Του Μάριου Δημητρίου
Ήταν Μάρτης 2011, όταν η Βουλή τίμησε τους βετεράνους δημοσιογράφους Φάνο Κωνσταντινίδη, Μαρούλα Βιολάρη, Ανδρέα Χατζήπαπα, Γιώργο Λεωνίδα, Άλεξ Ευθυβούλου, Χαράλαμπο Χαραλαμπίδη, Ανδρέα Χατζηλοϊζου και καμιά τριανταριά άλλους παλιούς ρεπόρτερ. Λίγους μήνες μετά, τον Δεκέμβρη 2011, τράβηξα τη φωτογραφία αυτή στη Δημοσιογραφική Εστία, που απαθανατίζει τον Ανδρέα Χατζήπαπα, τον Γιώργο Λεωνίδα και τον Φάνο Κωνσταντινίδη, μαζί με τον τότε Πρόεδρο της Ένωσης Συντακτών Αντώνη Μακρίδη, όταν παρουσίασαν το πρώτο τεύχος του περιοδικού «Το Παρελθόν σήμερα», που εξέδωσαν οι δημοσιογράφοι μέλη του Κλάδου Συνταξιούχων της Ένωσης Συντακτών Κύπρου, με προοπτική να το εκδίδουν πάνω σε ετήσια βάση. Ήρθαν στο μυαλό μου όλα αυτά, όταν κάλυψα δημοσιογραφικά πριν μια εβδομάδα (26 Οκτωβρίου 2018), μια εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο Κύπρου, όπου η Λυγία Κωνσταντινίδου, σύζυγος του Φάνου Κωνσταντινίδη, που λίγο πριν πεθάνει τον Αύγουστο 2017, στα 87 του, αντιμετώπισε πρόβλημα ακοής και όρασης και δυσκολευόταν στην κίνηση, μίλησε για την εμπειρία της ως φροντίστρια του συζύγου της.
«Οι άνθρωποι που σήμερα η Βουλή τιμά, μπορούν κάλλιστα να αποκληθούν ως οι πλέον αυθεντικοί αφηγητές των γεγονότων και των εξελίξεων που στάμπαραν την ιστορία της Κύπρου το δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα», είχε πει στην τιμητική εκδήλωση του 2011, ο Αντώνης Μακρίδης, εννοώντας κυρίως, τα τελευταία χρόνια της αποικιοκρατίας, τις διακοινοτικές συγκρούσεις της δεκαετίας 1960 και την τουρκική εισβολή 1974. Δεν ξέρω, ακούγοντας αυτά, τι ένιωθε μέσα του ο Φάνος, ο Γιώργος, ο Άλεξ, ο Ανδρέας και οι άλλοι, όμως, όπως σκέφτηκα και έγραψα τότε, τι εξαιρετικό υπάρχει, στο να έχω απορροφήσει όλη την τοξικότητα μιας ταραγμένης εποχής, γεμάτης με κομματικό πάθος, παραταξιακό φανατισμό, δικοινοτικό μίσος, τρόμο του θανάτου, ξεσπιτωμό, προσφυγοποίηση και πολιτικό ευτελισμό; Θα έχω κερδίσει γνώσεις, έτσι δεν είναι; Θα έχω γίνει πιο σοφός, πιο ισορροπημένος, πιο ολοκληρωμένος άνθρωπος. Πώς το είπε ο Μακρίδης; «Σε όσα πανεπιστήμια κι αν φοιτήσεις, όσα βιβλία κι αν διαβάσεις, αυτά που θα αποκομίσεις, θα υπολείπονται σε βάρος και αξία, των εμπειριών ενός ήδη μπαρουτοκαπνισμένου δημοσιογράφου. Η πείρα είναι καλύτερη απ’ όλους τους καθηγητές μαζί». Καλά ρε φίλε μου Αντώνη. Πες ότι είμαι ένας μπαρουτοκαπνισμένος και έμπειρος δημοσιογράφος, όπως το έθεσες εύστοχα. Και τι έγινε; Αυτό ζητούσα άραγε στη ζωή μου; Να τρέχω ασθμαίνοντας να προλάβω τις ειδήσεις, μικρές ειδήσεις και μεγάλες, ειδήσεις γύρω μου; Να καταγράφω τις ζωές των άλλων, για να ανακαλύψω μια μέρα ότι η δική μου ζωή, είναι ήδη πίσω μου; Να ξεχνιέμαι για μισό αιώνα, μέσα στο βουητό του πλήθους, για να πέσω τελικά πάνω στον τοίχο της μοναξιάς μου;
