντυπωσιακό) ότι ολόκληρη η περιουσία της Εκκλησίας τίθεται στην διάθεση του Κράτους, εφόσον την χρειαστεί. Διορθώστε με, δεν είμαι απόλυτη σε αυτό που θα πώ, αλλά προσωπικά δεν γνωρίζω άλλη χώρα στην οποία να έγιναν αυτά. Εκτός εάν έγιναν και απλά δεν έχουν πέσει στην δική μου αντίληψη.
Είναι, λοιπόν, λίγα από εδώ και λίγα από εκεί που σε κάνουν να πιστεύεις και μάλιστα πολύ σε αυτόν τον λαό: Οι μαρτυρίες του οποίου αποδεικνύουν ότι είναι ταλαιπωρημένος λαός, συνεπώς απόλυτα αποφασισμένος να τα καταφέρει. Πράγμα που δεν ισχύει πάντα και για όλους.
Η οικονομική κρίση στην Κύπρο δεν ξέσπασε με το κούρεμα. Τα πράγματα είχαν αρχίσει να «μαζεύονται» πολύ πιο πριν. Αρα, εκ των πραγμάτων, όποιος πίστευε ότι με την έλευσή του στην Μεγαλόνησο, ο δρόμος θα ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, έκανε λάθος. Σημασία έχει γιατί κάνεις το καθετί: Υπ’αριθμόν ένα σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό είναι να υπάρχει εργασία. Η εργασία δεν είναι θέμα μόνον οικονομικών απολαβών. Είναι και δημιουργικότητας. Είναι και συνήθειας να μην αδρανίσει το μυαλό.
Γιατί αυτό ίσως είναι από τα χειρότερα, καθώς επιφέρει αδράνεια σε οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα. Δεύτερον, όταν κανείς είναι γονιός, κάνει αυτό που νομίζει καλύτερο για τα παιδιά του. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, η κίνηση του να φύγω από την Ελλάδα για να έρθω στην Κύπρο, είχε σαν πρώτη προτεραιότητα την ευθύνη μου για τις δύο ζωές που έχω φέρει στον κόσμο. Το ίδιο και του πατέρα τους.
Είναι σημαντικό να πιστέψουμε στην Κύπρο. Και ακόμη περισσότερο στους Κύπριους. Από την καθημερινότητά τους και την εργασία τους, μέχρι τους τρόπους χειρισμού δύσκολων καταστάσεων. Γιατί ό,τι και να λέγεται, ό,τι και να γράφεται, μπορούν και είναι ικανοί να χειριστούν δύσκολες καταστάσεις, κακά τα ψέματα.
Εχοντας κανείς δει ή έστω πληροφορηθεί πράγματα και καταστάσεις σε άλλες χώρες, μπορεί άνετα να πει ότι η αντιμετώπιση, το μεγαλείο της ψυχής και για πολλούς η πρωτοφανής ψυχραιμία τους, τους καθιστά τους Κύπριους, ούτως ή άλλως διαφορετικούς. Ναι, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.
Ναι, το… ζόρι ισχύει για όλους. Μήπως όμως η Κύπρος διαφέρει τελικά; Μήπως η Κύπρος έχει λόγους να πιστεύει ότι θα τα καταφέρει; Γιατί ο κόσμος αυτό λέει: « Θα τα καταφέρουμε, ό,τι και αν γίνει».
