Του Μάριου Δημητρίου
Οι άνθρωποι του καθεστώτος εισέβαλαν στο σπίτι του Kang Chol Hwan στην πρωτεύουσα Πιονγκγιανγκ της Βόρειας Κορέας και το λεηλάτησαν, πριν συλλάβουν όλα τα μέλη της οικογένειας και τα φυλακίσουν για δέκα ολόκληρα χρόνια ως «καπιταλίστες εχθρούς του λαού» – φόρτωσαν στην κάσα ενός στρατιωτικού οχήματος όλα τα έπιπλα, τα τιμαλφή, τα σκεύη της κουζίνας και ό,τι είχε κάποια αξία και τα μοίρασαν μεταξύ τους. Δεν επέτρεψαν σε κανέναν από τους κρατούμενους να πάρει μαζί του στο κολαστήριο του Γιόντοκ (Yodok), οποιοδήποτε προσωπικό του αντικείμενο.
Είναι άγνωστο γιατί άφησαν τον 9χρονο τότε Kang Chol Hwan να μεταφέρει στο στρατόπεδο τη μικρή του γυάλα με τα πεντέξι χρυσόψαρα που του είχε χαρίσει ο παππούς του – γνώριζαν προφανώς αυτό που τότε δεν γνώριζε ο μικρός, ότι μέσα σε κείνο το τρομερό σφαγείο δεν θα επιβίωναν για πολύ. Και έτσι ήταν. Τα ψαράκια του Kang Chol Hwan ήταν τα πρώτα θύματα του στρατοπέδου συγκέντρωσης και της πείνας που θέριζε τους βασανισμένους έγκλειστους. Ψόφησαν από ασιτία μερικές εβδομάδες μετά την άφιξή τους στο Yodok, αφού τα σκουλήκια και τα άλλα έντομα που τα τάιζε στην αρχή, έσπευδε αργότερα να τα τρώει ο ίδιος για να κρατηθεί στη ζωή – τόσο ο ίδιος όσο και η 7χρονη αδελφή του, ο πατέρας του, η γιαγιά του και οι θείοι του, χρωστούν ουσιαστικά τη ζωή τους κυρίως στους ποντικούς και τα φίδια που παγίδευαν και έτρωγαν, αφού με μια χούφτα αλεσμένο αραβόσιτο την ημέρα που τους έδιναν οι φρουροί τους και με τις βαριές χειρωνακτικές εργασίες που εκτελούσαν, συχνά σε θερμοκρασίες υπό το μηδέν, σίγουρα θα υπέκυπταν και θα άφηναν εκεί τα κόκαλά τους όπως χιλιάδες άλλοι.
Εκείνη η γυάλα με τα άτυχα χρυσόψαρα αποτυπώθηκαν στον τίτλο του βιβλίου του Kang Chol Hwan «Τα ενυδρεία της Πιονγκγιανγκ» («The Aquariums of Pyongyang»), που είναι μια μαύρη μαρτυρία για τα δέκα χρόνια αποκτήνωσης και θανάτου στο Yodok, από το 1977, μέχρι το 1987.
Σκελετωμένα παιδάκια σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Βόρεια Κορέα.
Μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης ο Kang Chol Hwan, εκτελούσε βαριές χειρωνακτικές εργασίες υπό την άγρυπνη επιτήρηση αποκτηνωμένων φρουρών: Βοηθούσε στην εκκοπή και μεταφορά δέντρων, σε γεωργικές ασχολίες, στην ανόρυξη μεταλλευμάτων σε ορυχεία. Πολύ συχνά τον ανάγκαζαν να θάβει εκείνους που πέθαιναν από πείνα ή ασθένειες. Την περιγράφει σαν μια απαίσια δουλειά που του πρόσφερε όμως ένα πρακτικό πλεονέκτημα: η ομάδα ταφής είχαν το δικαίωμα να γδύνουν τους νεκρούς και τα κουρέλια τους είτε τα μοιράζονταν και τα φορούσαν εκείνοι, είτε τα πουλούσαν σε άλλους μέσα στο στρατόπεδο για λίγα σπυριά αραβόσιτο…
Ο συγγραφέας που ζει από το 1992 στη Σεούλ της Νότιας Κορέας όπου κατάφερε να δραπετεύσει μετά την αποφυλάκισή του, κουβαλά ακόμα μαζί του ολοζώντανη όλη τη φρίκη του εγκλεισμού και της κακοποίησης. Είδε άλλα παιδιά να πεθαίνουν μπροστά του από την πείνα και ενήλικες να εκτελούνται και να λιθοβολούνται από άλλους κρατούμενους με διαταγή των φρουρών, είδε εκσκαφείς να ανασκάπτουν τάφους φυλακισμένων. «Πώς μπορούμε να αδιαφορούμε όταν γονείς πουλούν τις κόρες τους για ένα κομμάτι ψωμί; Δεν θέλω να δω άλλα σκελετωμένα παιδιά σε στρατόπεδα και θέλω τους παππούδες κοντά τους να τους λένε ιστορίες, χωρίς να διακόπτονται από πράκτορες της Ασφάλειας»…
Έπεσα πριν λίγες μέρες σε μια πρόσφατη συνέντευξη του Kang Chol Hwan, δημοσιογράφου και ακτιβιστή υπεράσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπου εξέφρασε την άποψη ότι η ελπίδα για μια ελεύθερη και δημοκρατική Βόρεια Κορέα στο μέλλον, εξαρτάται κατά πόσο θα ζεί ή όχι ο 34χρονος δικτάτορας Kim Jong-un, που κληρονόμησε την Απόλυτη Ηγεμονία του κράτους μετά που ο δικτάτορας πατέρας του Kim Jong-il πέθανε το 2011, αφού και αυτός την είχε κληρονομήσει μετά που ο δικτάτορας πατέρας του Kim Il-sung πέθανε το 1994, έχοντας κυβερνήσει με κτηνώδη βία τη Βόρεια Κορέα από το 1948.
Ο Kang Chol Hwan, που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινότητας για τα εγκλήματα του Βορειοκορεατικού συστήματος εξουσίας σε βάρος ολόκληρου του λαού, αλλά ιδιαίτερα των πολιτικά διαφωνούντων, τόνισε ότι για ν’ ανοίξει στον κόσμο, αυτή που είναι η πολιτικά πιο κλειστή και απομονωμένη χώρα στον πλανήτη, θα πρέπει ν’ αλλάξει το πολιτικό σύστημα που είναι επικεντρωμένο στο άτομο του Ανώτατου Ηγέτη και στην τυφλή Προσωπολατρεία. Πρόσθεσε ότι είναι απίθανο ο Kim Jong-un να ξεσφίξει έστω ελάχιστα, το βρόχο που πνίγει την ελεύθερη και ανεξάρτητη σκέψη, όπως έκανε σε κάποιο βαθμό στη γειτονική Κίνα ο Deng Xiaoping.
