Του ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Μια σεξιστική και απαξιωτική δήλωση του Προέδρου της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν, πολύ πιο εξοργιστική γιατί προέρχεται από τον ηγέτη μιας υπερδύναμης, που θα έπρεπε να προσέχει την κάθε λέξη του, σε βάρος των χιλιάδων γυναικών θυμάτων της πορνείας στη χώρα του, έφερε στην παγκόσμια επικαιρότητα την τεράστια ευθύνη των πολιτικών και του ανδροκρατούμενου, κατεστημένου πολιτικού συστήματος, για τη διαιώνιση του διεθνούς και πολυπλόκαμου εγκλήματος της πορνείας και του σωματεμπορίου, που είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος.
Η δήλωση έγινε την περασμένη Τρίτη (17 Ιανουαρίου 2017), στη διάρκεια διάσκεψης Τύπου, όταν τηλεοπτικός ρεπόρτερ κάλεσε τον Πούτιν να σχολιάσει τους ισχυρισμούς αμερικανικών ΜΜΕ, περί ρωσικής κατασκοπείας σε βάρος του νεοεκλεγέντος Προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ – αναφερόταν μεταξύ άλλων, σε ένα βίντεο σεξουαλικού χαρακτήρα όπου εμπλέκονταν ιερόδουλες, που υποτίθεται γύρισαν παράνομα οι ρωσικές υπηρεσίες σε ξενοδοχείο της Μόσχας, στη διάρκεια μιας επίσκεψης του Τραμπ στη ρωσική πρωτεύουσα το 2013.
«Ξέρετε», είπε ο Πούτιν υπομειδιώντας πονηρά, «δύσκολα μπορώ να φανταστώ ότι ο Τραμπ έτρεξε στο ξενοδοχείο για να συναντήσει αυτά τα κορίτσια μειωμένης κοινωνικής συνείδησης, ακόμα κι αν μετά βεβαιότητας, είναι οι καλύτερες του κόσμου»(!).
Τα ρεπορτάζ αναφέρουν ότι ο Ρώσος Πρόεδρος, λέγοντας αυτά, με δυσκολία προσπαθούσε να συγκρατηθεί για να μην χαμογελάσει, ενώ οι παρευρισκόμενοι αυλοκόλακες, μεταξύ των οποίων και συνάδελφοι δημοσιογράφοι, ξέσπασαν σε γέλια, προφανώς για να επικυρώσουν τη μεγάλη σοφία του…macho ισχυρού άντρα της μεγάλης Ρωσίας.
Σύμφωνα με την ειδησεογραφία, έσπευσε σύντομα να πει, σε σοβαρότερο τόνο, ότι η πορνεία «είναι ένα σοβαρό, τρομακτικό κοινωνικό φαινόμενο, όμως αυτά τα πρόσωπα που κατασκεύασαν και χρησιμοποιούν αυτού του είδους τα πλαστά έγγραφα σε βάρος του εκλεγμένου προέδρου των ΗΠΑ, για πολιτικό σκοπό, είναι χειρότερα από τις ιερόδουλες και ηθικά δεν έχουν κανένα απολύτως όριο και όλο αυτό αποδεικνύει την υποβάθμιση του επιπέδου της ελίτ των χωρών της Δύσης».
Στην πραγματικότητα βέβαια, ο ίδιος ο Πούτιν υποβαθμίζει το επίπεδο της ελίτ της δικής του χώρας, με την εκνευριστική ηθικολογία του για ένα ζήτημα που τον αφήνει προφανώς εκτεθειμένο, γιατί αποκαλύπτει απλώς την αδιαφορία του, ή την αδυναμία του ν’ αντιληφθεί την άμεση ανάγκη καταπολέμησης των εγκληματικών συνδικάτων της εμπορίας ανθρώπων και των αιτίων που οδηγούν τις γυναίκες στην πορνεία.
