Του Μάριου Δημητρίου
Μου φαίνεται ότι ο Οκτώβρης είναι ο μήνας της νεαρής Βορειοκορεάτισσας ακτιβίστριας ανθρωπίνων δικαιωμάτων Yeonmi Park, καθώς προχθές Τετάρτη, 4 του μήνα, γιόρτασε τα 24α γενέθλιά της. Περισσότερο όμως συγκρατώ στη μνήμη μου τον Οκτώβρη 2015, όταν η Yeonmi, συναισθηματικά φορτισμένη από τις τραυματικές αναμνήσεις της παιδικής της ηλικίας στην κόλαση της Βόρειας Κορέας, ξέσπασε σε λυγμούς, μιλώντας σε ζωντανή τηλεοπτική συνέντευξη με την δημοσιογράφο του BBC, Lyse Doucet, στο πλαίσιο του διεθνούς συνεδρίου στο Λονδίνο, με τίτλο «Γυναίκες στον Κόσμο». Ένα μήνα προηγουμένως, είχε εκδοθεί το πολυσυζητημένο αυτοβιογραφικό βιβλίο της «In Order to Live: A North Korean Girl‘s Journey to Freedom».
Η Yeonmi, στα 13 της, το 2007 και όντας σε κατάσταση λιμοκτονίας, μετά που ο πατέρας της συνελήφθη και φυλακίστηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης για λαθρεμπόριο, προέτρεψε τη μητέρα της και δραπέτευσαν μαζί στην Κίνα, μετά που είδε κρυφά στην τηλεόραση, ότι εκεί, τρώνε ρύζι(!), ενώ από τα 15 της, έζησε στη Νότια Κορέα και άρχισε πανεπιστημιακές σπουδές. Η μεγαλύτερη αδελφή της Eunmi, είχε ήδη φύγει στην Κίνα, χωρίς να ενημερώσει προηγουμένως την οικογένεια και για χρόνια ήταν χαμένη, με την Yeonmi και τη μητέρα της, να προσπαθούν για πολύ καιρό, να την εντοπίσουν. Το 2008 επανενώθηκαν με τον πατέρα της στην Κίνα, αφού τον βοήθησαν να περάσει κι αυτός κρυφά τα σύνορα με τη Βόρεια Κορέα. Έζησαν μαζί μόνο για μερικούς μήνες, σε συνθήκες παρανομίας, φοβούμενοι μήπως συλληφθούν από τις κινεζικές Αρχές και απελαθούν πίσω στη Βόρεια Κορέα. Έμελλε ο πατέρας της, στα 45 του να πεθάνει στην Κίνα με καρκίνο και να θαφτεί μυστικά από τη Yeonmi και τη μητέρα της, όχι σε οποιοδήποτε κοιμητήριο, αλλά σε ένα ανώνυμο μέρος στους πρόποδες ενός βουνού. Το 2014 τελικά επανενώθηκαν με την αδελφή της, που είχε περάσει από την Κίνα, στη Νότιο Κορέα. Την ίδια χρονιά, η Yeonmi πήγε στη Νέα Υόρκη, γράφτηκε σε πανεπιστήμιο και συνεχίζει τις σπουδές της στα Οικονομικά, όπως και την ακτιβιστική της δράση, με διαλέξεις της, τόσο σε πόλεις των ΗΠΑ, όσο και στην Ευρώπη και σε άλλες χώρες, που ρίχνουν φως στην απάνθρωπη διακυβέρνηση του βορειοκορεάτικου καθεστώτος.
Σε εκείνη τη συνέντευξη στο BBC, η Yeonmi Park κάλεσε τη Δύση να μη θεωρεί τον δικτάτορα Kim Jong- un, μια κωμική φιγούρα, ή ένα «ανέκδοτο», λόγω του αστείου κουρέματος και γενικά της εξωτερικής του εμφάνισης, γιατί στην πραγματικότητα, όπως είπε, «είναι ένας βάναυσος δολοφόνος που σκοτώνει εκατομμύρια ανθρώπους». Έμελλε να επιβεβαιωθεί, με την «πυραυλική» υστερία και τις πολεμοχαρείς απειλές του Kim Jong- un, μέσα στο 2017.
Η κοπέλα περίγραψε τον απόλυτο έλεγχο, που το καθεστώς είχε πάνω της ως μικρό παιδί – ένα παιδί που μεγάλωνε, όπως όλοι οι άλλοι, μέσα στο φόβο και την καταπίεση. «Πίστευα», είπε, «ότι ο λατρεμένος μας ηγέτης, μπορούσε να διαβάσει το μυαλό μου και ότι αν έκανα μια κακή σκέψη, θα με τιμωρούσε. Η μητέρα μου, μου είπε να μη μιλώ και να μη ψιθυρίζω καν, γιατί τα πουλιά και τα ποντίκια, μπορεί να με ακούσουν…».
Είπε ότι οι Βορειοκορεάτες, υπόκεινται σε πλύση εγκεφάλου από το καθεστώς, για να πιστεύουν ότι ζουν στην καλύτερη χώρα του κόσμου, αλλά στην πραγματικότητα, ζουν μέσα στην απόγνωση, παλεύοντας καθημερινά, απλώς για να επιβιώσουν, σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας και ασθενειών. Πρόσθεσε ότι δεν έμαθε ποτέ τις λέξεις «αγάπη» και «ελευθερία» και δεν καταλάβαινε την έννοια της κριτικής σκέψης και της διαφωνίας. Τα προβλήματα μαθηματικών, για παράδειγμα, που έλυνε στο σχολείο, ήταν βασισμένα στην καταστροφή των «Αμερικανών μπάσταρδων». («Αν έχεις 4 Αμερικανούς μπάσταρδους και σκοτώσεις 2, πόσοι Αμερικανοί μπάσταρδοι, θα μείνουν;»).
Ζώντας με συνεχείς διακοπές στο πόσιμο νερό και στον ηλεκτρισμό, θεώρησε πιο…φωτεινά τα φώτα της Κίνας – κυριολεκτικά και μεταφορικά, αφού γι’ αυτήν, «η Βόρεια Κορέα είναι το πιο σκοτεινό μέρος στον πλανήτη». Στην Κίνα, όπου έμειναν για δύο χρόνια, πριν καταφύγουν στη Νότια Κορέα, έζησε τον βιασμό της μητέρας της από σωματέμπορους και πουλήθηκαν και οι δύο σε αγρότες, ως σκλάβες του σεξ – η μητέρα της για 65 δολάρια και η ίδια για 260 δολάρια.
Έτσι έμαθε σύντομα, ότι υπάρχουν σκοτεινότερα, από «το πιο σκοτεινό μέρος στον πλανήτη».
Και προφανώς θα μάθει, ζώντας πια σε μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία, και ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο, ότι πολλοί γύρω της, πιθανόν χορτάτοι και όχι νηστικοί, κουβαλούν μαζί τους, τη δική τους, μικρή, Βόρεια Κορέα – τις δικές τους επώδυνες εμπειρίες, με τους δικούς τους, μικρούς Kim Jong- un, μέσα σε μικρούς θύλακες αυταρχισμού, προσωπολατρείας, επιβολής της ομοιομορφίας, της υποταγής και του φόβου.
