ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Όσο μικρός και αργός ήταν ο διασκελισμός του, τόσο μεγάλο και γρήγορο ήταν το καρδιοκτύπι του, καθώς ο 97χρονος φοιτητής του Τμήματος Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Κύπρου, Κωνσταντίνος Γεωργιάδης, προχωρούσε προς την εξέδρα για να πάρει το πολυπόθητο πτυχίο Κοινωνιολογίας από τα χέρια του Πρύτανη του Πανεπιστημίου Κωνσταντίνου Χριστοφίδη, στην τελετή απονομής των πτυχίων, στους απόφοιτους της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών και Επιστημών Αγωγής και της Φιλοσοφικής Σχολής, την περασμένη Δευτέρα 26 Ιουνίου 2017. Το μικροκαμωμένο του σώμα είχε χαθεί μέσα στη μαύρη τήβεννο της αποφοίτησης και μέσα στη σκοτεινή, κυματιστή θάλασσα των τηβέννων των νεαρών συν-αποφοίτων του, των περισσότερων κοριτσιών, όμως ο Κωνσταντίνος Γεωργιάδης, κάθε άλλο παρά χαμένος ήταν – ένιωθε προφανώς ότι βρισκόταν εκεί που έπρεπε να βρίσκεται και ήξερε ήδη προς τα πού πρόκειται να πάει κι αυτό μάλιστα ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα, μόλις του επιδόθηκε το πτυχίο, ανάμεσα στα χειροκροτήματα και τις ζητωκραυγές των συμφοιτητών του: Θα συνεχίσει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και στη Σχολή του, με επιδίωξη ένα δεύτερο πτυχίο, στο Τμήμα Νομικής! Μου το επιβεβαίωσε ο ίδιος λίγο αργότερα, λέγοντάς μου ότι θεωρεί ότι η Νομική, θα τον οπλίσει με περισσότερα εφόδια, για να μπορέσει να βοηθήσει πιο αποτελεσματικά, τους συμπολίτες του…
Ο Κωνσταντίνος Γεωργιάδης, μόλις έχει παραλάβει το πτυχίο του και ποζάρει χαρούμενος ανάμεσα στην Αναπληρώτρια Κοσμήτορα της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών και Επιστημών της Αγωγής, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Ελένη Φτιάκα και τον Πρύτανη Κωνσταντίνο Χριστοφίδη.
Κάνω ένα βήμα πίσω και πάω στις σημειώσεις που κράτησα γι’ αυτόν, στα τελευταία τέσσερα χρόνια της γνωριμίας μας, προεκτεινόμενης αρκετά βαθιά μέσα στο έδαφος της φιλίας. Γεννημένος στην Κοκκινοτριμιθιά στις 5 Οκτωβρίου 1919, είναι ο μεγαλύτερος από πέντε αδέλφια, καθώς έχει τρεις αδελφούς 91, 90 και 89 χρόνων και μια αδελφή 86 χρόνων.
Η έφεσή του για μάθηση, αλλά και η τόλμη του, εκδηλώθηκε από πολύ νωρίς στη ζωή του, όταν στα 13 του χρόνια και ενώ μέχρι τότε βοηθούσε τον πατέρα του στις γεωργικές εργασίες στα χωράφια, εγκατέλειψε κρυφά το σπίτι του και πήγε περπατητός(!) στη Λευκωσία για να γραφτεί και να φοιτήσει στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, αφού ο πατέρας του αρνήθηκε να τον στείλει για γυμνασιακές σπουδές. (Τις οποίες, μέσα στις δοσμένες συνθήκες της εποχής, αντιλαμβανόταν, όχι μόνο σαν μια περιττή πολυτέλεια, αλλά και σαν μια απαράδεκτη εκκεντρικότητα για τον γιο του).
Όμως, μόνο για τρεις μέρες κράτησε η ανταρσία του, αφού ο πατέρας του κατήγγειλε την εξαφάνισή του στην Αστυνομία, η οποία τον ανακάλυψε να περιφέρεται και να κοιμάται στον γειτονικό περίβολο της Αρχιεπισκοπής και τον μετέφερε πίσω στο σπίτι του. Θυμάται, μάλιστα, ότι ένας αστυνομικός τού έδωσε και ένα δυο πάτσους, για να… συνέλθει και να μην το ξανακάνει.