Δεν μπορεί να αντιμετωπίζει το πρόβλημα αυτό, σαν ένα νερόβραστο αστείο και δεν ξεμπερδεύει με ειρωνικές αναφορές στα θύματα της πορνείας, ως «κορίτσια μειωμένης κοινωνικής συνείδησης, ακόμα κι αν μετά βεβαιότητας, είναι οι καλύτερες του κόσμου», ούτε με ανώδυνες ατάκες, ότι η πορνεία «είναι ένα σοβαρό τρομακτικό κοινωνικό φαινόμενο». Ως ηγέτης μιας από τις ισχυρότερες χώρες στον πλανήτη, βαριά τραυματισμένης από τη δράση της πορνικής μαφίας, οφείλει στον λαό του και στον κόσμο, να σηκώσει πάνω τα μανίκια και να εργαστεί συνειδητά και σκληρά, γιατί οι όμορφες Ρωσίδες, «οι καλύτερες του κόσμου», δεν καταλήγουν στην πορνεία από επιλογή και επειδή τους αρέσει, αλλά γιατί εξαναγκάζονται από τις συνθήκες εξαθλίωσης που βιώνουν και από τους σωματέμπορους.
Μόνο στη Ρωσία και στις ΗΠΑ, η πορνεία είναι μια επιχείρηση δεκάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων τον χρόνο κι αυτά τα χρήματα καταλήγουν κυρίως στα ταμεία των εγκληματικών οργανώσεων. Θα έπρεπε να γνωρίζει ο Πρόεδρος Πούτιν, ότι το σωματεμπόριο διεθνώς, είναι η δεύτερη μεγαλύτερη βιομηχανία του οργανωμένου εγκλήματος, μετά το εμπόριο ναρκωτικών. Και ότι κυριότεροι τροφοδότες του, είναι οι άντρες πελάτες της πορνείας, γιατί χωρίς ζήτηση από τους άντρες, η πορνεία των γυναικών δεν θα υπήρχε.
Προτρέπω τον Πρόεδρο Πούτιν να ενσκήψει (και όχι απλώς να… εγκύψει…) στο θέμα της πορνείας και του σωματεμπορίου με περισσότερη ευαισθησία και να παρακολουθήσει κάποια επιμορφωτικά μαθήματα που σίγουρα χρειάζεται και προς τούτο, ας προσεγγίσει γυναίκες θύματα για ν’ ακούσει τη δική τους φωνή. Ελπίζοντας ότι αυτό το άρθρο θα μεταφραστεί και ίσως θα διαβαστεί από τον Ρώσο ηγέτη, να του αναφέρω μια σχετικά πρόσφατη επίσκεψη στην Κύπρο (τον Μάρτιο 2014), της 40χρονης σήμερα, Ιρλανδέζας συγγραφέως και ακτιβίστριας Rachel Moran, πρώην θύματος της πορνείας στη χώρα της. Είχε συμμετάσχει σε συνέδριο στη Λευκωσία, με θέμα την εμπορία γυναικών, που διοργάνωσε το Γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Κύπρο και το Μεσογειακό Ινστιτούτο Μελετών Κοινωνικού Φύλου και είχε μιλήσει γι’ αυτήν που αποκάλεσε, «αλυσίδα της βίας και της απάνθρωπης μεταχείρισης των θυμάτων της πορνείας και του trafficking».
H Rachel Moran, έχει πίσω της έναν εκπληκτικό αγώνα απελευθέρωσης από την κόλαση της πορνείας, που άσκησε από 15 μέχρι 22 χρόνων στο Δουβλίνο. Σπούδασε στη συνέχεια, στο κρατικό πανεπιστήμιο της ιρλανδικής πρωτεύουσας, πήρε πτυχίο στη δημοσιογραφία και αφιέρωσε τη ζωή της στην καταπολέμηση της πορνείας και της εμπορίας των γυναικών, ιδιαίτερα στην Ιρλανδία, με διαλέξεις που δίνει σε όλο τον κόσμο. Είναι συν-ιδρύτρια της μη κυβερνητικής οργάνωσης SPACE International (Survivors of Prostitution-Abuse Calling for Enlightenment).
