Αν ήξερες πόσα βραδιά μου κράτησες παρέα θα τρόμαζες…Όχι μόνο εσύ και το «δικό σου το φεγγάρι το χλωμό». Βάζω ένα σφηνάκι ρακί να χαλαρώσω και σε «σκέφτομαι». Το ίδιο φεγγάρι κοιτάμε, έτσι δεν είναι; Aλλά πως καταντήσαμε αγαπημένε; Ένας άντρας να κοιμάται σε αμάξι, ένα παιδί πεταμένο στο δρόμο, «ψυχές» περιπλανώμενες στους δρόμους της δικής σου πόλης και της δικιάς μου. Τους πρόσεξες; Δεν είναι σκυφτοί πλέον…Κοιτάνε ψηλά τον Ουρανό και ελπίζουν.
Δεν ξέρω τι σκεφτόταν ο Βασίλης Γιαννόπουλος όταν έγραφε το τραγούδι αλλά οι στίχοι : «Μόνος πού να βρω την άκρη κόβει σαν γυαλί το δάκρυ και μου χαρακώνει τη ματιά»…
Και ποιος άνθρωπος δεν κοιτάει τον «ουρανό του» και ποιος δεν θέλει πάντα αυτό που δεν έχει…Μου ξεφεύγει και η λέξη…Πως θα το έλεγες αλήθεια εσύ αν καθόσουνα δίπλα μου και μου έκανες παρέα;
Tράμπα θα έλεγες: Ανταλλαγή, ανταλλαγή…θα μου έλεγες δυο φορές «ανθρώπινων εμπορευμάτων”.. Πως γίναμε έτσι Πασχάλη; Kαι πως μείναμε να κοιτάμε μόνο ένα «φεγγάρι χλωμό;»
Video:xristosman4
Το βαριόμαστε το “πολύ” και το “λίγο” μας πέφτει λίγο…Ποια αλήθεια μας ταλαιπωρεί και γιατί να ζει στο παρόν;…Γιατί κλαψουρίζει τώρα για «τα απολεσθέντα» συναισθήματα;
Πολύπλοκη η επικοινωνία Πασχάλη και δεν ξέρω που να σε βρω…Πιάνω ψηλές συχνότητες ξέρεις από τον ουρανό που και μένα με προσγειώνουν σχεδόν συντετριμμένα.
“Δυο ποτήρια στο τραπέζι”, λες, η ζωή παιχνίδια παίζει πίνω και απ’ τα δυο τη φωτιά”. Στο δικό μου το τραπέζι ένα ποτήρι υπάρχει, το άλλο είναι «στα μέσα μου»…Δεν πονάω, δεν υποφέρω, δεν έχω κάτι…Θέλω ένα κόσμο όμορφο χωρίς πόνο…
Αν κάναμε ένα κίνημα να σώσουμε τον κόσμο; Αστείο ε; Θα μας “φάνε” οι φόροι, η Ε.Ε, ο Τραμπ, ο Ερτογάν , το Μπαρπαρός του, τα drone, κάτι αδέσποτες σφαίρες για μια σημαία ελληνική…Είναι και τα λαμόγια με γραβάτες…
Άστο Πασχάλη ας “πιούμε την φωτιά” που λες σε δύο σφηνάκια… Και ας ελπίσουμε η καλοσύνη αυτού του κόσμου θα αλλάξει «το χλωμό φεγγάρι μας».
Αφιερωμένο Πασχάλη Τερζή για όσα μας χάρισες από την δεκαετία…Ξέρω ότι δεν εισαι την τεχνολογίας, το κινητό σου με κουμπάκια και δεν γράφεις καν μηνύματα. Έστω και έτσι νοιώθω ότι οφείλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε σενα και τους συνεργάτες σου για την προσφορά σου στα μουσικά δρώμενα, τόσα χρόνια.(Απολογούμαι για τον ενικό, αλλά τόσα βράδια “μια παρέα” γίναμε).
Της Νικολέτας Χρήστου
