Του Μάριου Δημητρίου
Αιματηρή συμπλοκή δύο αντρών για ένα προσπέρασμα στον υπεραστικό δρόμο – με τον ένα να καταλήγει στο νοσοκομείο και τον άλλο να καταλήγει σε ιδιωτική κλινική.
Σύμφωνα με στοιχεία της Αστυνομίας, το επεισόδιο συνέβη μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα, όταν ο 25χρονος Ανδρέας, επιχείρησε να προσπεράσει από τη δεξιά λωρίδα, αυτοκίνητο που οδηγούσε ο 40χρονος Γιάννης, που κινείτο με χαμηλή ταχύτητα.
Μια στιγμή προηγουμένως, του άναψε τα «ψηλά» φώτα για να του αφήσει χώρο να αναπτύξει ταχύτητα και να περάσει μπροστά.
Όμως ο Γιάννης, το πήρε προσωπικά.
Προφανώς θεώρησε προσβλητικό ή τουλάχιστον ενοχλητικό, το αίτημα του άλλου, να του κάνει τόπο – σε κάθε περίπτωση, η αντίδρασή του έχει να κάνει με τη μεγάλη ιδέα που προφανώς έχει για τον εαυτό του και τη μικρή ιδέα που προφανώς έχει για τους άλλους.
Έτσι, αντί να ανοίξει το δρόμο για εκείνον που ήθελε να τρέξει γρηγορότερα, όπως θα έκανε κάθε φυσιολογικός και πολιτισμένος άνθρωπος, του ανέκοψε την πορεία και του επιτέθηκε να τον δείρει!
Όπως πληροφορηθήκαμε, ο Ανδρέας στην προσπάθειά του να αποφύγει την επίθεση, εκκίνησε απότομα το αυτοκίνητό του και τραυμάτισε τον Γιάννη, που διακομίσθηκε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε ότι φέρει εγκαύματα τριβής σε διάφορα σημεία του σώματός του.
Από την άλλη, ο Ανδρέας επισκέφθηκε ιδιωτική κλινική, όπου διαπιστώθηκε ότι υπέστη κρανιοεγκεφαλική κάκωση και διάσειση και κρατήθηκε για περαιτέρω νοσηλεία.
Φαντάζομαι τους δύο νέους άντρες να κτυπιούνται και να αλληλοβρίζονται στον έρημο δρόμο, αυτή τη μεταμεσονύχτια ώρα, με θεατές τα αστέρια ψηλά στον ουρανό, τα νυχτοπούλια, πιθανόν τα τζιτζίκια που έτσι κι αλλιώς δεν ησυχάζουν από τη ζέστη, ίσως κάποιαν αλεπού που βγήκε για κυνήγι… λες και παλεύουν για τη ζωή τους…λες και δεν υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, τίποτε πιο σημαντικό, από τον θιγμένο ψευτο-εγωϊσμό τους.
Πάνω στον καυγά, θα μπορούσαν να σκοτώσουν ο ένας τον άλλο, έτσι δεν είναι; Και θα έπεφταν ηρωϊκά μαχόμενοι για…ποιο πράγμα;
Με εντυπωσιάζουν πάντα οι άπειρες δυνατότητες και εκφράσεις, αυτής που θα έλεγα ψυχοπαθολογίας του δρόμου, οι νευρωτικές εκρήξεις πίσω από το τιμόνι, τα συναισθηματικά ξεσπάσματα που είναι δυσανάλογα θηριώδη, υπό τις ασήμαντες περιστάσεις.
Αντιλαμβάνομαι ότι τα προσπεράσματα κινητοποιούν τα πιο άγρια ένστικτα, που είναι συνήθως κοιμισμένα και αδρανή, κάτω από «κανονικές» συνθήκες. Και εννοώ, όλων των ειδών τα προσπεράσματα…
Όσο είσαι βραδυκίνητος και ακολουθείς, όσο είσαι καθηλωμένος και δεν βγαίνεις μπροστά, είσαι αποδεκτός.
Από τη στιγμή που επιδιώξεις να προσπεράσεις τους άλλους, πρέπει να πας… νοσοκομείο. Και θα είσαι τυχερός, αν τη γλιτώσεις με κανένα… έγκαυμα τριβής ή με καμιά διάσειση.
Η ικανότητα για προσπέρασμα είναι ασυγχώρητη αρετή και τιμωρείται αυστηρά, σε αυτή την κοινωνία.
