ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Κουβέντιασα με τον νεαρό συνάδελφο για ένα από τους πρώτους Προέδρους της Ένωσης Συντακτών Κύπρου, τον παλιό δημοσιογράφο και δάσκαλο μου στο επάγγελμα Διομήδη Γαλανό, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης της περασμένης Τρίτης, συναντώντας την έκπληξή του, που με απασχόλησε τόσο πολύ ένας γέρος δημοσιογράφος πεθαμένος εδώ και 23 χρόνια. Συζητήσαμε τη ξεχασμένη ιστορία του τίτλου μιας εφημερίδας του 1974 και την ιστορία ενός ανθρώπου άγνωστου στους αναγνώστες κάτω των πενήντα χρόνων. Είναι αλήθεια ότι με άγγιξε πιο πολύ από όσο θα περίμενα κι εγώ, η απαξιωτική αναφορά στο όνομα του Γαλανού, ως ενός «αρκετά αντιμακαριακού ατόμου», που έκανε τότε ο εκδότης μιας από τις εφημερίδες στην οποία εργάστηκε ο Γαλανός ως αρχισυντάκτης για δέκα ολόκληρα χρόνια. Μια αναφορά που έγινε από τον εκδότη, χωρίς καμιά άλλη εξήγηση ή διευκρίνιση και χωρίς ίχνος εκτίμησης για τον παλιό αρχισυντάκτη της εφημερίδας του, χωρίς ευαισθησία για την προσωπική και ξεχωριστή πορεία του. Είναι νομίζω άδικο να έχεις αναλώσει τη ζωή σου για τους άλλους, διωκόμενος από επιχειρηματίες του Τύπου που έχουν μόνο μιαν αγοραία αντίληψη του επαγγέλματος και των λειτουργών του και το μόνο που σου επιστρέφεται, είναι η ανακύκλωση μιας ενός χαρακτηρισμού που δεν αντιπροσωπεύει τίποτε από όσα υπήρξες, μέσα στη γενικότερη αδιαφορία και παχυδερμία των γύρω σου. Ο Διομήδης Γαλανός γνώρισε αρκετά νωρίς την αχαριστία, που μοιάζει να λειτούργησε τελικά από την ανάποδη, σαν ένα είδος χρόνιας «φαρμακευτικής αγωγής», σβήνοντας προοδευτικά μέσα του, κάθε ίχνος ναρκισσισμού. Έτσι το διατύπωσε ο ίδιος σε μένα, τον Γενάρη 1992 σε μια συγκλονιστική συνέντευξη, την τελευταία της ζωής του, που μου έδωσε τρία χρόνια πριν πεθάνει: «Εμένα δεν μ’ αρέσει το «εγώ», γι’ αυτό δεν έχω φυλαγμένο ούτε αρχείο, ούτε ένα άρθρο μου, ούτε μια εφημερίδα με το όνομά μου πάνω. Τίποτε, ποτέ δεν φύλαξα. Κανένα γεγονός που να με συνδέει με το παρελθόν. Ούτε αρχείο, ούτε μια κόλλα, ούτε μια φωτογραφία». Τόσο πολύ τον πλήγωσε το παρελθόν, είπα στον νεαρό συνάδελφο. Τόσο πολύ τον πλήγωσε η δημοσιογραφία. Και ξέρεις, του είπα επίσης, ο Διομήδης Γαλανός ήταν 76 χρονών, όταν μου εκμυστηρεύτηκε όλα αυτά. Όταν πια δεν είχε περιθώριο να αντιδράσει. Όταν μπροστά του δεν είχε τίποτε άλλο από το θάνατο, έτσι όπως ο ίδιος αντιλαμβανόταν τη ζωή και το θάνατο. Ξέρεις συνάδελφε τι σημαίνει να αρνείσαι το παρελθόν σου, αλλά να μην έχεις μέλλον; Ξέρεις την αίσθηση του μηδενός; Την ήξερε καλά ο Γαλανός – και αν και εκείνος έφυγε, αυτή η αίσθηση έμεινε πίσω σαν μια σπαραχτική προειδοποίηση για κάθε δημοσιογράφο με αξία.
