Σε έχω δει στο σπίτι σου, στην δουλειά σου, να μιλάς με τα παιδιά σου, να βγάζεις λόγο…Απίστευτα κοινωνική, μ’ ένα θαρραλέο ατρόμητο και περήφανο βλέμμα. Με ήξερες με το μικρό μου όνομα και με χαιρετούσες κάθε φορά που οι δρόμοι μας διασταυρώνονταν…Γνωρίζω τα κορίτσια σου από τα εφηβικά μας χρόνια την Μαρία και Ολίβια και ξέρω από πρώτο χέρι ποια ήσουν…Δεν μπορούσες να «κρυφτείς» αγαπημένη μου Λένια, μια κυρία με Κ κεφαλαίο που η διαφορά με τις υπόλοιπες επιχειρηματίες, απείχε χιλιόμετρα. Είχες εκείνη την ευγένεια, ήξερες να περιμένεις, να σέβεσαι, να δέχεσαι, να βοηθάς και να παρηγορείς, χωρίς ανταλλάγματα.
Στις 16 Φεβρουαρίου φεύγεις για το μεγάλο ταξίδι μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο. Ειλικρινά δεν δάκρυσα στο άκουσμα της είδησης ότι έφυγες. Άδειασμα ένοιωσα…να παγώνει το μέσα μου. Και τώρα τι; Όλα μια φωτογραφία πάνω σ’ ένα ψυχρό μάρμαρο; Δεν ξέρω αν ο χρόνος κλείνει την πληγή αλλά οι αναμνήσεις μπορούν να απαλύνουν τον πόνο…γιατί θα ζεις πάντα στις καρδιές των αγαπημένων σου. Λένια, άκουσε με: «Δεν φεύγει η αγάπη που έδωσες. Μεγαλώνει και πολλαπλασιάζεται. Την βλέπω στα μάτια των παιδιών σου, στον κόσμο που σε αγάπησε».
Μια ανάσα και ένα τηλεφώνημα…από εκείνα που ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα φέρεις σε δύσκολη θέση έναν άνθρωπο και ας τον γνωρίζεις χρόνια. Ζητώ από την Ολίβια Καττάμη, να μου μιλήσει για την μαμά της…Παύση στην φωνή της και μου απαντά λακωνικά: «Σε σένα θα μιλήσω, για πρώτη φορά…»
Ποια ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής της, έτσι όπως σας την είχε περιγράψει;
O χαμός του πρώτου της συζύγου στην τρυφερή ηλικία των 25 ετών, κατά την Τουρκική εισβολή το 1974. Έπεσε νεκρός από όλμο έξω από την οικία τους στον Άγιο Δομέτιο, μπροστά στα μάτια της, μένοντας μόνη με 3 παιδιά.
Τα κατάφερε όμως και έκανε μια λαμπρή καριέρα…Ποια ήταν η μεγαλύτερη της επιτυχία επαγγελματικά;
Η μεγαλύτερη της επαγγελματική επιτυχία δεν ήταν ένα συγκεκριμένο γεγονός, αλλά η μεγάλη επιτυχία που έφερε στις επιχειρήσεις του συζύγου της από το 1980-1990 περίπου αν αυτό μπορούμε να το μετρήσουμε με αριθμούς.
Για μένα όμως η μεγαλύτερη της επιτυχία είναι ότι τώρα, μετά το θάνατο της, λείπει έντονα σε πάρα πολύ κόσμο. Ένα χρόνο μετά με σταματούν στο δρόμο, στην υπεραγορά, στο ταχυδρομείο, στα καταστήματα κ.λ.π., πολλές φορές με δάκρυα στα μάτια για να μου διηγηθούν κάποια ιστορία με τη μητέρα μου. Ήταν τελικά τόσο πολύ αγαπητή. Όχι τυχαία. Αμέτρητες ήταν οι φορές που μπροστά μου έκανε διαφόρων ειδών ενέργειες για να βοηθήσει γνωστούς και αγνώστους συμπολίτες μας που το είχαν ανάγκη. Είτε για εξεύρεση εργασίας, είτε για υπερπήδηση κάποιου προσωπικού προβλήματος, είτε οικονομικής φύσεως…. Ήταν μια μάνα για όποιον την χρειαζόταν. Μια πολύ έντονη προσωπικότητα που αν και μας άφησε, η ύπαρξη της, μέσα από το σιωπηλό έργο της, είναι ακόμη τόσο έντονη στη ζωή μας.
