Πίσω από ένα πληκτρολόγιο, γίνατε όλοι μάγκες της «φατζής».
Τις τελευταίες μέρες, κάνοντας ένα περίπατο σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, δεν είναι καθόλου δύσκολο να διαπιστώσεις ότι ναι! είμαστε αυτοκαταστροφικός λαός. Το έχουμε στο DNA μας, κάτι που έχει αποδείξει περίτρανα πάμπολλες φορές η ιστορία αυτού του τόπου.
Ο κάθε άνθρωπος έχει την προσωπική του άποψη και τα δικά του πιστεύω σε διάφορα θέματα, κάτι το οποίο θα έπρεπε να ήταν απόλυτα σεβαστό.
Δυστυχώς όμως, όχι μόνο δεν ισχύει αυτό, αλλά κάποιοι επιδίδονται στο άθλημα των ύβρεων, της συκοφαντίας, του πόλεμου σε προσωπική ή/και επαγγελματική βάση και βάλε, όταν τα πιστεύω του «άλλου» δεν ταυτίζονται με τα δικά τους…
Τουρκόσποροι, τουρκολάγνοι, προδότες, χανούμισσες οι μεν…
Απορριπτικοί, Ελληναράδες, ψευδοπατριώτες, «Δεν Ξεχνώ» οι δε…
Γιατί κυρίες και κύριε;
Γιατί επιτρέψατε στον εαυτό σας να συμμετέχει σε αυτή την κατάντια; Γιατί μόνο κατάντια μπορώ να την χαρακτηρίσω. Προσωπικές φωτός και των δυο πλευρών να φιγουράρουν σε διάφορους «τοίχους» και ομάδες, με τα «δέοντα» σχόλια παρακαλώ.
Ναι, ναι! Αλίμονο. Να μην βρίσουμε; Να μην μειώσουμε τον συνομιλητή μας; Να μην πούμε την «εξυπνάδα» μας, αναμένοντας την επιβράβευση των Likes από τους «δικούς» μας;
Ντροπή και πάλι ντροπή!
Διαφωνείτε με την θέση του άλλου όσον αφορά τη λύση του Κυπριακού; Καυτηριάστε την μπαλιά και όχι τον ποδοσφαιριστή. Προσπαθήστε να συζητήσετε με επιχειρήματα και να πείσετε και όχι να καταφεύγετε στην εύκολη λύση του… βρίζω, συκοφαντώ, πετώ και κάτι «καυτό» τάχα επί προσωπικού επιπέδου που θα πιάσει τόπο και αναμένω την «κλίκκα» μου, για να «καθαρίσει».
Τα «νάμια» μας έφτασαν μέχρι και τον τουρκοκυπριακό τύπο, με φωτός συμπατριωτών μας να φιγουράρουν στον τουρκοκυπριακό Τύπο.
Οι γραπτές απειλές ασταμάτητες.
Τι περιμένετε δηλαδή; Να έχουμε κάποια άσχημη κατάληξη, γιατί σίγουρα θα έχουμε με τη φόρα που πήρατε, και μετά να κατευνάσετε τα πνεύματα;
Σκοτωθείτε ελεύθερα! Μπορούμε να καταστραφούμε μόνοι μας, με τα μυαλά που κουβαλούμε. Δεν χρειαζόμαστε ξένο δάκτυλο.
Εξάλλου δεν είναι η πρώτη φορά! Δυστυχώς όμως, τα παθήματα δεν έγιναν μαθήματα.
Και η ιστορία επαναλαμβάνεται με μελανά χρώματα…
