ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
«Η αιφνιδιαστική αντικατάσταση (σ. σ. στις 12 Ιουνίου 2019), από τη Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου του Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας Γρηγορίου (σ. σ. με επίκληση της «ιδιαιτέρως επιβαρυμένης κατάστασης της υγείας του), δημιούργησε έκπληξη και προκάλεσε ιδιαίτερη αίσθηση στον Ελληνισμό της Βρετανίας και ειδικότερα στην κυπριακή παροικία του Λονδίνου», έγραψε σε άρθρο του ο Αναπληρωτής Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου Πέτρος Παπαπολυβίου και συμφωνώ μαζί του. Συμφωνώ μαζί του ακόμα περισσότερο, όταν γράφει, σε σχέση με την περίοδο της εξουσίας του Γρηγορίου στην Αρχιεπισκοπή Θυατείρων, ότι «στα 31 χρόνια της αρχιεπισκοπίας του ο Γρηγόριος αποδείχθηκε απολύτως επιτυχής επιλογή, παραμένοντας απλός, σεμνός και λιτός, όπως όταν έφτασε στο Λονδίνο. Είχε την αγάπη του ποιμνίου του, καθώς ήταν ένας από αυτούς, και ήταν πάντοτε δίπλα τους»…Γνώρισα προσωπικά τον Γρηγόριο όταν εργάστηκα ως ανταποκριτής για δύο χρόνια το 2007-2009 στο Λονδίνο και προσυπογράφω τα προαναφερθέντα από τον Πέτρο Παπαπολυβίου για την απλότητα, τη σεμνότητα και τη λιτότητα του, ιδιότητες που λειτούργησαν για μένα, ένα άνθρωπο καθόλου θρησκευόμενο, σαν απαραίτητη πυξίδα στη σύντομη φιλία μας. Το χρονογράφημα που ακολουθεί και που δημοσιεύτηκε αρχικά στην ελληνοκυπριακή εφημερίδα «Ελευθερία» του Λονδίνου, το έγραψα τον Δεκέμβρη 2008: «To ένα από τα δύο τιμώμενα πρόσωπα αυτή τη βραδιά στο Golders Green, ήταν ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας Γρηγόριος. Περιττό να πω ότι ο ομιλητής τον στόλιζε για μια ώρα, με όσες κολακευτικές αναφορές διαθέτει η ελληνική: «Σεβασμιότατε, η αγάπη, η εκτίμηση και ο σεβασμός του χριστεπώνυμου ποιμνίου της Αρχιεπισκοπής προς τη σεβασμιότητά σας, ιδιαίτερα δε η καθολική αναγνώριση της ανεκτίμητης, συνεχούς και πολυετούς προσφοράς σας προς την ομογένεια του Ηνωμένου Βασιλείου, ωθούν σήμερα αυθόρμητα το Σύνδεσμο Αμμοχώστου, επαρχία από την οποία και εσείς κατάγεστε, στη διοργάνωση της σεμνής αυτής εκδήλωσης για απόδοση του οφειλόμενου φόρου τιμής προς το πρόσωπό σας ως Προκαθήμενου της βιβλικής αυτής επαρχίας του Οικουμενικού Θρόνου, για την ολοκληρωτική αφοσίωσή σας στο υπεύθυνο και θεάρεστο έργο, το οποίο η Θεία Πρόνοια σάςεμπιστεύτηκε».
Ο Γρηγόριος προχώρησε στο βήμα ανάλαφρος και λυγερός, παρά τα ογδόντα του: «Να ευχαριστήσω τον κύριο Παυλίδη που μίλησε για το πρόσωπό μου και που μου θυμίζει το ανέκδοτο. Κάποτε, λέει, όπως καλή ώρα σήμερα, μίλησε κάποιος για κάποιον. Και σηκώνεται ο τελευταίος να ευχαριστήσει και λέει «ξέρετε, απόψε έκανα δυο αμαρτίες και γι’ αυτό πρέπει να κάνω δυο προσευχές. Μια προσευχή γι’ αυτόν που είπε τόσα ψέματα και μια προσευχή για μένα, γιατί τα δέχτηκα με πολλή χαρά».
Όταν καταλάγιασαν τα τρανταχτά γέλια, ο Αρχιεπίσκοπος είπε ότι εκείνο το ίδιο απόγευμα είχε γνωρίσει σε μια εκδήλωση, την Ινδή σύζυγο του νέου Γενικού Γραμματέα της Κοινοπολιτείας, που του μίλησε για τον Γκάντι και το νυν Πρόεδρο της χώρας, που είπε ότι τον ξέρει από μικρή. «Όταν ήταν υπουργός, του είπε «μα δεν άλλαξες, δεν έγινες περήφανος, δεν πήρες πάνω σου να πεις είμαι σπουδαίος άνθρωπος. Τώρα έγινες Πρόεδρος, το ίδιο. Και της λέει αυτός, «αλίμονο αν ο άνθρωπος αλλάζει όταν πάρει αξιώματα. Τότε χάνει αυτό που είναι, διότι το αξίωμα είναι ένας πειρασμός». Και ο Αρχιεπίσκοπος συνέχισε: «Τα αξιώματα αγαπητοί μου, είναι πράγματι μεγάλος πειρασμός για όλους. Και για τους κληρικούς και για τους λαϊκούς. Τα λέω για να τα ακούν και οι άγιοι πατέρες εδώ. Τα ξέρετε βέβαια, αλλά είναι καλό να τα υπενθυμίζουμε εις εαυτούς και αλλήλους».
Ψάχνω να βρω κι εγώ κανένα επίθετο για τον Γρηγόριο, που άφησε ο άλλος πίσω. Ωραίος και σωστός, σίγουρα του ταιριάζουν».