Εκείνη η πρώτη ανταρσία των τριών ημερών στα 13 του, έμελλε να είναι η απαρχή μιας αντισυμβατικής ζωής που συνεχίζεται, καθώς πλησιάζει τα 100. Τρία χρόνια αργότερα, στα 16 χρόνια του, ο έφηβος Γεωργιάδης έφυγε από το σπίτι του για καλά και εγκαταστάθηκε στη Λευκωσία, δουλεύοντας πρώτα ως παιδί θελημάτων και μετά ως σερβιτόρος σε καφενεία στο κέντρο της πρωτεύουσας. Στο στάδιο αυτό, είχε προτεραιότητα η επιβίωσή του, αν και δεν ξεχνούσε ποτέ την ανάγκη του για παιδεία και γνώσεις.
Φρεσκάρω τη μνήμη μου μέσα από τις σημειώσεις, όπου υπογράμμισα ότι από το 1995-1999, είχε φοιτήσει σε Εσπερινό Γυμνάσιο και αφού πήρε απολυτήριο, έδωσε εισαγωγικές εξετάσεις και μάλιστα τρεις φορές! Απέτυχε τις δύο πρώτες, αλλά πέτυχε την τρίτη φορά και έτσι ξεκίνησε να φοιτά στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, με αρχικό στόχο να πάρει το πτυχίο του το 2014, ένα στόχο που μετατέθηκε χρονικά και πραγματοποιήθηκε τελικά, φέτος. Τη δεκαετία 1990, όταν ήταν γύρω στα 70, είχε παρακολουθήσει μαθήματα Χημείας στο νεοσύστατο τότε, Πανεπιστήμιο Κύπρου. Πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω στο χρόνο, με πληροφόρησε ότι μέσα σε φοβερά αντίξοες συνθήκες, είχε αποκτήσει το πρώτο του πτυχίο, στην Ανωτέρα Λογιστική και μάλιστα στο Λονδίνο, το μακρινό 1951. Πώς οδηγήθηκε σε αυτό; Στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, το 1943, είχε καταταχτεί στον βρετανικό στρατό, είχε υπηρετήσει στη Μέση Ανατολή και μετά την αποστράτευσή του το 1946, είχε ανοίξει κατάστημα στη γωνία Λήδρας και Ρηγαίνης στη Λευκωσία και πωλούσε φρέσκους χυμούς φρούτων και σάντουιτς. Ταυτόχρονα, τα βράδια, φοιτούσε στο British Institute, όπου όπως μου είπε, «έμαθε αγγλικά και ενίσχυσε τα ελληνικά του». Κυρίως διδάχτηκε Λογιστική. Στη συνέχεια πήγε για δύο χρόνια στο Λονδίνο, όπου το 1951 πήρε το πτυχίο του από το London School of Accountancy. Μου το έδειξε τη μέρα των γενεθλίων του, καδραρισμένο μέσα στο παλιό φθαρμένο πλαίσιό του, κιτρινισμένο από την πολυκαιρία… Μετά το 1974 και την τουρκική εισβολή, είχε δουλέψει για δέκα χρόνια ως πλανόδιος μικροπωλητής και στη συνέχεια ως λογιστής διαφόρων εταιρειών, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε και ιδιαίτερα μαθήματα για να κάνει πανεπιστημιακές σπουδές.
Με συμφοιτήτριές του τη νύχτα της αποφοίτησης, 26η Ιουνίου 2017.
Η μέρα των… 97ων γενεθλίων του, ήταν μια άλλη συνηθισμένη εργάσιμη μέρα γι’ αυτόν – είχε ξυπνήσει από τις 4.30 τα ξημερώματα όπως πάντα κάθε μέρα, είχε στρωθεί στο διάβασμα των μαθημάτων του και στις 10 το πρωί που τον επισκέφθηκα στο στενάχωρο διαμέρισμά του στη Λευκωσία, για να τον συνοδεύσω στο Πανεπιστήμιο, έκανε απλώς ένα διάλειμμα μιας ώρας, πριν συνεχίσει τη μελέτη, μέχρι το απόγευμα. Μου είπε ότι διαβάζει 6-7 ώρες κάθε μέρα.
-Αν νυστάξω, ξαπλώνω για καμια ώρα και συνεχίζω. Πάντως από τις 9 το βράδυ, είμαι στο κρεβάτι μου. Κοιμάμαι εννιά ώρες την ημέρα, σαν μωρό…
-Δεν σε κρατά ποτέ, τίποτα, ξύπνιο;
-Τίποτα, ποτέ…Ξαπλώνω στο κρεβάτι και σε πέντε δευτερόλεπτα, κοιμάμαι. Πάντα έτσι καλός, ήταν ο ύπνος μου!
