Του Μάριου Δημητρίου
«Ο αραβικός κόσμος αντιμετωπίζει τη δική του εκδοχή ενός «σιδηρού παραπετάσματος», που έχει επιβληθεί, όχι από εξωτερικούς παράγοντες, αλλά από εγχώριες δυνάμεις που ανταγωνίζονται για την εξουσία», έγραψε ο Σαουδάραβας δημοσιογράφος Τζαμάλ Κασόγκι (Jamal Khashoggi), στο τελευταίο του άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 17 Οκτωβρίου 2018, στην τακτική του στήλη στην αμερικανική εφημερίδα «Washington Post», δεκαπέντε μέρες μετά τις 2 Οκτωβρίου 2018 και την άγρια δολοφονία του στο σαουδαραβικό προξενείο στην Κωνσταντινούπολη. Όπως εμβρόντητος πληροφορήθηκε ο κόσμος, το φριχτό έγκλημα διαπράχθηκε με εντολή των κληρονομικών ηγεμόνων του μεσαιωνικού, απολυταρχικού Βασιλείου της μεσανατολικής ερήμου και ειδικότερα του διαδόχου του θρόνου, Πρίγκηπα Mohammed bin Salman και εξελίχθηκε σε μια κακόγουστη φάρσα, γεμάτη ψέματα και υποκρισία. Κορυφώθηκε με μια στημένη θεατρική παράσταση, όπου ανάμεσα σε άλλα τραγικά ευτράπελα, ο δολοφόνος προσκάλεσε (στις 23 Οκτωβρίου 2018) στο Παλάτι, τον γιο του θύματός του, τον Σαλάχ Κασόγκι (Salah Khashoggi) και τον αδελφό του Sahel, για… να τους συλλυπηθεί για την απώλεια του αγαπημένου τους!
Το προαναφερόμενο άρθρο του Τζαμάλ Κασόγκι, είχε τον συνηθισμένο τίτλο «Αυτό που χρειάζεται περισσότερο ο Αραβικός κόσμος, είναι η ελεύθερη έκφραση», ένα τίτλο που πήρε συγκλονιστικές διαστάσεις στο αιματοβαμμένο φόντο του κατακρεουργημένου από τους φονιάδες, σώματος του συγγραφέα του. Όπως σημείωσε η αρχισυντάκτρια της εφημερίδας Karen Attiah στην εισαγωγή του άρθρου, η «Post» είχε επιλέξει να μην το δημοσιεύσει, με την ελπίδα ότι ο εξαφανισμένος Κασόγκι θα επέστρεφε, ώστε να επιμεληθεί ο ίδιος το κείμενό του. (Πριν την επιβεβαίωση της βάρβαρης θανάτωσής του). Η Karen Attiah πρόσθεσε ότι το άρθρο αυτό, «είναι ενδεικτικό της δέσμευσης και του πάθους του στον αγώνα για ελευθερία στον Αραβικό κόσμο – γι’ αυτή την ελευθερία έδωσε την ζωή του». Διαβάζουμε επίσης τα εξής, στο κείμενο του Τζαμάλ Κασόγκι, που είναι ουσιαστικά γραμμένο με το αίμα του: «Ο αραβικός κόσμος είχε γεμίσει ελπίδα την άνοιξη του 2011. Δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί και ο γενικός πληθυσμός ξεχείλιζε από προσδοκίες μιας λαμπρής και ελεύθερης αραβικής κοινωνίας, μέσα στις χώρες τους. Περίμεναν να χειραφετηθούν από την ηγεμονία των κυβερνήσεών τους και τις διαρκείς παρεμβάσεις και την λογοκρισία στην πληροφόρηση. Αυτές οι προσδοκίες, γρήγορα κομματιάστηκαν. Οι κοινωνίες αυτές, είτε επέστρεψαν στο παλιό καθεστώς, είτε αντιμετώπισαν ακόμη σκληρότερες από πριν, συνθήκες. Ο καλός μου φίλος, ο εξέχων Σαουδάραβας συγγραφέας Σαλέχ αλ Σεχί, ( Saleh al-Shehi), έγραψε ένα από τα πιο γνωστά άρθρα που δημοσιεύτηκαν ποτέ στον σαουδαραβικό Τύπο. Δυστυχώς, τώρα εκτίει ποινή φυλάκισης πέντε ετών, για σχόλια αντίθετα με το σαουδαραβικό κατεστημένο. (σ. σ. επρόκειτο για σχόλια που ο αλ Σεχί έκανε τον Ιανουάριο 2018, στη διάρκεια της τηλεοπτικής εκπομπής Yahalla, καταγγέλλοντας τους Δικαστές του καθεστώτος, για διαφθορά). Οι ενέργειες αυτού του είδους, δεν προκαλούν πλέον, έντονες αντιδράσεις από τη διεθνή κοινότητα. Αντιθέτως, μπορεί να πυροδοτήσουν μια καταδίκη, που ακολουθείται γρήγορα από σιωπή. Ως αποτέλεσμα, επιτρέπεται στις αραβικές κυβερνήσεις να συνεχίσουν να φιμώνουν τα μέσα ενημέρωσης, σε αυξανόμενο βαθμό. Κάποτε οι δημοσιογράφοι πίστευαν ότι το Ίντερνετ θα απαλλάξει την πληροφόρηση από τη λογοκρισία και τον έλεγχο, που συνδέεται με τα έντυπα μέσα. Όμως αυτές οι κυβερνήσεις, που στηρίζουν την ύπαρξη τους στον έλεγχο της πληροφόρησης, έχουν μπλοκάρει το Ίντερνετ και έχουν επίσης συλλάβει ντόπιους δημοσιογράφους και πιέζουν διαφημιστές, για να μηδενίσουν τα έσοδα συγκεκριμένων εκδόσεων. Ο αραβικός κόσμος χρειάζεται μία σύγχρονη εκδοχή των παλιών παραδοσιακών μέσων, ώστε οι πολίτες να πληροφορούνται για παγκόσμια γεγονότα. Επιπλέον, χρειάζεται να παρέχουμε ένα βήμα στις αραβικές φωνές. Υποφέρουμε από φτώχεια, κακοδιοίκηση και κακή εκπαίδευση. Μέσα από τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου διεθνούς φόρουμ, απομονωμένου από την επιρροή εθνικιστικών κυβερνήσεων που διασπείρουν μίσος μέσω της προπαγάνδας τους, οι απλοί άνθρωποι στον αραβικό κόσμο, θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τα δομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες τους».
Αυτά έγραφε και γι’ αυτά πέθανε ο Τζαμάλ Κασόγκι, ένας αυτοεξόριστος, μετανάστης δημοσιογράφος που δεν είχε κανένα πλούτο και καμιά περιουσία, πέρα από τις λέξεις του – αυτές τις λέξεις που τόσο φοβούνταν και τόσο μισούσαν, οι πάμπλουτοι και πανίσχυροι δολοφόνοι του.
Η στημένη σκηνή των…δήθεν συλλυπητηρίων, εκ μέρους του Πρίγκηπα Σαλμάν (δεξιά), με θύμα αυτή τη φορά, τον Σαλάχ Κασόγκι, γιο του δολοφονημένου δημοσιογράφου.
Φώτο: Ο Τζαμάλ Κασόγκι.