«Δεν υπάρχει νόημα στο να προσπαθεί κανείς να πολεμήσει την εμπορία ανθρώπων για σεξουαλική εκμετάλλευση (sex trafficking), χωρίς να πολεμά την πορνεία», είπε μιλώντας στο συνέδριο η Rachel Moran και συνέχισε:
«Όταν οι άνθρωποι με ρωτούν για τη βία που υπάρχει στην πορνεία, τους απαντώ ότι χάνουν την ουσία του ζητήματος, αφού η ίδια η πορνεία είναι μορφή βίας. Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την πορνεία και τη σωματεμπορία, προσποιούμενοι ότι γίνονται με τη συναίνεση των θυμάτων. Αλλά υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα μεταξύ του συναινετικού σεξ και του καταναγκαστικού σεξ. Για πολλά χρόνια πριν μπει στη ζωή μας ο όρος «εμπόριο του σεξ», που προήλθε από τις ΗΠΑ τη δεκαετία 1970, είχαμε τον όρο «σεξουαλικές χάρες», που ήταν μια ανόητη ορολογία για να περιγράψουμε την πορνεία. Κατ’ αρχή, το σεξ δεν είναι χάρη, δεν είναι αυτή η φύση του σεξ. Το σεξ είναι κάτι που στην πορνεία το πληρώνεις και δεν σου το χαρίζουν. Είναι προφανές ότι αυτοί οι όροι αντιφάσκουν ο ένας με τον άλλο».
Σε άρθρο της με τίτλο «Buying sex should not be legal», που δημοσιεύτηκε στις 31 Αυγούστου 2015 στην αμερικανική εφημερίδα The New York Times, η Rachel Moran, έγραψε και τα εξής: «Δυσανασχετώ όταν ακούω τις λέξεις «εργαζόμενος του σεξ». Το να πουλώ το σώμα μου, δεν ήταν απλώς ένας τρόπος να βγάζω τα προς το ζην. Μια συνηθισμένη δουλειά, δεν έχει καμιά σχέση με την πορνεία, δηλαδή με τον τελετουργικό εξευτελισμό της χρησιμοποίησης του σώματός μου από κάποιον άγνωστο, που θέλει να ικανοποιήσει τις παρορμήσεις του. Ξέρω ότι οι υπέρμαχοι της πορνείας, υποστηρίζουν ότι οι εκδιδόμενες γυναίκες πουλούν σεξ, ως συναινούντες ενήλικες – όμως αυτές ανήκουν σε μια προνομιούχα μειονότητα, αποτελούμενη συνήθως από λευκές γυναίκες, της μεσοαστικής τάξης, σε γραφεία συνοδών σε δυτικές χώρες. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία σε παγκόσμιο επίπεδο, τα θύματα της πορνείας δεν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Αν αυτές οι λίγες προνομιούχες γυναίκες διεκδικούν το δικαίωμα να πουλούν το σώμα τους, αυτό δεν ακυρώνει το δικό μου δικαίωμα και άλλων, να μη μας πουλούν σε ένα εμπόριο που στοχοποιεί γυναίκες, ήδη περιθωριοποιημένες ταξικά και φυλετικά. Πιστεύω ότι η πιο σωστή προσέγγιση στο θέμα είναι το «Σκανδιναβικό μοντέλο», που υιοθέτησε αρχικά η Σουηδία και ακολούθησαν η Νορβηγία, η Ισλανδία και ο Καναδάς. Η λογική του είναι απλή: Κάνε νόμιμη την πώληση του σεξ, αλλά παράνομη την αγορά του, ώστε οι γυναίκες να μπορούν να παίρνουν βοήθεια, χωρίς να συλλαμβάνονται και χωρίς να υπόκεινται σε κακομεταχείριση, ενώ αντίθετα, να ποινικοποιούνται οι πελάτες, που κρατούν ζωντανή και διαιωνίζουν την πορνεία».
Θα πρόσθετα τελικά αυτό που ήδη ξεκαθάρισε η Rachel Moran, ότι η πορνεία δεν είναι ηθικό πρόβλημα των γυναικών, αλλά κυρίως ψυχοκοινωνικό πρόβλημα των αντρών, είτε αυτοί ενεργούν ως πελάτες, είτε ως σωματέμποροι, είτε ως πολιτικοί χωρίς ηθικό έρεισμα.
