Αυτό συνέβη και κατά την διάρκεια της αναμονής των εκπροσώπων του Τύπου σε ένα ακόμη δείπνο, ίσως με μενού μεγαλύτερης ελπίδας αυτή τη φορά για την Κύπρο.
Αφήσαμε για λίγο τις χειραψίες των ηγετών, τους σολωμούς του μενού και τις γκάϊντες που συνόδευαν τους δύο άνδρες κατά την άφιξή τους. Για να κάνουμε την άλλη πτυχή του ρεπορτάζ. Αυτού που βρίσκεται μόλις λίγα μέτρα πιο πέρα από το κόκκινο χαλί.
Η άδεια πισίνα του Λήδρα Πάλας, με τα σημάδια της φθοράς και της εγκατάλειψης σε κάνει να σιωπάς στη θέα της. Βαθιά ανάσα. Σιωπή. Ανείπωτες σκέψεις.
Το βλέμμα μου στον εγκαταλελειμμένο χώρο. Παντού κορδέλες σε ειδοποιούν μέχρι ποιο σημείο επιτρέπεται να προχωρήσεις.
Γυρίζω λίγο πιο δεξιά, βλέπω να υψώνονται αγριόχορτα. Γυρίζω λίγο ακόμη και βλέπω ή καλύτερα ακούω το προσωπικό των Ηνωμένων Εθνών: ”Watch your step. Its dangerous…”
Μια παιδική πισίνα πιο πέρα.
Τα αποδυτήρια στην πίσω πλευρά.
Τα σημάδια στους τοίχους του ξενοδοχείου.
To μυαλό μου γυρίζει σε όλα αυτά που συνέβησαν όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά και σε αυτά που περιμένουμε να συμβούν προς το καλύτερο. Μοιράζομαι με τ/κ συναδέλφους την ελπίδα για λύση. Με λέξεις λίγες, κοφτές, μεστές και όχι σε υψηλούς τόνους. Γιατί το θέαμα δεν επιτρέπει πολλά περισσότερα. Γιατί σε αυτό το θέαμα, ένας ψίθυρος μπορεί να πει πολλά. Ακόμη και η σιωπή από μόνη της λέει τα περισσότερα.
Αραγε, πώς θα ήταν αν αύριο το πρωί, έφευγαν οι κορδέλες, άναβαν τα φώτα, καθαρίζονταν τα χόρτα και επανερχόταν η ζωή;
Too good to be true; Κι όμως… Ισως αυτή η φορά να είναι λίγο διαφορετική για όλους…
