Δεκάδες προσκλήσεις για φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, συναυλίες και συναντήσεις για να μαζευτούν πακετάκια αγάπης…Ναι, γιαγιά έχεις «πακέτο», μπορείς να φας σήμερα και αύριο βλέπουμε…Και εσύ λεβέντη μου που κάθεσαι στο κρύο και σε «χτυπάει» ο χιονιάς μην ανησυχείς θα σου φέρουν αρβυλάκια να φορέσεις…σήμερα κιόλας!
Δεν κατακρίνω και δεν ειρωνεύομαι τις οποίες προσπάθειες γίνονται να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας αυτές τις μέρες…Επικροτώ όμως ΜΟΝΟ αυτούς που μάχονται καθημερινά ως μονάδες και ως οργανώσεις και «μαζεύουν» τα κομμάτια της ψυχής των ανθρώπων που κυριολεκτικά κοιμούνται στο δρόμο.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ονόματα ξέρετε…Τους γνωρίζετε…Το «αστείο» είναι ότι δεν έχουν κανένα προσωπικό κέρδος…Ένας αστυνομικός που έτρεξε για την ζωή ενός παιδιού, μια Υπουργός που μου «έκλεισε» στα μούτρα το τηλέφωνο και έδωσε εντολή άμεσα για να φύγει για θεραπεία στο εξωτερικό ένα πιτσιρίκι, ένας ηθοποιός που έγινε σύμβολο αγάπης από την κοινή γνώμη γιατί «τρέχει» να σώσει στην κυριολεξία άστεγους…Για αυτούς είμαι περήφανη…
Εγώ που λες γιαγιά, δεν ξέρω που να σε βρω και δεν έχω τι να σου δώσω. Βιάζομαι κιόλας…Κομμωτήριο, αισθητικό, ψώνια…Εγώ και άλλες χιλιάδες κόσμου…Είμαι και με το αμάνικο τώρα που γράφω, ξέρεις…Εσύ, τι νέα; Παγώνεις ε; Θες μια κουβέρτα και ένα τσάι;
Σε πετάξαμε στους δρόμους γιαγιά…και ντρέπομαι…γιατί φτάνουν τα Χριστούγεννα και είσαι μόνη…Αλήθεια τι παγώνει περισσότερο το σώμα ή η ψυχή; Γιαγιά, για ποιους πολέμησες; Μίλα μου για την προσφορά στην χώρα ετούτη που διαλύεται…Πες μου μια ιστορία, γέλασε λίγο, δώσε μου μια αγκαλιά και μην πεις «ευχαριστώ» γιατί δεν μου αξίζει…ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ.
Σε «πετάξαμε» στα κρεβατάκια του παραλιακού της Λεμεσού, έξω από ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι… Για μια άλλη φορά η Πολιτεία σου γύρισε τη πλάτη. Το δικό σου σώμα κρύο, η δικιά μας καρδιά παγωμένη…Δεν θα τα βρούμε ποτέ…
Παραλιακός Λεμεσού
Tης Νικολέτας Χρήστου
