Έφτασε η στιγμή να κάνω έναν μικρό απολογισμό για την χρονιά που πέρασε… Να πω την αλήθεια ποτέ δεν έκατσα να γράψω τον απολογισμό καμιάς χρονιάς που πέρασε.. αντίθετα αυτό γίνεται καθημερινά μόνο στο μυαλό μου λίγο πριν με πάρει ο ύπνος.
Βλέπεις δεν έχω χρόνο…Έχω μόνο πέντε λεπτά. Πολύτιμος ο χρόνος της μαμάς. Το κάθε τι πρέπει να είναι σε τάξη και αρμονία. Τα παιδιά, το σπίτι, η καριέρα, η εμφάνιση και το «μέσα» της. Όσον αφορά εκείνο τον πατέρα που έφυγε ή έδιωξε η γυναίκα, δεν παύει ποτέ να είναι πατέρας. Και αυτός αντιμετωπίζει τον αποχωρισμό από τα παιδιά του και από την οικογενειακή ζωή και αυτός ζει τη μεγαλύτερη απώλεια και μοναξιά. Μην τον κρίνεις και μην τον μισήσεις ποτέ.
Εγώ που λες, δεν έχω το «δικαίωμα» ποτέ να είμαι κουρασμένη και ποτέ λυπημένη μπροστά στα παιδιά μου. Και έρχεται το βράδυ μετά αφού έχεις ξοδέψει το 100% του εαυτού σου, κουλουριασμένη σε εμβρυακή στάση και κάτι δευτερόλεπτα είναι αρκετά για να ρίξω μια χούφτα δάκρυ.
«Γυναίκες που επέλεξαν ή αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν μόνες τους ένα ή περισσότερα παιδιά. Είναι πολλές. Τις βλέπεις γύρω σου, στο σχολείο, στο γραφείο, στο σούπερ μάρκετ, στο πάρκο, να μοιράζουν το χρόνο τους ανάμεσα στα παιδιά, στη δουλειά, στο νοικοκυριό και να προσπαθούν να τα χωρέσουν όλα σε ένα 24ωρο που ποτέ δεν είναι αρκετό. Τις βλέπεις να περπατάνε βιαστικά, με το σώμα στητό και το κεφάλι ψηλά, θαρρείς και είναι αποφασισμένες να τα καταφέρουν όλα όσο γίνεται καλύτερα. Κι είναι εκείνη η λάμψη στο βλέμμα τους που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν είναι η ικανοποίηση ότι είναι δυνατές ή τα δάκρυα που προσπαθούν να κρύψουν, για να μην προδώσουν την αδυναμία τους», γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή και δεν θα μπορούσα παρά να συμφωνήσω απόλυτα μαζί της.
Χωρισμένη; Θα ρωτήσεις; Και τι έγινε; Θα σου απαντήσω. Δεν δεσμεύομαι θα πεις…Ο τύπος που θα σε κυνηγήσει μέχρι να γίνεις το τρόπαιο του και χωρίς δεύτερη σκέψη θα έφευγε ένα πρωί και θα σου έστελνε προσκλητήριο γάμου με την «κόρη του περιπτερά», γιατί εκεί βολεύτηκε και εδώ ήρθε να «παίξει». Στείλ’ τον να πάει για ψυχοθεραπεία να ξεμπερδεύεις και μην ασχοληθείς καν.
Στο βιογραφικό μου αγαπημένε, «Γεια σου όμορφη», γράφει ελεύθερη. Τινάζω το μαλλί και περπατώ με αυτοπεποίθηση. Αν με γοητεύσει η ωριμότητά σου καλώς…Η προσωπική μου ευτυχία δεν εξαρτάται από το να το φιλήσω τον βάτραχο και να τον κάνω πρίγκιπα; Δεν υπάρχει απόγνωση…Και εσύ που γυροφέρνεις την «μαμά μόνη», για την πλάκα μπορεί να σε αντιμετωπίσει…
Σωστός άντρας αυτός που πρώτα έχει ισορροπία μέσα του, που «γονάτισε» και σηκώθηκε όρθιος και μέσα από τα συντρίμμια του αναγεννήθηκε. Είναι αυτός που ξέρει να ακούει, που έχει φίλους που ξέρει τι θα πει σεβασμός. Και υπάρχουν ανάμεσα μας. Το προβλήμα, συνήθως, βρίσκεται εκεί όπου οι περισσότεροι άνθρωποι δεν γνωρίζουν πραγματικά τι θέλουν…
Μοναδικός μου γνώμονας η ευτυχία και η ηρεμία. Οι προσδοκίες μου δεν έχουν να κάνουν με συμβιβασμούς και οφθαλμαπάτες. Με το δάχτυλο του κόσμου στην ευθεία να δείχνει και να κατακρίνει, τις μητέρες μόνες, μας έκαναν δυνατές, ξέρεις. Και ευχαριστούμε αυτή την μερίδα του κόσμου.
Ζω για μένα, για τα παιδιά μου και για αυτούς που με αγαπούν και βλέπουν, πέρα από την επιφάνεια. Το δικό μου νόημα της ζωής ένα χαμόγελο, μια βόλτα, ένας ώμος να γείρω το κεφάλι μου και να μοιραστώ την κούπα με τον καφέ μαζί σου. Θα υπάρχουν στιγμές αδυναμίας. Θα με δεις να γκρινιάζω και να ζητάω δεκάδες αγκαλιές…Έχω μάθει να δαμάζω την μοναξιά. Αντέχεις λοιπόν;
Σήμερα λοιπόν, αύριο και κάθε μέρα θα δίνω τον αγώνα της ζωής μου, για τις ζωές που με ευλόγησε ο Θεός να φέρω στον κόσμο…
Καλή χρονιά σε όλο τον κόσμο
Αφιερωμένο και στις μάνες που μεγάλωσαν ορφανά παιδιά, που ο Αττίλας «χώρισε» οικογένειες, που ο θάνατος εισέβαλε τόσο βίαια και διέλυσε οικογενειακές στιγμές.
Της Νικολέτας Χρήστου
