Του ΜΑΡΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Ξαναφέρνω τώρα στο μυαλό, την προχθεσινή επίσκεψή μου στο σπίτι της Ευρυδίκης Νεοφύτου και την περιγραφή της για τον θάνατο του γιου της Νεόφυτου, στα 21 του χρόνια, από νοθευμένη ηρωίνη. Για το πώς η ίδια, μετά από αγωνιώδη αναζήτηση, τον βρήκε νεκρό στο αυτοκίνητό του, ένα μουντό μεσημέρι του Φεβρουαρίου 2004: «Θυμάμαι έβρεχε πολύ εκείνη τη μέρα και όταν πέρασα έξω από το Δικαστήριο, δίπλα στο υπό ανέγερση Ανώτατο, είδα το αυτοκίνητο του, πρόχειρα παρκαρισμένο, με αναμμένη τη μηχανή και τον γιο μου ακίνητο, καθισμένο στη θέση του οδηγού. Κατέβηκα και πλησίασα, με την εντύπωση ότι άκουγε μουσική…το παράθυρο ήταν ανοιχτό, ενώ ήταν σε λειτουργία η θέρμανση και το ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο. Πρόσεξα καλύτερα και είδα μελανιασμένα τα χείλη του και κίτρινο το πρόσωπό του. Τον ταρακούνησα, αλλά δεν ανταποκρίθηκε…οπότε άρχισα να φωνάζω για βοήθεια…».
Καθώς μου μιλούσε η κυρία Νεοφύτου, προσπαθούσα να θυμηθώ τους στίχους του ροκ τραγουδιού, «Εικόνα του χειμώνα», των Πυξ Λαξ, που έγραψε ο Φίλιππος Πλιάτσικας για ένα νεαρό θύμα των ναρκωτικών.
Απ’ το παράθυρο έρχεται η εικόνα του χειμώνα,
βροχή που πέφτει, δέντρα που λυγίζουν στο βοριά
και συ σκυμμένος πάντα εδώ με χέρια ματωμένα,
συζήτηση αρχινάς με τον καθρέφτη σιωπηλά
Γύρω σου κάποιες κίτρινες παλιές φωτογραφίες,
την εποχή που ήσουνα παιδί
Το ραδιόφωνο απ’ τα χρόνια του ’50,
στη μοναξιά σου παρηγοριάς φωνή
Τι σου ‘δωσε η ζωή καλό για να θυμάσαι
σε πότισε με χάπια ηδονής
Παραμυθένια χρώματα και γεύσεις του θανάτου
σε κάθε βήμα σου, σε κάθε σου πνοή
Τώρα ο καθρέφτης έμεινε μονάχος μάρτυράς σου,
σύμμαχος με τ’ άθλια τα χρόνια που μισείς
Σ’ ένα τασάκι βρίσκονται σβησμένα τα όνειρά σου
σ’ ένα μπουκάλι με ποτό η ίδια σου η ζωή
Πρόσεξα αυτό το συγκλονιστικό τραγούδι, πριν λίγα χρόνια, όταν το άκουσα σε βραδινή εκδήλωση στο Λύκειο Αγίου Γεωργίου Λακατάμιας, που περιλάμβανε ανοιχτή συζήτηση για το θέμα της χρήσης ναρκωτικών.
Παρούσα στην εκδήλωση ήταν και η Ευρυδίκη Νεοφύτου, που μίλησε ανοικτά για τον γιο της και για τον εαυτό της…Είχε διακόψει, από συγκίνηση, την ανάγνωση της γραπτής ομιλίας της και μας είπε κομπιάζοντας και πίνοντας μικρές γουλιές νερό:
«Σίγουρα αυτά που νιώθει μια μάνα, δεν μπορεί να τα γράψει πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί…Νιώθω τόσο περίεργα…Όπως ξέρετε το 2004 έχασα τον γιο μου και είχα πλήρη άγνοια, δεν ήξερα ότι ήταν χρήστης ναρκωτικών…
»Με πνίγει ο πόνος και το παράπονο γιατί τότε δεν ήξερα τι ήταν τα ναρκωτικά, δεν είχα δει ποτέ ναρκωτικά. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Τότε εγώ δυστυχώς, δεν ήξερα πού να αποταθώ για βοήθεια.
Τα ταμπού στην κοινωνία μας είναι πολλά. Δεν μπορούσα να πω ότι ο γιος μου ήταν χρήστης ηρωίνης. Και όταν το έμαθα δεν πρόλαβα, γιατί κάποιοι άλλοι δεν ήθελαν να τον αφήσουν ζωντανό»…
Την «Εικόνα του χειμώνα», είχε τραγουδήσει με μια αξέχαστη αισθαντικότητα, η Ραφαέλα Ρούσου, μέλος του συγκροτήματος «Νετρίνο», όπου συμμετείχαν ο Γιώργος Σάββα, ο Γιάννης Δημητριάδης, ο Πέτρος Ανδρονίκου και ο Πάρης Παναγιώτου, όλοι μαθητές του σχολείου εκείνου.
Ρώτησα σχετικά τη Ραφαέλα και μου είπε ότι ονόμασαν «Νετρίνο» το συγκρότημά τους, από τον τίτλο ενός τραγουδιού των Πυξ Λαξ.
Νετρίνο, είναι ένα υποατομικό σωματίδιο στον γαλαξία, με μηδενική μάζα. Κάτι σαν την ανύπαρκτη, σπαταλημένη, μηδενική ζωή των χρηστών.
