Του ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
«Μάριε, χάσαμε τη Δόμνα, τη μάνα μου», μου έγραψε σε ένα ηλεκτρονικό του μήνυμα προχθές ο φίλος μου ψυχολόγος και ποιητής από τη Λεμεσό, Δρ Μιχάλης Παπαδόπουλος 64 χρονών, πατέρας ενός γιου 38 και μιας κόρης 32 χρονών. Αυτό, τίποτε άλλο. Εφτά λέξεις, όλες κι όλες. Τι άλλο να μου έγραφε ένας γιος, για τη μάνα του που έφυγε στα 96 της χρόνια;
Η Δόμνα Κώστα Παπαδόπουλου πέθανε την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016 από καρδιακή και νεφρική ανεπάρκεια, ζητώντας την αγκαλιά του εγγονού της του Αλέξη. Έψαξα ενστικτωδώς γι’ αυτή τη φωτογραφία του Μιχάλη με τη μάνα του, που την έβγαλα στις 8 Αυγούστου 2016, Δευτέρα ήταν, όταν φύγαμε από το σπίτι του κοντά στον μώλο της Λεμεσού και την επισκεφθήκαμε μαζί, στο δικό της σπίτι, στην ενορία Άη Γιάννη, κοντά στα Φώτα Συμιλλίδη. Μου φάνηκε τότε ο Μιχάλης, έτσι όπως τον έβλεπα κοντά στη μητέρα του, ένα μικρό αγόρι που αναζητεί με δίψα την αγάπη.
«Το μυαλό μου είναι καλό, το φως μου είναι καλό, δόξα σοι ο θεός πλέκω ακόμα», μας διαβεβαίωσε χαμογελαστή η Δόμνα Παπαδόπουλου, που κατάγεται από την Ανώγυρα και μας είπε πολλές ιστορίες από τα χρόνια της εκεί, πριν παντρευτεί τον Κώστα Παπαδόπουλο κι εγκατασταθούν στη Λεμεσό. (Ο Κώστας, πέθανε πριν 18 χρόνια). «Με αγαπούσε και τον αγαπούσα πολύ», μας είπε. «Όταν ήμασταν αρραβωνιασμένοι και εγώ έμενα για πεντέξι μέρες στο χωριό μακριά του, μου έγραφε γράμματα και ποιήματα όπως αυτό: “Στην εκκλησία που θα πας, προσκύνα και για μένα, γιατί για σε Δομνίτσα μου, τα μάτια μου εν κλαμένα”…
Ο Δρ Παπαδόπουλος περίγραψε τη μητέρα του, πάντα πολύ δυναμική και ρεαλίστρια. «Ήταν ο υπουργός Οικονομικών που συστάριζε τα πράγματα στο σπίτι», σχολίασε χαριτολογώντας. «Ο πατέρας μου δεν σκεφτόταν τα χρήματα και αν δεν ήταν η μάνα μου, θα κοιμόμασταν στις πέτρες, που λέει ο λόγος. Όταν ήμουν μικρό παιδάκι, ήταν υπερπροστατευτική μαζί μου, αλλά παραδεχόταν το μυαλό μου – γι’ αυτό και έγινα διανοούμενος…Το πρώτο μάθημα που πήρα από τη μητέρα μου, ήταν η δημιουργικότητα, η εργατικότητα και βέβαια η αισιοδοξία για τη ζωή, γιατί ήταν και είναι πάντα αγωνίστρια και πατά στη γη. Και το πιο σημαντικό, είναι ότι είχε πάθος για τα γράμματα, διάβαζε πολύ, παρά το ότι πήγε μόνο στο δημοτικό σχολείο και έγραψε και η ίδια, δύο αυτοβιογραφικά βιβλία. Πρόκειται για κείμενα ποταμούς, όπου νομίζω, έχει μόνο μια τελεία…είναι συνειρμική η γραφή της…και μιλά πολύ…εκείνο που τη χαρακτηρίζει, είναι ο έρωτας του λόγου…να σου λέει συνεχώς ιστορίες».
Μετά από 37 χρόνια συνεχούς υπηρεσίας ως εκπαιδευτικός ψυχολόγος, με σημαντικό έργο στα θέματα της σχολικής βίας και της νεανικής παραβατικότητας, ο Μιχάλης Παπαδόπουλος αφυπηρετούσε πρόωρα, το 2013, στα 61 του χρόνια, από τη θέση του Αναπληρωτή Προϊστάμενου της Υπηρεσίας Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας του Υπουργείου Παιδείας. Από τότε γράφει ποιήματα με τη ψυχή του και χορεύει ζεϊμπέκικο, με τη ψυχή του επίσης.
Τον φαντάζομαι τώρα να σηκώνεται και να χορεύει ένα βαρύ ζεϊμπέκικο στη μνήμη της μάνας του της Δόμνας. Και να της αφιερώνει ένα ποίημά του, ίσως αυτό με τον τίτλο «Ποίηση», που περιλαμβάνεται στην τρίτη ποιητική συλλογή του, με τον τίτλο «Ανθρω πεινώ», που εκδόθηκε φέτος στην Αθήνα:
Η ποίηση
χορεύει τις λέξεις
Ζεϊμπέκικο
Στους τεκέδες
Του έρωτα και
Του θανάτου
«Θεωρώ ότι η ελευθερία μου να γράφω ποίηση τα τελευταία χρόνια, συμπίπτει με την ελευθερία του ζεϊμπέκικου. Δεν χρειάζομαι αλκοόλ ή άλλη ουσία, για να βγω να χορέψω και θεωρώ ότι εκφράζω τον εαυτό μου αυτοσχεδιάζοντας – και κάθε φορά είναι διαφορετική. Είναι ένα ελεύθερο, υπερρεαλιστικό ποίημα το ζεϊμπέκικο, όπου καταθέτω τη ψυχή μου», μου είπε ο Μιχάλης σε εκείνη τη συνέντευξη του Αυγούστου, όπου συνάντησα για πρώτη και τελευταία φορά, τη μάνα του τη Δόμνα Κώστα Παπαδόπουλου.
