Η Σοφία είναι πολύτιμη και μοναδική!

06/07/2019

ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Ο μισογυνισμός και η εγκληματική βία προβληματικών αντρών κατά των γυναικών, με το παραπλανητικό, ψεύτικο αφήγημα της «αγάπης» και του «έρωτα» εκτέθηκε και καταγγέλθηκε από μια ομάδα ευαισθητοποιημένων γυναικών – και λιγοστών αντρών – στην εκδήλωση με βασικό μήνυμα «Ούτε μια λιγότερη» έξω από το Αρχηγείο Αστυνομίας στη Λευκωσία το απόγευμα της Τρίτης 2ας Ιουλίου 2019, με αφορμή τη δολοφονία της 26χρονης Σοφίας Ζήνωνος στη Λεμεσό, από τον πρώην σύντροφό της, που την πυροβόλησε δύο φορές εξ επαφής με κυνηγετικό όπλο, επειδή η κοπέλα δεν ήθελε να συνεχίσει τη σχέση τους. Ζευγάρια κόκκινα παπούτσια, όπως το αίμα των 37 δολοφονημένων γυναικών από το 2000 μέχρι σήμερα, τοποθετήθηκαν το ένα πλάι στο άλλο, στο πεζοδρόμιο της λεωφόρου Λεμεσού μπροστά από το Αρχηγείο. Οι γυναίκες κρατούσαν πανό στα οποία μεταξύ άλλων αναγράφονταν συνθήματα όπως «Δεν είμαστε όλες εδώ, λείπουν οι δολοφονημένες», «Η αγάπη δεν σκοτώνει. Καμία ωραιοποίηση της γυναικοκτονίας». Όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση της ομάδας γυναικών που είχαν την πρωτοβουλία πραγματοποίησης της εκδήλωσης, «η βία κατά των γυναικών είναι πολιτική, θεσμική, κοινωνική. Η καταπολέμηση της είναι προτεραιότητα. Η δολοφονία της Σοφίας Ζήνωνος από τον πρώην σύντροφό της, έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά γυναικοκτονιών που συγκλόνισαν και εξόργισαν την κυπριακή κοινωνία, καταδεικνύοντας την επείγουσα ανάγκη για λήψη μέτρων και επίδειξη της απαραίτητης πολιτικής βούλησης σε όλα τα επίπεδα για τερματισμό της έμφυλης βίας. Απαιτούμε από την κυπριακή Κυβέρνηση, την Αστυνομία, τη Βουλή και το Δικαστικό Σώμα να αναλάβουν τις ευθύνες τους, θέτοντας το θέμα της έμφυλης βίας ως ζήτημα απόλυτης προτεραιότητας και να συνειδητοποιήσουν ότι ως πολίτες δεν έχουμε άλλη ανοχή απέναντι στους βιασμούς, τις δολοφονίες, τον εκφοβισμό, την κακοποίηση και τις διακρίσεις κατά των γυναικών. Καλούμε σε επίσπευση των διαδικασιών για εφαρμογή της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης και απαιτούμε από τους πολιτικούς και πολιτειακούς αξιωματούχους να συνειδητοποιήσουν ότι η ανοχή και ο εφησυχασμός που επιδεικνύουν, οι χαμηλές ποινές και η απουσία αποτελεσματικών πρωτοκόλλων ανταπόκρισης της Αστυνομίας, των Κοινωνικών Υπηρεσιών και των Υπηρεσιών Υγείας απέναντι στα περιστατικά έμφυλης βίας, αποθρασύνουν και ενθαρρύνουν τους θύτες. Η Σοφία και κάθε Σοφία είναι πολύτιμη και μοναδική, δεν είναι ούτε «άτυχο» θύμα, ούτε ένας αριθμός στατιστικής. 37 γυναίκες δολοφονήθηκαν από νυν ή πρώην από το 2000 μέχρι σήμερα στην Κύπρο. 39 κλήσεις την ημέρα δέχονται οι υπηρεσίες στήριξης θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας στην Κύπρο Μία στις πέντε γυναίκες άνω των 15 ετών θα υποστεί βιασμό, ξυλοδαρμό ή άλλης μορφής σωματική βία στη διάρκεια της ζωής της».