Εκείνη τη μέρα, σε όλη τη διαδρομή από το κέντρο της Λευκωσίας όπου διαμένει, προς την Πανεπιστημιούπολη, όπου άρχισε να σπουδάζει από το 2009, στα 90 του, ο Κωνσταντίνος Γεωργιάδης δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να μου μιλά για τις σπουδές του και να απαντά πρόθυμα στις ερωτήσεις μου, κάποιες από τις οποίες αναπόφευκτα, τις ξανασυζητήσαμε. Δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν έχει παιδιά, ενώ μου είπε ότι δεν έκανε ποτέ σοβαρή σχέση με γυναίκα, γιατί «δεν είχε χρόνο, αφού συνεχώς μελετούσε». (Η φράση «δεν έχω χρόνο», είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην κουβέντα του). Πρόσθεσε τα εξής: «Δεν επέλεξα να είμαι μόνος, αλλά όταν ήμουν νεότερος, πίστευα ότι δεν έπρεπε να ζητώ προίκα από μια υποψήφια σύζυγό μου, γιατί τότε η κοπέλα θα υπέθετε βάσιμα, ότι θα την ήθελα για την προίκα της και όχι για την ίδια»…
Ο Κωνσταντίνος Γεωργιάδης συνεχίζει να διακινείται με λεωφορείο, αυτό με τον αριθμό 259, προς και από το Πανεπιστήμιο Κύπρου, αφού όπως μου είπε με κάποια πικρία στη φωνή, το αρμόδιο κρατικό τμήμα, του στέρησε την άδεια οδηγού, τον Φεβρουάριο 2010. «Είχα ξεκινήσει με το παλιό Volkswagen μου να πάω στο Πανεπιστήμιο και στο δρόμο αποσυνδέθηκε ο άξονας, κτύπησα σε ευκάλυπτο, αλλά ευτυχώς δεν τραυματίστηκα, αν και με πήραν στο νοσοκομείο. Μετά απο αυτό, με υποχρέωσαν να δώσω εξετάσεις για νέα άδεια οδηγού και με απέρριψαν τρεις φορές…αναγκάστηκα απο τότε να διακινούμαι με το λεωφορείο, αλλά χάνω έτσι, πολλές ώρες την ημέρα (σ. σ. τονίζεται και πάλι εδώ, η σημασία του χρόνου που δεν πρέπει να χάνεται). Αν είχα το αυτοκίνητό μου, θα κουβαλούσα μαζί μου τα βιβλία μου στο Πανεπιστήμιο, δεν θα τα άφηνα στο σπίτι και θα κέρδιζα πολύτιμο χρόνο»…
Έγραψα ξανά στις σημειώσεις μου ότι ο Κωνσταντίνος φροντίζει μόνος, τον εαυτό του, δεν παίρνει κανένα φάρμακο και δεν αντιμετωπίζει κανένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. «Από υγεία, δόξα σοι ο θεός. Τώρα τελευταία, με πονά λίγο το δεξί μου πόδι, το γόνατο, αλλά θα το διορθώσω κι αυτό. Ανακάλυψα ένα βότανο και θα το διορθώσω. Είναι ένα αγριόχορτο που βλασταίνει στα λιβάδια και θα το βάλω στο πόδι μου για να απορροφήσει ό,τι το ενοχλεί. Δεν έχω και πολύ χρόνο να το κοιτάξω». (σ. σ. Ξανά η σημασία του παράγοντα χρόνου).
Με διαβεβαίωσε ότι αυτή τη μέρα των γενεθλίων του «νιώθει πολύ όμορφα κι ευχάριστα… Ξέρετε ότι το πτυχίο μου της Κοινωνιολογίας, θα το χρησιμοποιήσω για τη στήριξη της Ελληνικής γλώσσας που, δυστυχώς, εμείς οι Έλληνες την υποτιμούμε πολύ. Ας μην ξεχνούμε ότι το Ευαγγέλιο γράφτηκε στα ελληνικά και εμείς οι Έλληνες έχουμε υποχρέωση να στηρίξουμε τη γλώσσα μας και να την έχουμε καμάρι. Η Ελληνική γλώσσα, μια από τις τρεις παγκόσμιες γλώσσες, μαζί με τη Λατινική και την Αραβική, πρέπει να διδαχθεί παγκόσμια. Πάντως, μετά την αποφοίτησή μου, θα προσπαθήσω να υλοποιήσω το όνειρό μου, να ιδρύσω ελληνικό σχολείο για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας και ιστορίας, σε αλλοδαπούς που ζουν στην Κύπρο».
Έχω την εντύπωση ότι τα όνειρα του Κωνσταντίνου, είναι πολύ μεγάλα για να χωρέσουν στις σημειώσεις μου!
Φωτό: Με συμφοιτήτριές του τη νύχτα της αποφοίτησης, 26η Ιουνίου 2017.
