ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Μετά από χρόνια που είχα να σε δω, ήταν ωραία που μιλήσαμε. Δηλαδή μίλησες περισσότερο εσύ, αφού μου είπες ότι ήταν εκεί και τα παιδιά σου. Ναι, ήταν εκεί και τα παιδιά σου, ήταν εκεί και πολλοί παιδικοί φίλοι, αλλά μου φάνηκε ότι έλειπες εσύ…
Μου φάνηκε δηλαδή ότι δεν μου είπες αυτά που πραγματικά σκέφτεσαι. Αυτά που πραγματικά θέλεις. Όμως μου έδωσες μια πλήρη ενημέρωση, γι’ αυτά που σκέφτονται και θέλουν ο γιος σου και η κόρη σου. Για τις σπουδές τους, για το τι έκαναν χθες, προχθές, πριν ένα μήνα, πέρσι, πριν δέκα χρόνια, πριν είκοσι χρόνια, πού πήγαν όλο αυτό τον καιρό, τι είπαν, τι άκουσαν, τι είδαν, τι προγραμματίζουν.
Ξέρεις, δεν πρόλαβα να σε ρωτήσω… εσύ τι σκέφτεσαι; Εσύ τι θέλεις; Εσύ τι έκανες όλον αυτό τον καιρό; Τι είπες; Τι άκουσες, Τι είδες; Τι προγραμματίζεις να κάνεις αύριο; Τον επόμενο μήνα; Τον επόμενο χρόνο;
Ήθελα να μάθω για σένα…γιατί εδώ που τα λέμε, τα παιδιά σου είναι άλλοι άνθρωποι, έχουν άλλα, δικά τους ενδιαφέροντα, έχουν άλλες, δικές τους ζωές. Είμαι σίγουρος πως σε μια άλλη περίσταση, θα ήταν ενδιαφέρον να τους γνωρίσω και να με γνωρίσουν καλύτερα…
Αλλά όπως και να το κάνουμε, τα παιδιά σου, δεν είσαι εσύ. Εσύ, δεν είσαι τα παιδιά σου. Εκείνα ζουν τη ζωή τους – εσύ άραγε, ζεις τη δική σου; Θέλω να πω, για τίποτε δεν είμαι σίγουρος, μπορεί να είναι η ιδέα μου, μπορεί να κάνω λάθος, μπορεί να υπερβάλλω και να παραλογίζομαι, όμως…το χαμόγελό σου, μου φάνηκε τραβηγμένο…το γέλιο σου, μου φάνηκε βιαστικό…
Μου φάνηκε ότι τα μάτια σου κοίταζαν κάπου πάνω από τον ώμο μου…σκιασμένα με ένα σύννεφο θλίψης…
Δεν μου είπες τίποτε για τη θλίψη σου. Ούτε γι’ αυτό που σε πονά.
Υποθέτω ναι, το κάνεις από αυτοάμυνα, για να μην εκτεθείς, έτσι δεν είναι; Το να πονάς, στην κοινωνία μας, θεωρείται ντροπή. Το να ανησυχείς, να φοβάσαι, να διστάζεις, ν’ αγωνιάς, θεωρείται αδυναμία κι αποτυχία.
Δύναμη και επιτυχία θεωρείται να φαίνεσαι πάντα χαρούμενη και να μιλάς στους άλλους, για τους υπαρκτούς ή ανύπαρκτους άθλους των…τέλειων παιδιών σου, αλλά…είσαι πραγματικά ευτυχισμένη;
Αγαπάς πραγματικά τον εαυτό σου;
Τι γίνεται με το σώμα σου; Το γυμνάζεις; Το φροντίζεις και το διατηρείς γερό και υγιές; Τι γίνεται με τα αισθήματα και με τα όνειρά σου; Τα πραγματοποίησες; Όχι; Είσαι μεγάλη για όλ’ αυτά; Αλλά γιατί; Σε αρκεί να τα πραγματοποιούν για σένα, τα παιδιά σου;
Εντάξει, άσε, μην το συζητάς.
Αλήθεια, ποιο βιβλίο διάβασες πρόσφατα;
Και ξέρεις, προτιμώ να μου πεις ότι δεν διάβασες κανένα, παρά να με πληροφορήσεις τον τίτλο του βιβλίου που διάβασε ο…γιος σου ή η κόρη σου!
