Του ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Ελευθερία του Τύπου, Ελευθερία της Ζωής, γράφει στα τουρκικά, το πλαίσιο όπου τοποθετήσαμε τους εαυτούς μας, στις 7 Ιανουαρίου 2017, οι εικονιζόμενοι συνάδελφοι από τις δύο πλευρές του συρματοπλέγματος Γιώργος Φράγκος, Elmas Tokay, Χρίστος Χριστοφίδης, Μάριος Δημητρίου, Sami Ozuslu, Λένια Καρατζιά και Χρίστος Γεωργίου, μέλη των διοικητικών συμβουλίων των δύο αντίστοιχων δημοσιογραφικών οργανώσεων, Ένωσης Συντακτών Κύπρου και Ένωσης Τουρκοκυπρίων Δημοσιογράφων (KTGB). Λείπει από το πλαίσιο ο Γιώργος Θεοδούλου.
Παρευρεθήκαμε στην πρωτοχρονιάτικη γιορτή της τουρκοκυπριακής οργάνωσης, σε ξενοδοχείο λίγο έξω από την Κερύνεια (που έκτισε μετά την τουρκική εισβολή του 1974, Τουρκοκύπριος επιχειρηματίας από τη Λεμεσό), ανταποδίδοντας τη δική τους ευγενική παρουσία στην πρωτοχρονιάτικη γιορτή μας στη Δημοσιογραφική Εστία στη Λευκωσία, δύο μέρες προηγουμένως.
Και ναι, συναντηθήκαμε για ακόμα μια φορά, τα τελευταία δύο χρόνια, πάνω στο κοινό έδαφος της αμοιβαίας επιθυμίας να γράφουμε και να ζούμε ελεύθερα στον τόπο μας. Σημαντικότερη από τις συναντήσεις αυτές, ήταν η εκδήλωση του Μαρτίου 2016 στο Σπίτι της Συνεργασίας στη νεκρή ζώνη στη Λευκωσία, με θέμα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Τουρκοκύπριοι και Ελληνοκύπριοι δημοσιογράφοι. Συμμετείχαν οι δύο προαναφερόμενες δημοσιογραφικές οργανώσεις, καθώς και η Συντεχνία δημοσιογράφων Basin Sen.
Κρατώ πάντα από εκείνη την ιστορική στιγμή, τη δήλωση της Αντιπροέδρου της Ένωσης Συντακτών Κύπρου, Λένιας Καρατζιά: «Ονειρεύομαι τη μέρα που Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι δημοσιογράφοι θα τρέχουμε μαζί για την είδηση και θα εργαζόμαστε στα ίδια μέσα ενημέρωσης της κοινής πατρίδας, της Κύπρου μας». Κρατώ και τον χαιρετισμό της Canan Onurer, Προέδρου της Basin Sen: «Ζούμε σε μια χώρα μοιρασμένη στα δύο, ενώ καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με τα προβλήματα που δημιουργεί η διαίρεση αυτή. Όταν και στις δύο πλευρές της Κύπρου, οι φορείς ειδησεογραφίας παράγουν ειδήσεις που κατηγορούν την άλλη πλευρά, τέτοιες εκδηλώσεις σαν τη σημερινή, διευρύνουν τον ορίζοντα όσων ασχολούνται με τη δημοσιογραφία στην ίδια χώρα, σε διαφορετικούς τόπους και σε διαφορετικές γλώσσες και βοηθούν στη δημιουργία περιβάλλοντος, όπου άτομα του ιδίου επαγγέλματος μπορούν ν’ ανταλλάξουν απόψεις μεταξύ τους».
Στην «περιπέτεια της δημοσιογραφίας που ξεκίνησε στο τέλος της δεκαετίας του 1980 στην τουρκοκυπριακή πλευρά», είχε αναφερθεί ο Sami Ozuslu, σημερινός Πρόεδρος της Ένωσης Τουρκοκυπρίων Δημοσιογράφων, λέγοντας ότι «οι εφημερίδες που επικρατούσαν τα προηγούμενα χρόνια, υποστήριζαν το “εθνικό ζήτημα” και στοχοποιούσαν όσους ήταν εναντίον. Υπήρχε περίπτωση, όσοι αγόραζαν, διένειμαν ή ακόμα και όσοι διάβαζαν τις εφημερίδες της αντιπολίτευσης, και ιδιαίτερα αυτές που υποστήριζαν την ειρήνη στην Κύπρο, να χαρακτηριστούν ως προδότες. Με τη διαδικασία του δημοψηφίσματος του 2004 και με την επίδραση των αλλαγών στη διοίκηση, ο τουρκοκυπριακός Τύπος, μαζί με την τουρκοκυπριακή κοινωνία, είχε πλέον μια πιο φιλελεύθερη γραμμή. Μετά τις κατασταλτικές περιόδους του παρελθόντος, σήμερα δεν υπάρχει σχεδόν κανένα θέμα το οποίο μπορεί να θεωρηθεί “ταμπού” στον τουρκοκυπριακό Τύπο, όπως οι αγνοούμενοι και η ΤΜΤ».
Τη συζήτηση έκλεισε ο συντονιστής Yurdakul Cafer: «Διψούμε για διάλογο και υπάρχει ανάγκη για περισσότερες μεταξύ μας επαφές. Εδώ και πολλά χρόνια, δεν συμπεριφερθήκαμε ως δημοσιογράφοι, αλλά ως πολιτικοί, ή πιόνια των πολιτικών… Αν θέλουμε να προσφέρουμε κάτι στο νησί, έχουμε καθήκον να μεταδίδουμε την αλήθεια στους ανθρώπους – και η μοναδική μας υποχρέωση είναι απέναντι στους ανθρώπους του νησιού και όχι στους πολιτικούς».