Το τελευταίο διάστημα ο Kang Chol Hwan είναι ο Εκτελεστικός Διευθυντής της μη κυβερνητικής οργάνωσης North Korea Strategy Center, που προωθεί την ελευθερία του Τύπου και των ΜΜΕ στη Βόρεια Κορέα και προσπαθεί να επικοινωνήσει με πολίτες της χώρας άμεσα και απευθείας, στέλνοντάς τους ταινίες, ντοκιμαντέρ και ρεπορτάζ, συνήθως με συσκευές ηλεκτρονικών υπολογιστών USB. Τον συνάντησα πριν δέκα χρόνια, τον Μάρτη 2007, στην πρωτεύουσα της Νότιας Κορέας, σε αποστολή μου εκ μέρους της Ένωσης Συντακτών Κύπρου, σε διεθνή διάσκεψη για την ειρήνη και τη συμφιλίωση στην κορεατική χερσόνησο, που οργάνωσαν στη Σεούλ, οι Νοτιοκορεάτες δημοσιογράφοι. Μάλιστα, στο πλαίσιο εκείνης της επίσκεψης, οργανώθηκε και μια σύντομη επίσκεψή μας στη Βόρεια Κορέα, στη συνοριακή περιοχή Mount Kumgang, μόλις 60 χιλιόμετρα από τη Σεούλ. Σε συνέντευξη που πήρα από αυτόν τον θαρραλέο και πολύ ξεχωριστό άντρα, του ζήτησα να μου σχολιάσει την τοποθέτηση του πρώην προέδρου της Νότιας Κορέας Kim Dae jung, ότι «σε δέκα χρόνια η Κορέα θα επανενωθεί». Μου είπε τότε ο Kang Chol-Hwan μια άποψη που αποδείχτηκε αντικειμενική και σωστή, δέκα χρόνια μετά, το 2017: «Διαφωνώ με τον Kim Dae jung. Aν αποτυγχάνουμε να ενωθούμε, είναι ακριβώς γιατί η Νότια, βοηθά τη Βόρεια Κορέα να μην καταρρεύσει. Πιστεύω ότι η βοήθεια που δίνεται στη Βόρεια Κορέα από τη Νότια Κορέα, την Κίνα και άλλες χώρες, υπό μορφή τροφής και πετρελαίου, στην ουσία στηρίζει το καθεστώς και δεν βοηθά τον λαό να φέρει την αλλαγή. Με το φαγητό και τα χρήματα που έρχονται από το εξωτερικό, εξοπλίζεται ο στρατός και τρώνε μόνο οι στρατιώτες και οι αστυνομικοί – και ο στρατός και η αστυνομία, ελέγχει το λαό. Πιστεύω ότι μόνο αν καταρρεύσει το βορειοκορεατικό καθεστώς, θα ενωθούμε. Ο Kim Dae jung χαρακτήρισε τον ηγέτη της Βόρειας Κορέας Kim Jong-il, ως ηγέτη με όραμα, αλλά ένας ηγέτης που οδηγεί το λαό του στο θάνατο από πείνα και τον ελέγχει με στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν είναι ηγέτης με όραμα. Ο Χίτλερ έκανε τα ίδια φριχτά πράγματα και κανένας δεν είπε ότι ήταν ηγέτης με όραμα».
Περίπου 200 χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι, άντρες, γυναίκες, μαζί με τα παιδιά τους και τους ηλικιωμένους γονείς τους, είναι έγκλειστοι σκλάβοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης αυτής της χώρας-φυλακής. Όπως μου εξήγησε ο Kang Chol-Hwan, μόνο στο Yodok είναι φυλακισμένοι 35 χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως οικογένειες που είχαν μεταναστεύσει παλαιότερα στην Ιαπωνία και έτσι θεωρούνται από το καθεστώς «μολυσμένες» από καπιταλιστικές ιδέες και άρα «εχθροί του λαού».
Αναφέρει στο βιβλίο του, μεταξύ άλλων: «Ο όρος «στρατόπεδο συγκέντρωσης» έχει συνδεθεί στο μυαλό των ανθρώπων με το Ολοκαύτωμα των χιτλερικών σε βάρος των Εβραίων. Αλλά τα ίδια και χειρότερα επαναλαμβάνονται σήμερα τον 21ο αιώνα στη Βόρεια Κορέα, αυτό το λείψανο ενός αποτυχημένου πειράματος στην ανθρώπινη ιστορία που αποκαλείται κομμουνισμός. Πιστεύω ήρθε ο καιρός για τη συλλογική συνείδηση του κόσμου να καταγγείλει τη βαρβαρότητα του καθεστώτος και να του στείλει το μήνυμα ότι δεν θα ανεχτεί άλλο τη κτηνωδία του. Ο κόσμος έχει ηθική ευθύνη να τον εμποδίσει και να μη συνεχίσει να τον ανέχεται όπως έκανε με τον Χίτλερ, που του επέτρεψε με την ανοχή του να διαπράξει τα εγκλήματα κατά του λαού του και της ανθρωπότητας».
Φωτό: Ο Kang Chol Hwan σήμερα.
