ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Αφιερωμένο το χρονογράφημα στον γιο μου Στέφανο, για τη χθεσινή ονομαστική του γιορτή – 27 Δεκεμβρίου 2018 – κοιτάζοντας με μια βαθιά ανάσα αυτή τη φωτογραφία, από μια βόλτα μας, πριν δέκα χρόνια στο Covent Garden του Λονδίνου…όπου έζησα κι εργάστηκα ως ανταποκριτής της εφημερίδας, τη διετία 2007-2009. Σκέφτομαι ότι ο χρόνος παραμέρισε τα μυθολογικά στοιχεία της εξιδανίκευσης και της μαγείας ανάμεσά μας, αλλά σφυρηλάτησε κάτι πιο δυνατό κι ακόμα πιο άπιαστο, που περιέχει πολλή μνήμη και πολλή νοσταλγία. Έμεινε τότε μια νύχτα κοντά μου, στο ενοικιαζόμενο δωμάτιο μου στο βόρειο Λονδίνο, επιστρέφοντας από την Πορτογαλία στο Πανεπιστήμιό του στο Preston, Lancashire, τρεις ώρες απόσταση από το Λονδίνο με το τραίνο. Ήρθε στη Βρετανική πρωτεύουσα, μετά από ένα ακαδημαϊκό έτος πρακτικής εξάσκησης των σπουδών του, με λίγες αποσκευές και με πολλές ιδέες, γεμάτες Μαθηματικά. Φυσική. Αεροδυναμική. Και με τον φορητό υπολογιστή του, που έγινε προέκταση του σώματός του, κατειλημμένο από σχέδια μηχανών αυτοκινήτων της Φόρμουλα Ένα και από εικόνες με πίστες αγώνων στη Λισαβώνα και στο Πόρτο. Δεν κουβεντιάσαμε και πολύ γι’ αυτά, γιατί θα μιλούσε και θα καταλάβαινε μόνος του, όπως πάντα. Προλάβαμε ίσα ίσα να κάνουμε μια βόλτα στο Covent Garden και να σμίξουμε με μικρά πλήθη τουριστών, παρακολουθώντας αφηρημένοι κάποιες ατραξιόν αυτοδίδακτων ζογκλέρ των πεζόδρομων. Ύστερα έπρεπε να συνεχίσει το ταξίδι του στο Preston, όπου τον επισκέφθηκα με τη σειρά μου, λίγους μήνες αργότερα.
Ανατρέχω ακόμα σε εκείνο το μακρινό πρωινό του Απρίλη 1992, τη μέρα των 8ων γενεθλίων του, όταν πήγαμε ποδηλασία διατρέχοντας τους δρόμους της Ακρόπολης, καθώς ο Στέφανος μου διηγείται την τελευταία περιπέτεια των κινουμένων σχεδίων της τηλεόρασης, όπως έγραψα σ’ εκείνο το παλιό άρθρο. Η πόλη είναι άδεια κι έτσι δεν παίρνουμε ιδιαίτερες προφυλάξεις. Τον αφήνω να ποδηλατεί δίπλα μου και να μου μιλά για τους καλούς και τους κακούς, με τα μαλλιά και τα μάτια του να λάμπουν στον ήλιο…είναι μεθυσμένος από τη χαρά του γιατί είμαστε μαζί, γιατί εγώ δεν είμαι ως συνήθως βιαστικός να πάω στη δουλειά ή οπουδήποτε αλλού, γιατί αυτές οι ώρες ανήκουν αποκλειστικά στους δυο μας. Από καιρό σε καιρό γυρίζω και του χαμογελώ ενθαρρυντικά, μα ήδη ο νους μου πετά αλλού – σκέφτομαι άθελά μου τον πατέρα μου, που έχει αφυπηρετήσει εδώ και λίγους μήνες και ιδέα δεν έχω για το τι σκέφτεται, τι θέλει, τι ονειρεύεται, τι ελπίζει. Έχουμε πάψει εδώ και καιρό να επικοινωνούμε πραγματικά, αν και τον επισκέπτομαι συχνά πυκνά στο σπίτι του συνοικισμού και τα λέμε, έτσι στο πόδι, καθώς κοιταζόμαστε με αμηχανία, καθώς ψαχνόμαστε και τσιγκουνευόμαστε το χρόνο μας και τον εαυτό μας. Μιλώντας συμβολικά και υποθέτοντας ότι η ζωή είναι μια βόλτα με ποδήλατο, όπως αυτή που κάνω τώρα με το γιο μου, θα έλεγα ότι προχώρησα υπερβολικά μπροστά και άφησα πίσω τον πατέρα μου – χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο…
Όμως βυθισμένος σ’ αυτές τις σκέψεις, δεν συνειδητοποιώ καλά καλά ότι η βόλτα με το ποδήλατο κοντεύει να τελειώσει, ότι έχουμε πάρει το δρόμο του γυρισμού. Σε απόσταση μισού χιλιομέτρου από το σπίτι κι αφού η περιοχή, του είναι καλά γνωστή, ο Στέφανος κόβει απότομα δεξιά, ανεβαίνει στο πεζοδρόμιο, πιάνει κάτι πλαγιόδρομους και χύνεται σαν σίφουνας μπροστά. Θέλει να φτάσει – και θα φτάσει – πρώτος στο σπίτι. Εμένα με άφησε πίσω…Κι έτσι επανερχόμενος στο σήμερα, αγκαλιάζω τον Στέφανο και τον Άρη, τον δικό του μικρούλη γιο, έχοντας στο μυαλό τις βόλτες που περιμένουν τους δυο τους – με ποδήλατο ή χωρίς, στο Λονδίνο ή στη Λευκωσία…
Με τον Στέφανο και τον Άρη στη Λευκωσία – 25 Δεκεμβρίου 2018.
Φώτο: Με τον Στέφανο στο Covent Garden του Λονδίνου – 18 Σεπτεμβρίου 2008.
