Η 24η Απριλίου είναι η ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ένα φρικτό έγκλημα το οποίο έμεινε ατιμώρητο από τη διεθνή κοινότητα και έδωσε το έναυσμα για μια νέα γενοκτονία πολύ χειρότερη, αυτή του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος από τον Αδόλφο Χίτλερ. «Ποιος μιλάει σήμερα για τον αφανισμό των Αρμενίων;» διερωτήθηκε το 1939 ο δολοφόνος των λαών και είχε δίκαιο.
Δυστυχώς οι ίδιοι «Νεότουρκοι» που αφάνισαν πάνω από ενάμιση εκατομμύριο Αρμένιους μέχρι το 1918 συνεχίζουν το ίδιο καταστρεπτικό έργο. Είναι στο αίμα της Οθωμανικής Τουρκίας να καταστρέφει, να ισοπεδώνει και να εξαλείφει λαούς.
Η Κύπρος έζησε από πρώτο χέρι τι σημαίνει «τουρκική μανία». Κατά την εισβολή του 1974 τα πάντα λεηλατήθηκαν, γυναίκες αφού βιάστηκαν εκτελέστηκαν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο και 1619 ψυχές χάθηκαν από προσώπου γης.
42 χρόνια μετά και αρκετές οικογένειες εξακολουθούν να ζουν το δράμα της προσφυγιάς και καρτερούν την επιστροφή των αγαπημένων τους προσώπων έστω σε μια κάσα από λείψανα.
Τι το χειρότερο από μία αδελφή, κόρη ή σύζυγο που η μοναδική της ελπίδα και πόθος είναι απλά να βρεθεί ένα λείψανο του αγαπημένου της για να μπορέσει να ησυχάσει.
Αυτό είναι η Τουρκία. Ισοπεδώνει ελπίδες και όνειρα. Μια δύναμη κατοχής που προσφέρει μόνο πόνο και καταστροφή. Δεν ξεχνάμε την Γενοκτονία των Αρμενίων, ωστόσο ταυτόχρονα ξεχάσαμε το δικό μας πρόβλημα.
Η ιστορία βρίσκεται στα βιβλία και στη συνείδηση μας για να μας κρατά σε εγρήγορση και όχι για εφησυχασμό.
«Τούτη γη δεν σας θέλει, δεν σας ξέρει», λέει ο γνωστός στίχος. Η γη δεν ξεχνά, δυστυχώς όμως ξεχάσαμε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Τη δική μας Γενοκτονία πότε θα την “αναγνωρίσουμε”;
ΥΓ: «…η πατρίδα είναι μάνα έχει μνήμη θυμάται
απ’ τον άγιο της κόρφο ποια βυζάξανε χείλη
κι η γλυκιά μας η Κύπρος ήταν είναι θα μένει
για τα τέκνα της μάνα μα για σας πάντα ξένη»
* Διαβάστε δωρεάν την ηλεκτρονική έκδοση της “24” εδώ!
