ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Σκέφτηκα τους δυο Τουρκοκύπριους δημοσιογράφους Αλί Κισμίρ (Ali Kismir) Πρόεδρο της Συντεχνίας Εργατών Τύπου Basin Sen και τον Γενικό Γραμματέα της Συντεχνίας Σερκάν Σογιαλάν (Serkan Soyalan) πριν λίγες μέρες μόλις ανακοινώθηκε η αποδοχή της προσφυγής του Τουρκοκύπριου ποιητή Χαλίλ Καραπασάογλου στο ΕΔΑΔ εναντίον της Τουρκίας και της απόφασης «στρατοδικείου» στα κατεχόμενα στις 3 Ιανουαρίου 2019 να τον καταδικάσει σε 20 μέρες φυλάκισης επειδή είχε αρνηθεί να υπηρετήσει τον κατοχικό στρατό ως έφεδρος στρατιώτης, επικαλούμενος τις πεποιθήσεις του ως αντιρρησίας συνείδησης. Εκείνη τη μέρα είχαν δηλώσει και οι δύο δημόσια ότι είναι επίσης αντιρρησίες συνείδησης. Τους συνάντησα τέσσερα 24ωρα αργότερα στην επετειακή εκδήλωση της Basin Sen στο αναπαλαιωμένο κτίριο δίπλα στο παλιό παντοπωλείο στη βόρεια πλευρά της Λευκωσίας, σε απόσταση τριών λεπτών πεζοπορίας από το οδόφραγμα της οδού Λήδρας. Εκείνο το παγωμένο βράδυ της 7ης Ιανουαρίου 2019 μας υποδέχτηκαν με θερμή εγκαρδιότητα κι ας μην έχουμε την οικειότητα των φίλων μεταξύ μας κι ας μη ξέρουμε καλά καλά το όνομα ο ένας του άλλου, ή την προσωπική διαδρομή του στο επάγγελμα. Έχω ήδη γράψει γι’ αυτή τη μοναδική εμπειρία προς το τέλος της εκδήλωσης, όταν αποχώρησαν σχεδόν όλοι και ζήτησα ένα σχόλιο από τον Αλί Κισμίρ και τον Σερκάν Σογιαλάν για τη δήλωσή τους ότι είναι αντιρρησίες συνείδησης. Μίλησε ο Αλί, με τον Σερκάν να συγκατανεύει με επιδοκιμαστικά κουνήματα του κεφαλιού: «Αποφασίσαμε να συμπαρασταθούμε έμπρακτα στον αντιρρησία συνείδησης Χαλίλ Καραπασάογλου γιατί στο βόρειο μέρος της Κύπρου υπάρχει εισβολή της Τουρκίας κι εμείς δεν θέλουμε να φοράμε τη στολή του τουρκικού στρατού που έκανε εισβολή στην Κύπρο. Ένας είναι ο λαός της Κύπρου κι εμείς δεν θέλουμε πόλεμο μεταξύ μας, θέλουμε ειρήνη». Χαμογέλασα και ύστερα γέλασα αυθόρμητα και τους κοίταξα στα μάτια σαν να τους έβλεπα για πρώτη φορά. Γέλασαν κι εκείνοι καθώς ζούσαμε αυτή την αθώα, θα έλεγα στιγμή, σαν παιδιά που μοιράζονται με συνωμοτική δέσμευση, την εμπειρία μιας απαγορευμένης ζαβολιάς. Είπε ο Αλί ότι δεν είναι μόνο συμβολική η συμπαράσταση τους στον Καραπασάογλου και ότι είναι αποφασισμένοι ακόμα και να πάνε στη φυλακή, όπως εκείνος. «Να μας φέρνεις σουβλάκια στη φυλακή», πέταξε με αμεριμνησία ο Σερκάν, την ώρα που δίναμε τα χέρια του αποχαιρετισμού, ενώ οι άλλοι παρευρισκόμενοι γύρισαν προς εμάς σαστισμένοι, καθώς τρανταζόμασταν σε δυνατά γέλια – μαζί μας και ο διερμηνέας μας, ο νεαρός συνάδελφος Τουνάϊ Μερτεκσί (Tunay Mertekci). Το όλο σκηνικό έμοιαζε με συνεδρία μιας ιδιόμορφης, δημοσιογραφικής ψυχοθεραπείας, με εμάς τους τέσσερις ανθρώπους του Τύπου, Τουρκοκύπριους και Ελληνοκύπριους, στη θέση ταυτόχρονα του ψυχοθεραπευτή και του θεραπευόμενου…«Εμείς δεν θέλουμε να φοράμε τη στολή του τουρκικού στρατού που έκανε εισβολή στην Κύπρο»…Το γέλιο μας ήταν ένα ανακουφιστικό και λυτρωτικό ξέσπασμα που σημάδεψε μιαν αίσθηση ακαριαίας απαλλαγής από όλες τις νευρώσεις, τις αγκυλώσεις και τις δυσλειτουργίες δεκαετιών που ταλαιπωρούν αυτό το λαό και στις δύο πλευρές του συρματοπλέγματος. Ένιωσα ότι βρήκα μια χαμένη πατρίδα, αυτήν της δημοσιογραφίας, καθώς επουλώνεται το τραύμα της και βγάζει νόημα επιτέλους – μιας δημοσιογραφίας με ηθικό ανάστημα και βάθος.
Φώτο: Ο Μάριος Δημητρίου με τους Τουρκοκύπριους δημοσιογράφους που δήλωσαν ότι είναι αντιρρησίες συνείδησης – τον Πρόεδρο και τον Γενικό Γραμματέα της Basin Sen Αλί Κισμίρ και Σερκάν Σογιαλάν.