Σημειώνω τη γραπτή παρέμβαση της Επιτρόπου Ισότητας των Φύλων Ιωσηφίνας Αντωνίου, την προηγούμενη μέρα της εκδήλωσης έξω από το Αρχηγείο, όπου επισημαίνει ότι «πρόκειται για ακόμη ένα περιστατικό έμφυλης βίας που ήρθε στο φως της δημοσιότητας, ακολουθώντας μια σειρά από αντίστοιχα φαινόμενα διαπροσωπικής έμφυλης βίας που σημειώθηκαν το τελευταίο διάστημα, και τα οποία καταδεικνύουν με τον πιο οξύ και αποτρόπαιο τρόπο τις ιστορικά άνισες σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης ανάμεσα στα φύλα». Προσθέτει και τα ακόλουθα: «Χωρίς αμφιβολία, οι δολοφονίες γυναικών στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς, συνιστούν ακραίες μορφές έμφυλης και σεξιστικής βίας, αφού διαπράττονται με βασικό κίνητρο την άσκηση κοινωνικού ελέγχου στις γυναίκες. Οι γυναικοκτονίες δεν είναι τίποτα άλλο από εγκλήματα που στηρίζονται σε βαθιά εμπεδωμένες κοινωνικές αντιλήψεις και έμφυλα στερεότυπα, σύμφωνα με τα οποία οι γυναίκες είναι υποταγμένες στην ανδρική εξουσία, και δυνητικά μπορούν να τύχουν ελέγχου, τιμωρίας, αλλά ακόμη και σωφρονισμού μέσω της έμφυλης βίας που τους ασκείται. Η ετοιμασία ειδικού νομοσχεδίου από τις αρμόδιες κρατικές Υπηρεσίες, με στόχο την ενσωμάτωση των προνοιών της Σύμβασης στην εθνική έννομη τάξη, συνιστά ένα πολύ θετικό βήμα. Προς τούτο, εισηγούμαστε την όσο το δυνατό ταχύτερη προώθηση ψήφισης του νομοσχεδίου, με το οποίο ποινικοποιούνται ουσιαστικά όλες οι μορφές βίας κατά των γυναικών, τίθενται οι βάσεις για ολοκληρωμένη προστασία και στήριξη των θυμάτων, καθώς και για παραδειγματική τιμωρία των δραστών έμφυλης βίας. Παρόλο που η υιοθέτηση και εφαρμογή σαφών και ισχυρών νομοθεσιών, κανονισμών και πρωτοκόλλων σε σχέση με την ποινικοποίηση όλων των μορφών βίας αποτελεί θεμελιακή προϋπόθεση για την προώθηση της ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών, εντούτοις, αυτό δεν φαίνεται να είναι δυστυχώς αρκετό. Αυτό που απαιτείται επιπρόσθετα είναι η από-νομιμοποίηση της βίας εναντίον των γυναικών, μέσα από την αποδόμηση των καθημερινών στάσεων, αντιλήψεων και νοοτροπιών που την εκτρέφουν και την ενισχύουν και καμία πολιτική, νομοθετική ή διοικητική προσπάθεια για αποτελεσματική αντιμετώπιση της βίας δεν μπορεί να επιτύχει, εκτός εάν επιτευχθούν βαθιές και ουσιαστικές τομές, οι οποίες θα εδράζονται στην καλλιέργεια μηδενικής ανοχής απέναντι σε τέτοια φαινόμενα, καθώς και στην εμπέδωση κουλτούρας ισότητας και πλήρους σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Σημειώνω επίσης την ανακοίνωση που εξέδωσε ο Σύνδεσμος για την Πρόληψη και Αντιμετώπιση της Βίας στην Οικογένεια (ΣΠΑΒΟ), όπου τονίζει ότι «οι άγριες δολοφονίες γυναικών από νυν και πρώην συντρόφους τους, αποτελούν την κορύφωση μιας σειράς από βίαιες πράξεις που δέχονται οι γυναίκες στα πλαίσια των συντροφικών τους σχέσεων, οι οποίες φέρνουν και συντηρούν με δραματικό τρόπο την έμφυλη και σεξιστική βία, με βασικό κίνητρο την άσκηση κοινωνικού ελέγχου στις γυναίκες. Η μετατόπιση των βίαιων αυτών εκδηλώσεων σε δήθεν εγκλήματα πάθους, ή σε ψυχολογικά προβλήματα των δραστών, διογκώνουν, εκτείνουν και κλιμακώνουν τη βία κατά των γυναικών, εφόσον συντηρούν αναχρονιστικές και στερεοτυπικές αντιλήψεις και πρακτικές, που προτάσσουν ακόμη και σήμερα την πατριαρχία έναντι της ισότητας των φύλων και των ίσων δικαιωμάτων των γυναικών, ενώ παράλληλα λειτουργούν προστατευτικά προς τους δράστες». Ο ΣΠΑΒΟ υπενθυμίζει ότι ιδρύθηκε ακριβώς μετά από μια σειρά γυναικοκτονιών τη δεκαετία 1980 στην Κύπρο και ότι στο πλαίσιο των παρεχόμενων υπηρεσιών του, λειτουργεί Γραμμή Βοήθειας 1440, χώρους φιλοξενίας γυναικών και παιδιών θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας στη Λευκωσία, Πάφο και σύντομα στη Λεμεσό και συμβουλευτικές και θεραπευτικές υπηρεσίες σε γυναίκες θύματα – και σε δράστες…

