Όσο πλησίαζουμε στις εκλογές τόσο πιο πολύ μονοπωλούν το ενδιαφέρον μας. Δυστυχώς για μας βρισκόμαστε σε μια χώρα που κάποιος κρίνεται από τα λόγια του και όχι από τα έργα του. Δυστυχώς για μας το τι λες και το πως το λες έχει μεγαλύτερη σημασία από το τι κάνεις και το πως το κάνεις. Εδώ αρετές όπως η ειλικρίνεια, η τιμιότητα, η προσήλωση μετράνε λιγότερο από την άνεση στην κάμερα, το ωραίο ψέμα και το μπλα μπλα.
Μείζον θέμα το μνημόνιο και η οικονομική κατάσταση στην Κύπρο. Αν δηλαδή ο Χριστόφιας με το μνημόνιο του προκάλεσε Χ συνολικά ζημιά στην Κύπρο (με την συνολική πολιτική του Μνημονίου και την ανορθόδοξη εφαρμογή του) και ακούμε συνέχεια από τους υποψήφιους σωτήρες-προέδρους για την ζημιά του κράτους στην οικονομία και την εθνική κυριαρχία αλλά κανένας δεν μιλάει για την ζημιά του εμπόρου που χρεοκόπησε, του βιοπαλαιστή που αυτοκτόνησε, του απολυμένου που λιμοκτονεί επειδή η κυβέρνηση Χριστόφια με τους ανίκανους να συντονιστούν υπουργούς του μας πήγε αδιάβαστους σε ΔΝΤ και ΕΕ; Αυτή την ζημία καμία επιτροπή της βουλής δεν μπορεί να εκτιμήσει και κανένας βουλευτής δεν μπορεί να ερευνήσει και καμία αρχή δεν μπορεί να αποτιμήσει και κανένας φορέας δεν μπορει να αποζημιώσει τις χιλιάδες θύματα που υπήρξαν εν άγνοια τους πειραματόζωα της απερχόμενης κυβέρνησης.
Γενικά πάντως αγγίζει τα όρια του σαδισμού η επιμονή της νυν κυβέρνησης στις νέες φορολογήσεις. Στην προσπάθεια τους να γεμίσουν τα ταμεία του κράτους φτάνουμε σε απίστευτες υπερβολές που θα έχουν τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα. Πάρτε για παράδειγμα τις νέες φορολογίες στα ακίνητα. Αν ο στόχος της κυβέρνησης είναι να απαγορεύσει την ιδιοκτησία στην Κύπρο ή να προκαλέσει την κατερρεύση της αγοράς ακινήτων από τους ντόπιους (βοηθώντας τους μεγαλόκατασκευαστές σε μια τελευταία αρπακτή), ώστε να αγοράζουν μόνο οι ξένοι σε εξευτελιστικές για αυτούς τιμές, είναι πολύ κοντά στην επίτευξη του. Αν θέλει απλώς να αυξήσει τα έσοδα του κράτους, βρίσκεται πάρα πολύ μακρία.
Αν συνδύασουμε την αδυναμία των πολιτών να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους με τους δυσβάστακτους φόρους καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι οικονομικοί “εγκέφαλοι” της κυβέρνησης Χριστόφια είναι εκτός τόπου και χρόνου. Τόσα χρήματα από τους απλούς πολίτες στην Κύπρο δεν υπάρχουν από τους απλούς πολίτες δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να τα εισπράξουν ποτέ. Πάμε ολοταχώς για το Μνημόνιο 2 και το Μνημόνιο 1 δεν έχει υπογραφεί ακόμη. Και το χειρότερο απ´όλα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στην κρίση είναι οι ίδιες οι νοοτροπίες των πολιτικών-σωτήρων μας, των συντεχνίων και των οργανωμένων συμφερόντων του παρελθόντος.
