Πρωτοχρονιά του 2007. Θυμάμαι είχα ξενυχτήσει για τα καλά…Φοβερή παρέα, γέλια και ίσως ήταν από τις πιο ωραίες βραδιές γιορτών που είχα περάσει. Στις 7 το πρωί ακούω το τηλέφωνο να χτυπά και εννοείται πως δεν έδωσα σημασία…12 κλήσεις από μια κολλητή – κουμπάρα από τα ΜΜΕ. Έκλεγε με λυγμούς…δεν καταλάβαινα τίποτα… «Ο Γιώργος Μαυρίκιος πέθανε», αντιλαμβάνομαι σε κάποια στιγμή. Τότε δούλευα στο ΡΙΚ με Γενικό Διευθυντή τον πατέρα του Μάριο Μαυρίκιο.
Την ώρα που όλος ο κόσμος γιόρταζε την έλευση της νέας χρονιάς, το σπίτι της οικογένειας Μαυρικίου στο Στρόβολο ντυνόταν στα μαύρα. O 17 χρονος πιτσιρικάς, ήταν ο πρώτος νεκρός του 2007 από τροχαίο δυστύχημα. Το νήμα της ζωής του κόπηκε ξαφνικά όταν, ενώ ήταν πεζός,με ένα μεθυσμένο οδηγό, να τον παρέσέρνει και να τοντραυμάτιζει θανάσιμα.
Από εκείνο το μαύρο ξημέρωμα άλλαξε για πάντα η ζωή και της οικογένειάς του και των φίλων του και εμένα να με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι…Κάθε φορά που πλησιάζουν οι γιορτές το ίδιο συναίσθημα…
Σήμερα είμαι ρεπό. Μια μέρα χαλάρωσης…Με κύριο στόχο τα δημοσιογραφικά πλάνα της επόμενης εβδομάδας. Τα πιτσιρίκια να τρέχουν στο σπίτι, εγώ στην word μου να γράφω την νέα θεματολογία και ένας ήχος στον Inbox μου καταφέρνει να με πάρει και πάλι χρόνια πίσω…
8 Ιουλίου 2006…Ο Γιώργος να χορεύει στους ρυθμούς του Μίμη Πλέσσα και Λευτέρη Παπδόπουλου: «Κάποιο άγαλμα που μ’ είδε, με θυμήθηκε και τον πόνο μου ν’ ακούσει δεν αρνήθηκε…».Κάποιος το βάζει ανάρτηση…λες και θέλει να μας «ξυπνήσει»…
https://www.facebook.com/213454774319/videos/372531740150/
Είναι στιγμές που δεν αντέχεις τις αναμνήσεις. Ξέρεις ότι δεν θα τις ξαναζήσεις. Δεν θα έχει άλλο πρωί να πεις καλημέρα…Όλα γίνονται ένα παράπονο…
Και ξέρεις τι βρε Γιώργο; O θάνατος σου δεν έγινε μάθημα…Από τα 243 θύματα θανατηφόρων τροχαίων συγκρούσεων, που συνέβησαν από το 2012, μέχρι το 2016, 150 χάθηκαν σε δυστυχήματα που προκλήθηκαν λόγω υπερβολικής ταχύτητας, οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλης ή απρόσεκτης οδήγησης…και κίνδυνος να ελλοχεύει κυρίως Σαββατοκυριάκα και τις γιορτές…
Τα όνειρα του…
Γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 19 Απριλίου 1989. Ο Γιώργος, τελειόφοιτος μαθητής και κατόπιν ψηφοφορίας, εξελέγη πρόεδρος της τάξης του και για ένα ψήφο έχασε την προεδρία του Μαθητικού Συμβουλίου του σχολείου του. Όνειρο του να καταταγεί στην Εθνική Φρουρά και συγκεκριμένα στο Λόχο Καταδρομέων (ΛΟΚ ), αφού όπως έλεγαν οι φίλοι του, ήταν αυτό που τον αντιπροσώπευε, επειδή ακολουθούσαν Σπαρτιάτικη Αγωγή και Εκπαίδευση. Ο Γιώργος υπήρξε ποδοσφαιριστής των Ακαδημιών του Ολυμπιακού Λευκωσίας καθώς και καλαθοσφαιριστής Εθνικού Συλλόγου «Δόξα» Στροβόλου (αριθμός αθλητή ΚΟΚ 996768). Μεγάλη του αγάπη η ποδοσφαιρική ομάδα του Ολυμπιακού Λευκωσίας και μέλος των Ακαδημιών του, επίσης μέλος της Π.Ε.Φ.Ο. Λευκωσίας (παρά το νεαρό της ηλικίας του) με αριθμό κάρτας μέλους 0304 φανερώνει μια ακόμη αγάπη, αυτή του Ολυμπιακού Πειραιώς. Στην Αγγλία και με προσωπική φιλία με τον Rony Whelan υπήρξε ένθερμος υποστηριχτής της ομάδας της Liverpool, γράφει ο Φοίβος Νικολαίδης.
Φίλε…31.12.18 χόρεψε το τραγούδι σου μπροστά στους αγγέλους και δείξε την λεβεντιά σου αγόρι μου, εκεί ψηλά…Το δικό μας χειροκρότημα θα φτάσει στους ουρανούς να είσαι σίγουρος.
Αιωνία σου μνήμη παλλικάρι μου…
Της Νικολέτας Χρήστου
