ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Πίσω οι τέσσερις τεθνεώτες Πρόεδροι της Ένωσης Συντακτών Κύπρου κορνιζαρισμένοι στον τοίχο της αίθουσας σύσκεψης της Δημοσιογραφικής Εστίας. Από αριστερά ο Γεώργιος Φιλής (Πρώτος Πρόεδρος της ΕΣΚ 1959 – 1960). Ο Διομήδης Γαλανός (1960 – 1967). Ο Φιφής Ιωάννου (1973 – 1979). Και ο Χριστάκης Κατσαμπάς (1967- 1969). Μπροστά εμείς οι…ζώντες δημοσιογράφοι – μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της οργάνωσης την Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2019 αμέσως μετά την πρώτη μετεκλογική συνεδρία.
Γνώρισα καλύτερα απ’ τους τέσσερις τον Διομήδη Γαλανό, δάσκαλο μου στη Δημοσιογραφική Σχολή. Του πήρα συνέντευξη τον Γενάρη 1992 – την τελευταία της ζωής του – τρία χρόνια πριν τον θάνατο του. Ήταν τότε 76 χρόνων. Συζητήσαμε μεταξύ άλλων την απαξιωτική αναφορά στο όνομα του που έκανε κάποτε ο εκδότης μιας από τις εφημερίδες στην οποία εργάστηκε ο Γαλανός ως Αρχισυντάκτης για δέκα ολόκληρα χρόνια – χωρίς ίχνος εκτίμησης και χωρίς ευαισθησία για την προσωπική και ξεχωριστή πορεία του. Έγραψα κι άλλοτε ότι είναι άδικο να έχεις αναλώσει τη ζωή σου για τους άλλους, διωκόμενος από επιχειρηματίες του Τύπου που έχουν μόνο μιαν αγοραία αντίληψη του επαγγέλματος και των λειτουργών του και το μόνο που σου επιστρέφεται, είναι η ανακύκλωση ενός χαρακτηρισμού που δεν αντιπροσωπεύει τίποτε από όσα υπήρξες, μέσα στη γενικότερη αδιαφορία και παχυδερμία των γύρω σου.
Ο Διομήδης Γαλανός γνώρισε αρκετά νωρίς την αχαριστία, που μοιάζει να λειτούργησε μέσα στα χρόνια σαν ένας ακατανίκητος μοχλός ψυχικής εκμηδένισης. Έτσι το διατύπωσε ο ίδιος σε μένα, στην προαναφερόμενη συνέντευξη: «Εμένα δεν μ’ αρέσει το «εγώ», γι’ αυτό δεν έχω φυλαγμένο ούτε αρχείο, ούτε ένα άρθρο μου, ούτε μια εφημερίδα με το όνομά μου πάνω. Τίποτε, ποτέ δεν φύλαξα. Κανένα γεγονός που να με συνδέει με το παρελθόν. Ούτε αρχείο, ούτε μια κόλλα, ούτε μια φωτογραφία».
Ναι η δημοσιογραφία πλήγωσε πολύ τον Διομήδη Γαλανό…
Όμως δεν θέλω να πληγώσει κανέναν από εμάς αυτή η δουλειά που τόσο αγαπάμε. Θέλω να φυλάμε τα άρθρα και τις φωτογραφίες και τα αρχεία μας χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει πως είμαστε κλεισμένοι μέσα στο κουκούλι του ναρκισσισμού.
Θέλω να συνειδητοποιούμε ότι αυτά που γράφουμε και αυτά που λέμε επηρεάζουν τις ζωές των άλλων. Συχνά ακαριαία, άμεσα και ανέκκλητα, με ένα τρόπο δραματικό που ούτε να υποψιαστούμε μπορούμε. Να ξέρουμε ότι καθώς εμείς πληκτρολογούμε λέξεις στο κομπιούτερ ή εκτοξεύουμε λέξεις στο μικρόφωνο, άνθρωποι μπορεί να απολύονται από τους εργοδότες τους, να προχωρούν σε οριστική ρήξη και διάλυση των γάμων τους, να μπαίνουν στα σπίτια των γειτόνων τους να τους ξυλοκοπήσουν, να επιτίθενται στους οπαδούς της άλλης κερκίδας γιατί τους ερέθισαν λέξεις δικές μας στην εφημερίδα, στην ιστοσελίδα, στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο.
Ξέρω πως είναι πειρασμός αυτή η μικρή ή μεγαλύτερη αίσθηση ισχύος που μπορεί να μας δώσει η δουλειά μας…αλλά πρέπει ν’ αντισταθούμε σ’ αυτό τον πειρασμό. Να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε τους άλλους, να συνεχίσουμε να είμαστε στο δρόμο. Γιατί μόνο στο δρόμο συναντούμε τους ωραίους τύπους που η γνωριμία τους μας κάνει κάθε φορά έστω και στο ελάχιστο καλύτερους – που κάνει τη δημοσιογραφία μια όμορφη περιπέτεια που αξίζει να ζεις και να θυμάσαι.