Ποιες στιγμές δεν μπορείς να σβήσεις από το μυαλό σου;
Είναι τόσες πολλές οι στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Η μητέρα μου ήταν πραγματικά η κολλητή μου. Όλα τα κάναμε μαζί και τη κάθε μας μέρα την περνούσαμε μαζί. Ειδικά πριν αποκτήσω τα παιδάκια μου, εγώ ήμουν αυτή που τη συνόδευα συχνότατα στο εξωτερικό για τα θέματα της υγείας της αλλά και σε πολλά ταξίδια αναψυχής. Τι να πρωτοθυμηθώ, βρε Νικολέτα μου;
Ίσως οι πιο αξιοσημείωτες στιγμές ήταν αυτές που διαδραματίστηκαν μια βδομάδα περίπου πριν τη χάσουμε. Ήταν διασωληνωμένη, κλινήρης στο νοσοκομείο σε τραγικά άσχημη κατάσταση. Έγυρα το κεφάλι μου στο κρεβάτι της ξέροντας μέσα μου πόσο θα μου λείψει όταν σύντομα φύγει, προσπαθώντας έτσι να ζήσω κοντά της, τη ζεστασιά της, έστω για λίγα ακόμα λεπτά. Αυτή, με τρεμάμενα χέρια και με τη λιγοστή ενέργεια που της είχε απομείνει, μου χάιδευε τα μαλλιά και γύρισε και μου είπε: «To μόνο που λυπάμαι που θα σας χάσω….»
Διαγνώστηκε με πολλαπλούν μυέλωμα το 2012. Ήξερε πως αυτή η ασθένεια που της έλαχε να κουβαλήσει είναι ανίατη. Παρ’ όλα αυτά μας έλεγε πως θα ζήσει άλλα 10 ή 15 χρόνια και πως μπορεί να τα καταφέρει. Σε καμία περίπτωση δεν πίστεψε ότι θα χάσει τη μάχη. Μας έλεγε «εγώ δεν είμαι καμία γυναικούλα που θα κάτσω να μοιρολογώ. Θα το παλέψω και ό,τι θέλει ο Θεός». Έμαθε από μικρή να παλεύει στη ζωή και για να τα βγάλει πέρα και αυτό μας το έμαθε καλά.
Ακόμη και 2-3 μήνες πριν φύγει όταν ο γιατρός της ανακοίνωσε πως έχει περίπου 3 μήνες ζωής, αν και αρχικά σοκαρίστηκε, μετά μας έλεγε πως θα καταφέρει να ζήσει άλλα 5 τουλάχιστον χρόνια. Μέχρι το τέλος ήταν αισιόδοξη και ήθελε να ζήσει αν και ήταν ρεαλίστρια και ήξερε την πραγματικότητα. Από το κρεβάτι του νοσοκομείου έκανε τηλέφωνα για να βοηθήσει κάποια γνωστή της να βρει δουλειά. Δεν σταμάτησε να ΖΕΙ με όλη την έννοια της λέξης σε κανένα στάδιο της αρρώστιας της. Γι’ αυτό άλλωστε και λίγοι ήξεραν για την ασθένεια της και κανείς δεν πίστευε ότι αυτή η πολύ δραστήρια γυναίκα με την έντονη προσωπικότητα και την λαμπερή παρουσία πως μετρούσε μέρες στη ζωή. Η πίστη της στο Θεό και η αγάπη της στον Άγιο Γεράσιμο της έδιναν όλη αυτή τη δύναμη.
Νικολέτα μου, η ζωή μας στην αιωνιότητα δεν είναι τίποτα άλλο από τη φλόγα που ανάβει στιγμιαία ένα σπίρτο και σβήνει. Αυτή ήταν η Λένια Καττάμη και όποιος είδε, είδε.
Λένια Καττάμη 21/02/1947 – 16/02/2018
Η Λένια Καττάμη γεννήθηκε στη Λευκωσία απο τον Πολύβιο Τσαρτζιάζη και την Αθηνά Γεωργίου και μεγάλωσε στην περιοχή Τακτακαλά για την οποία ήταν και περήφανη. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο του Αγίου Κασσιανού και φοίτησε στη σχολή του Αγίου Ιωσήφ (καλόγριες). Ακολούθως παρακολούθησε ειδικά μαθήματα γραμματέως. Παντρεύτηκε τον εκπαιδευτικό Κώστα Οικονομίδη με τον οποίο απέκτησε 3 παιδιά και ο οποίος σκοτώθηκε το 1974 κατα την Τουρκική εισβολή. Ανέλαβε μόνη της την ευθύνη για την οικογένεια και εργάστηκε σκληρά στον ιδιωτικό τομέα.
Ακολούθως παντρεύτηκε τον Νίκο Καττάμη και απέκτησε 2 παιδιά. Απο το 1979 ανέλαβε σημαντικό τομέα των επιχειρήσεων του Νίκου Καττάμη. Παράλληλα ασχολήθηκε με την πολιτική, την κοινωνική προσφορά και με τις δημοτικές αρχές του Δήμου Αγίου Δομετίου με πλούσια δράση και σημαντική προσφορά.
Απο τα παιδιά της, Γιώργο, Νικόλα, Νανά, Μαρία και Ολίβια απέκτησε 10 εγγόνια.
Της Νικολέτας Χρήστου
Αποκλειστικές φωτογραφίες απο το αρχείο της οικογένειας
