{loadposition ba_textlink}
Ερώτηση: «Μέσα σε αυτό το παγκόσμιο πλαίσιο, που είναι κινούμενο και κλυδωνιζόμενο, η πατρίδα μας παραμένει πάντα μια ιδιαιτερότητα. Έζησε πολλά αυτήν την περίοδο, λίγα όμως φαίνεται να διδάχτηκε. Τα τελευταία χρόνια, βιώνει, ωστόσο, μια ιστορική στιγμή της: το τέλος των ψευδαισθήσεων».
Σε άρθρο σου που θα δημοσιευθεί σε εφημερίδα, και με αφορμή το παράθεμα, να καταθέσεις τις απόψεις σου για τα ακόλουθα: Ποιες ήταν οι ψευδαισθήσεις που βίωνε για τόσα χρόνια η πατρίδα μας και πώς το τέλος των ψευδαισθήσεων επέδρασε στην καθημερινότητα των ανθρώπων;
Αναμφίβολα η παγκοσμιοποίηση που συντελείται διαρκώς μέσω των τεχνολογικών-πολιτικών και ιστορικών μεταβολών, έχουν αντίκτυπο τόσο στην παγκόσμια οικονομική μετεξέλιξη, όσο και στις μεγάλες κοινωνικές μεταβολές. Η χώρα μας δεν έμεινε ανεπηρέαστη από αυτές τις ανακατατάξεις, με αποκορύφωμα την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε το 2004 και στο κοινό νόμισμα το 2008. Παρόλα αυτά το νησί μας 41 χρόνια μετά εισβολή του «Αττίλα» παραμένει μοιρασμένο, ενώ τα τελευταία χρόνια ζει μια άνευ προηγουμένου οικονομική κρίση.
Οι ψευδαισθήσεις της κυπριακής κοινωνίας είναι άμεσα συναρτημένες και αμφίδρομες με την άρχουσα τάξη της Πόλης – Πολιτείας-Κράτους, είτε αυτό σημαίνει κυβερνήσεις, είτε θεσμοί, είτε χρηματοπιστωτικός τομέας.
«Κάθε σπίτι και κάστρο»
Από το 1974 και εντεύθεν και παρά τις πληγές που άφησε ο βάρβαρος διαμελισμός του νησιού από την Τουρκία, οι εκάστοτε Κυβερνήσεις καλούσαν τον λαό να μην χάνει το θάρρος του και να ελπίζει για επιστροφή. «Δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι» έγραφαν τα τετράδια των μαθητών, «κάθε σπίτι και κάστρο» τα συνθήματα των πολιτικών. Με την πάροδο του χρόνου και μέσα από την απενοχοποίηση της Τουρκίας, δια των διακοινοτικών συνομιλιών με τον εκάστοτε κατοχικό ηγέτη, τα συνθήματα και οι μνήμες σιγά-σιγά σβήνουν εντελώς.
Καλλιεργούσαν ψευδαισθήσεις
Oι κυπριακές ηγεσίες καλλιεργούσαν και συνεχίζουν να καλλιεργούν αλλεπάλληλες ψευδαισθήσεις σε σχέση με το Κυπριακό. Η ένταξη μας στην Ε.Ε πουλήθηκε στον λαό ως εκείνη η πολιτική απόφαση που θα βοηθούσε στην δίκαιη λύση του εθνικού μας προβλήματος. Έντεκα χρόνια μετά πολύ λίγα έγιναν ως προς αυτή την κατεύθυνση. Το ίδιο συνέβη και με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων όπου κάποιοι έσπευσαν να το χαρακτηρίσουν ως παρόμοιο ιστορικό γεγονός με την πτώση του τοίχους του Βερολίνου. Η Κύπρος όμως ακόμη και με ανοιχτά οδοφράγματα παραμένει διχοτομημένη και ούτε ένας Τούρκος στρατιώτης δεν έχει αποχωρήσει από το κατεχόμενο τμήμα.
Στην ίδια πλάνη
Σήμερα παρά την ιστορική στιγμή του τέλους των ψευδαισθήσεων οι κυβερνώντες ζουν στην ίδια πλάνη των προηγούμενων ετών. Η εκλογή Ακιντζί αποτελεί το μέγιστο παράδειγμα παραπλάνησης και ουτοπίας, στο οποίο ταξιδεύει η δική μας πλευρά και ίσως πολλοί συμπολίτες μας. Οι ίδιοι που θεωρούν ότι ο Ακιντζί θα λύσει το κυπριακό είναι αυτοί που πίστευαν τα ίδια και για τον Ερντογάν, πριν ασφαλώς στείλει το «Barbaros» για σεργιάνι στην Κυπριακή ΑΟΖ.
Οικονομική ευμάρεια…
Μπορεί το νησί μας να ζει κάτω από την οδυνηρή πραγματικότητα της κατοχής, όμως για πολλά χρόνια η Κύπρος αποτελούσε μια χώρα με οικονομική ευμάρεια. Τουρισμός και χρηματοπιστωτικό σύστημα αποτέλεσαν του κύριους πυλώνες της οικονομικής ανάπτυξης του τόπου. Πολιτικοί, Μ.Μ.Ε και επιχειρηματικός κόσμος, εξέπεμπαν την εικόνα για μια Κύπρο που αποτελούσε έναν επίγειο παράδεισο. Δάνεια, χρηματιστήριο, ομόλογα, γερμανικά αυτοκίνητα, εξοχικά και επαύλεις αποτελούσαν για τον μέσο Κύπριο, τρόπο ζωής. Όλα αυτά με τις ευλογίες και τις έμμεσες οι άμεσες προτροπές του συστήματος.
Η αντικατάσταση της ψευδαίσθησης
Ώσπου τον Μάρτιο του 2013 και μετά την χρεοκοπία της χώρας τα ομόλογα κουρεύτηκαν μαζί με τις καταθέσεις και τα δάνεια έγιναν μη εξυπηρετούμενα, τα γερμανικά αυτοκίνητα έμειναν στο γκαράζ χωρίς βενζίνη, ενώ επαύλεις και εξοχικά βγήκαν στο σφυρί. Ανεργία, ανέχεια, συρρίκνωση βιοτικού επιπέδου, αύξηση μετανάστευσης στο εξωτερικό από νέους επιστήμονες και κοινωνικά παντοπωλεία, αντικατέστησαν την ψευδαίσθηση της επίπλαστης εικόνας που βιώναμε.
Η μεγαλύτερη…
Η μεγαλύτερη όμως ψευδαίσθηση ήταν ότι το εκπαιδευτικό σύστημα μπορεί να βγάλει στην κοινωνία ανθρώπους με κριτική σκέψη. Δώδεκα χρόνια το σχολείο απαιτεί από τους μαθητές να παπαγαλίζουν και να αποστηθίζουν τις γραμμές και τις λέξεις των βιβλίων. Έτσι εντέχνως οι μελλοντικοί πολίτες και ψηφοφόροι γίνονται ευκολόπιστα θύματα προεκλογικών δεσμεύσεων και επίπλαστων πραγματικοτήτων. Συμμετέχουν έτσι ενεργά με την αποχή τους, την αδιαφορία τους και πολλές φορές με την ψήφο τους σαν ανάχωμα στην ιστορική στιγμή που όλο είναι κοντά και όλο αναβάλλεται αυτήν, του τέλους των ψευδαισθήσεων…
*Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “24” που κυκλοφορεί κάθε Σαββατοκύριακο στα περίπτερα με 1€.