Είναι θετικό ότι ο Αρχηγός της Αστυνομίας Κύπρος Μιχαηλίδης κατέβηκε στο πεζοδρόμιο, συνομίλησε με τις γυναίκες και δεσμεύτηκε «να καταβάλει κάθε προσπάθεια ώστε να διορθωθούν κενά και παραλείψεις και να τυγχάνουν της δέουσας προστασίας από την Αστυνομία τα παιδιά, οι γυναίκες και οι ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού».

Δηλώσεις έκανε μεταξύ άλλων η συνάδελφος Τώνια Σταυρινού, από την ομάδα πρωτοβουλίας, που μας πληροφόρησε ότι έθεσε στον Αρχηγό το θέμα του λανθασμένου χειρισμού των παραπόνων γυναικών θυμάτων, από αστυνομικούς, «που τις προτρέπουν να επιστρέψουν σπίτι τους και να κάνουν υπομονή και να μην…εκνευρίζουν το σύζυγο ή τον σύντροφο… και σε αρκετές από αυτές τις περιπτώσεις που γυναίκες ακολούθησαν αυτές τις παραινέσεις, κατέληξαν στον τάφο…».

Άκουγα την Τώνια με τη σκέψη σε όλες εκείνες τις γυναίκες που έμαθαν με τον πιο δύσκολο τρόπο, την ανώριμη ψυχοσύνθεση αυτών των αλλόκοτων πλασμάτων, των αντρών, καθώς το νέο έγκλημα στη Λεμεσό, θυμίζει για άλλη μια φορά, μέσα από μια αιματηρή επανάληψη, την πάντα εκπληκτική διαφορά αντρών και γυναικών, τουλάχιστον στο περιπετειώδες πεδίο της αγάπης. Εκεί που οι ερωτευμένες γυναίκες κουβαλούν στις τσάντες τους τρυφερά μηνύματα και σημειώματα για τους καλούς τους, όμορφα δώρα και λουλούδια, οι ερωτευμένοι άντρες μεταφέρουν μαζί τους… κουζινομάχαιρα, κατσαβίδια, ππάλες και κυνηγετικά! Και αν δεν τα έχουν περασμένα στη ζώνη κάτω απ’ τα πουκάμισα, αν δεν τα κρύβουν στην κωλότσεπη, τα έχουν αποθηκευμένα στα σκοτεινιασμένα τους μυαλά, σαν έμμονες παράφορες ιδέες, ικανές να τους μετατρέψουν από τη μια στιγμή στην άλλη, από μεγάλα συναισθηματικά παιδιά, σε ψυχρούς εκτελεστές των θηλυκών που…αγαπούν! Καίνε λοιπόν ζωντανές τις συζύγους ή τις φιλενάδες τους, τις στραγγαλίζουν, τις κατακομματιάζουν, ή τις αφήνουν για πάντα ανάπηρες, σωματικά και ψυχικά, τις πυροβολούν με κυνηγετικά, τις γρονθοκοπούν και τους λιώνουν το κεφάλι με πέτρες, από…αγάπη. Φαντάζεστε τι θα τους έκαναν, αν δεν τις αγαπούσαν;